Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2017

"ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΟΙ ΑΕΤΟΙ"... ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ...

Το 1968 οι ταινίες δράσης ήταν, φοβάμαι, ακόμα πιο αφελείς από τις τωρινές. Αν κρίνω τουλάχιστον από την γνωστή πολεμική περιπέτεια "Όπου Τολμούν οι Αετοί", που γύρισε τότε ο Brian Hutton (1935-1914), αρχικά ηθοποιός, μετά παραγωγικός σκηνοθέτης μεταξύ 1965-1973 και σχεδόν εξαφανισμένος στη συνέχεια. Στους "Αετούς" πάντως πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Μπάρτον και Κλιντ Ίστγουντ.
Μια ομάδα βρετανών κομάντος πέφτουν με αλεξίπτωτα σε (χιονισμένο) γερμανικό έδαφος. Σκοπός τους να μπουν σε απόρθητο οχυρό όπου κρατείται αιχμάλωτος αμερικανός στρατηγός, ο οποίος ξέρει τα πάντα για τη μέρα και τον τόπο της Απόβασης. Αν αυτός μιλήσει ο πόλεμος χάνεται. Πρέπει λοιπόν να τον απελευθερώσουν πάσει θυσία. Όταν ένας από την ομάδα σκοτώνεται στην πτώση με περίεργο τρόπο, ο επικεφαλής της Σμιθ (ο Μπάρτον δηλαδή) υποψιάζεται ότι υπάρχει προδότης ανάμεσά τους. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή: Στην ίδια τη φύση της παράτολμης αποστολής τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά...
Νομίζω ότι μάλλον θα γελάσετε με τα όσα συμβαίνουν στην ταινία. Όπου η ηρωική ομάδα μπουκάρει με απίθανους τρόπους στο φρούριο (έχουν ντυθεί ναζί φυσικά) και τα κάνουν όλα λίμπα. Τι λέω; Παρά λίγο να κερδίσουν τον πόλεμο μόνοι τους (αν δεν το έχουν κάνει ήδη, με τη σημασία που έχει η αποστολή αυτή). Οι σεναριακές ανατροπές από ένα σημείο και μετά έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό, οι διπλοί, τριπλοί και δεν συμμαζεύεται πράκτορες φυτρώνουν σαν μανιτάρια, ο ηρωισμός περισσεύει, αλλά κυρίως η δαιμονική ευφυία του Μπάρτον, ο οποίος δεν κολώνει μπροστά σε τίποτα, όσο δύσκολες και να' ναι οι καταστάσεις . Τα πάντα χτυπάνε κόκκινο σε απιθανότητα. Πιο αστείες όμως είναι οι πάμπολλες μάχες: Πρόκειται για τον ορισμό του απίθανου: Εκεί όπου δυο-τρεις τύποι κατατροπώνουν ολόκληρες γερμανικές μονάδες. Όπου οι γερμανοί πυροβολούν όλοι μαζί, αλλά ποτέ δεν πετυχαίνουν κανέναν από τους ήρωες, ενώ αυτοί (ο Κλιντ κυρίως) βρίσκουν στόχο με κάθε σφαίρα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Όπου οι δυναμίτες της συμμαχικής ομάδας (αλήθεια, πόσους είχαν πια;) λειτουργούν άψογα καθώς εκρήγνυνται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή, βρίσκοντας τον σωστό στόχο (οι "καλοί" μόλις έχουν προλάβει να φύγουν). Αφείστε που οι ήρωές μαςκολυμπούν σε παγωμένο ποτάμι χειμωνιάτικα και μετά απλώς σκουπίζονται και συνεχίζουν κανονικά...
Δεν ξέρω, από ένα σημείο και πέρα το φιλμ, εκτός του ότι με κούρασε (διαρκεί και 158 λεπτά), μου έβγαζε (ακούσια φυσικά) και γέλιο. Τι να σας πω. Δεν το έχω προφανώς με τις τόσο ηρωικές πολεμικές περιπέτειες. Πάντως εδώ έχουμε έναν σαφή πρόδρομο των ποικίλων action movies που κυριολεκτικά κατέκλυσαν τις οθόνες τα επόμενα χρόνια (εκ Χόλιγουντ προερχόμενες φυσικά).
Η ταινία ήταν επιτυχία στην εποχή της και η βαθμολογία στο IMDB παραμένει υψηλή. ΟΚ. Εγώ πάντως δεν θα πάρω...
ΥΓ: Ο Χάτον γύρισε λίγο μετά την πολεμική σάτιρα "Οι Ήρωες του Κέλυ", που προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο (αν και είχε κι αυτή το βαρυφόρτωμα των "Αετών").

