ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ

Να λοιπόν που ο βρετανός Stephen Daldry βάζει με την τρίτη του ταινία υποψηφιότητα σαν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της εποχής μας, αφού έχει πετύχει το 3 στα 3 (Μπίλι Έλλιοτ, Οι Ώρες τα προηγούμενα). Με τα "Σφραγισμένα Χείλη" (The Reader, 2008) διασκευάζει με πολύ καλό τρόπο το βιβλίο "Διαβάζοντας στη Χάνα" του Μπέρναρντ Σλικ (το οποίο δεν έχω διαβάσει, οπότε οποιαδήποτε σύγκριση είναι εκ των προτέρων ανέφικτη). Και ταυτόχρονα αναδεικνύει την Κέιτ Γουίνσλετ σε μια από τις κορυφαίες σύγχρονες ηθοποιούς.
Η ταινία διαθέτει στέρεη αφήγηση, αρκετές εκπλήξεις, αλλά και πολλή ανθρωπιά. Πάνω απ' όλα όμως διαθέτει πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες - κυρίως βεβαίως αυτόν της Χάνα -που, όπως συμβαίνει στην αληθινή ζωή, δεν είναι μονοδιάστατοι, αλλά έχουν προσωπικότητες με πολλές πλευρές και, αυτό είναι το σημαντικότερο, συχνά αντιφατικές. Αυτή ακριβώς η αντιφατικότητα, η ισορροπία ανάμεσα σε άκρα, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της ηρωίδας. Και μην περιμένετε εξήγηση γι' αυτό. Δεν θα δοθεί καμιά. Στον άνθρωπο, μοιάζει να λέει η ταινία, οι φωτεινές και οι σκοτεινές πλευρές συνυπάρχουν (άσχετα αν συχνά κατορθώνουμε να τιθασεύουμε τις τελευταίες). Και είναι δύσκολη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης αν δεν κατανοήσουμε αυτή τη βάση.
Όλα αυτά δίνονται με ανθρωπιά και συγκίνηση (μη μπερδεύετε το μελό με τη συγκίνηση, καμία σχέση), καθώς παρακολουθούμε με αυξανόμενο ενδιαφέρον την αποκάλυψη των σκοτεινών μυστικών της Χάνα, που δεν είναι μόνο ένα. Συγχρόνως το φιλμ επαναφέρει και ένα πολυσυζητημένο θέμα: Αυτό της ευθύνης ενός ολόκληρου λαού για τις ναζιστικές θηριωδίες ή - για να το πούμε πιο καθαρά - το κατά πόσο ήξερε και κατά πόσο έφταιγε ο μέσος γερμανός για όσα συνέβησαν στα στρατόπεδα. Αν και εδώ βέβαια στο επίκεντρο βρίσκεται ένας κανονικός θύτης και όχι ένας απλός, μέσος άνθρωπος. Είναι σίγουρο ότι στο τέλος, εκτός από συγκινημένοι, θα φύγετε και προβληματισμένοι. Θετικά πιστεύω.
Όπως καταλάβατε, τη θεωρώ μια από τις πιο δυνατές φετινές ταινίες.