Η ΔΙΠΛΑΝΗ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ

Ο Νορβηγός Pol Sletaune (πιθανή προφορά Σλετάνε) κάνει με τη "Διπλανή Πόρτα" μια από τις πιο "άρρωστες" ταινίες της χρονιάς. Ο μοναχικός ήρωας καταβυθίζεται σε έναν εφιαλτικό κόσμο, γεμάτο διεστραμμένο ερωτισμό, σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις, βία και παράνοια. Όλα αυτά τονίζονται ιδιαίτερα από την ψυχρή εικόνα (χρώμα, "παγωμένα" εσωτερικά κλπ.), αλλά και τους λαβυρινθώδεις, συστρεφόμενους εσωτερικούς χώρους που κυριαρχούν. Η "Λάμψη", ο "Ένοικος", η "Δαιμονισμένη Γυναίκα" και κυρίως η "Αποστροφή" του Πολάνσκι, βρίσκονται όλα εδώ (η ταινία μάλιστα θυμίζει υπερβολικά το τελευταίο από τα φιλμ αυτά). Γενικά πρόκειται για χαρακτηριστικά "βόρειο" έργο, όπου δεν τρυπώνει η παραμικρή ηλιαχτίδα.
Ο σκηνοθέτης έχει σίγουρα ταλέντο και καταφέρνει να μεταδώσει τη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα, που ισορροπεί ανάμεσα σε όνειρο (εφιάλτη για την ακρίβεια) και πραγματικότητα, ωστόσο μετά το τέλος στο θεατή έχει μείνει μια άσχημη γεύση... Ίσως βέβαια αυτό ακριβώς να είναι και το ζητούμενο, οπότε πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό του. Αν αντέχετε τόση ψυχρότητα...