Ετικέτες ,

5 Comments:

Blogger argiris-cinefil said...

Εγώ πάντως την γούσταρα κι ας έχει όλα αυτά που λες (που όντως ισχύουν). Είναι από εκείνες τις ηρωικές πολεμικές ταινίες που αν με διασκεδάζουν και συγχρόνως έχουν κάποια καλά στοιχεία που χρειάζονται σε ένα τέτοιο είδος - όπως νεύρο, στιβαρότητα, σκηνοθετική επιδεξιότητα, καλό καστ κ.α. – παραβλέπω τις αληθοφάνειες. Πιστεύω ότι φτιάχτηκε ως καθαρόαιμη ταινία δράσης, οπότε κατά βάση, είναι αναμενόμενα τα κλισέ , οι υπερβολές, η αναληθοφάνεια. Το all time classic “The dirty dozen” σου άρεσε; - μιας και κινούνται πάνω κάτω στα ίδια μοτίβα.

3,5/5: Αρκετά καλή

Οκτωβρίου 23, 2017 6:04 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Το έχω δει τόσο παλιά, που ειλικρινά δεν θυμάμαι. Νομίζω ότι του οφείλω μια επανάληψη.
Πάντως έχω γενικότερα αρχίσει να βαριέμαι το είδος που έχει εξελιχτεί και σήμερα πλέον αντιπροσωπεύεται από τις "Επικίνδυνες Αποστολές" για παράδειγμα. Σίγουρα είναι πάντως σκηνοθετημένη με νεύρο και η διαρκής δράση σε κρατά.

Οκτωβρίου 24, 2017 10:22 π.μ.  
Blogger argiris-cinefil said...

Ναι όντως μια επανάληψη σε μια τόσο κλασσική πολεμική ταινία χρειάζεται.
Γενικά πολλά κινηματογραφικά είδη έχουν δυστυχώς υπερκορεστεί και καλά κάνεις πολλές φορές που “γκρινιάζεις” για την κατάντια τους και το πόσο βαρετό είναι να βλέπεις μια από ίδια. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η άνθηση του ισπανικού κινηματογράφου και ανανεώνει κάποια συγκεκριμένα είδη όπως τα αστυνομικά φιλμ (νε νουάρ πινελιές κάποιες φορές), τα ψυχολογικά θρίλερ, τις ταινίες τρόμου, heist movies. Ελπίζω να επεκταθούν και σε άλλα είδη.

Οκτωβρίου 24, 2017 4:46 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Του ισπανικού (και ισπανόφωνου γενικότερα) σίγουρα και του σκανδιναβικού στα θρίλερ. Πραγματικά έχω αρχίσει να περιμένω πολύ λίγα από τις mainstream χολιγουντιανές ταινίες είδους (όπως πάμε πολύ φοβάμαι ότι σε κανα δυο χρόνια τον Σπάιντερμαν θα τον ξαναδαγκώσει αράχνη και θ' αρχίσουμε πάλι απ' την αρχή)

Οκτωβρίου 24, 2017 8:49 μ.μ.  
Blogger argiris-cinefil said...

Άσε αυτό με τον Σπάιντερμαν (και γενικά με τον κάθε Σπάιντερμαν) έχει καταντήσει ανέκδοτο. Μόνο σαπουνόπερα δεν τον έχουν κάνει.

Οκτωβρίου 25, 2017 12:46 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker