"ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΟΙ ΑΕΤΟΙ"... ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ...

Το 1968 οι ταινίες δράσης ήταν, φοβάμαι, ακόμα πιο αφελείς από τις τωρινές. Αν κρίνω τουλάχιστον από την γνωστή πολεμική περιπέτεια "Όπου Τολμούν οι Αετοί", που γύρισε τότε ο Brian Hutton (1935-1914), αρχικά ηθοποιός, μετά παραγωγικός σκηνοθέτης μεταξύ 1965-1973 και σχεδόν εξαφανισμένος στη συνέχεια. Στους "Αετούς" πάντως πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Μπάρτον και Κλιντ Ίστγουντ.
Μια ομάδα βρετανών κομάντος πέφτουν με αλεξίπτωτα σε (χιονισμένο) γερμανικό έδαφος. Σκοπός τους να μπουν σε απόρθητο οχυρό όπου κρατείται αιχμάλωτος αμερικανός στρατηγός, ο οποίος ξέρει τα πάντα για τη μέρα και τον τόπο της Απόβασης. Αν αυτός μιλήσει ο πόλεμος χάνεται. Πρέπει λοιπόν να τον απελευθερώσουν πάσει θυσία. Όταν ένας από την ομάδα σκοτώνεται στην πτώση με περίεργο τρόπο, ο επικεφαλής της Σμιθ (ο Μπάρτον δηλαδή) υποψιάζεται ότι υπάρχει προδότης ανάμεσά τους. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή: Στην ίδια τη φύση της παράτολμης αποστολής τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά...
Νομίζω ότι μάλλον θα γελάσετε με τα όσα συμβαίνουν στην ταινία. Όπου η ηρωική ομάδα μπουκάρει με απίθανους τρόπους στο φρούριο (έχουν ντυθεί ναζί φυσικά) και τα κάνουν όλα λίμπα. Τι λέω; Παρά λίγο να κερδίσουν τον πόλεμο μόνοι τους (αν δεν το έχουν κάνει ήδη, με τη σημασία που έχει η αποστολή αυτή). Οι σεναριακές ανατροπές από ένα σημείο και μετά έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό, οι διπλοί, τριπλοί και δεν συμμαζεύεται πράκτορες φυτρώνουν σαν μανιτάρια, ο ηρωισμός περισσεύει, αλλά κυρίως η δαιμονική ευφυία του Μπάρτον, ο οποίος δεν κολώνει μπροστά σε τίποτα, όσο δύσκολες και να' ναι οι καταστάσεις . Τα πάντα χτυπάνε κόκκινο σε απιθανότητα. Πιο αστείες όμως είναι οι πάμπολλες μάχες: Πρόκειται για τον ορισμό του απίθανου: Εκεί όπου δυο-τρεις τύποι κατατροπώνουν ολόκληρες γερμανικές μονάδες. Όπου οι γερμανοί πυροβολούν όλοι μαζί, αλλά ποτέ δεν πετυχαίνουν κανέναν από τους ήρωες, ενώ αυτοί (ο Κλιντ κυρίως) βρίσκουν στόχο με κάθε σφαίρα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Όπου οι δυναμίτες της συμμαχικής ομάδας (αλήθεια, πόσους είχαν πια;) λειτουργούν άψογα καθώς εκρήγνυνται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή, βρίσκοντας τον σωστό στόχο (οι "καλοί" μόλις έχουν προλάβει να φύγουν). Αφείστε που οι ήρωές μαςκολυμπούν σε παγωμένο ποτάμι χειμωνιάτικα και μετά απλώς σκουπίζονται και συνεχίζουν κανονικά...
Δεν ξέρω, από ένα σημείο και πέρα το φιλμ, εκτός του ότι με κούρασε (διαρκεί και 158 λεπτά), μου έβγαζε (ακούσια φυσικά) και γέλιο. Τι να σας πω. Δεν το έχω προφανώς με τις τόσο ηρωικές πολεμικές περιπέτειες. Πάντως εδώ έχουμε έναν σαφή πρόδρομο των ποικίλων action movies που κυριολεκτικά κατέκλυσαν τις οθόνες τα επόμενα χρόνια (εκ Χόλιγουντ προερχόμενες φυσικά).
Η ταινία ήταν επιτυχία στην εποχή της και η βαθμολογία στο IMDB παραμένει υψηλή. ΟΚ. Εγώ πάντως δεν θα πάρω...
ΥΓ: Ο Χάτον γύρισε λίγο μετά την πολεμική σάτιρα "Οι Ήρωες του Κέλυ", που προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο (αν και είχε κι αυτή το βαρυφόρτωμα των "Αετών").