ΟΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ "ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΚΕΛΥ"

Το "Kelly's Heroes"  ("Ήρωες με Βρώμικα Χέρια" στην Ελλάδα) γυρίζεται από τον BrianHutton (1935-2014) το 1970, την ίδια χρονιά δηλαδή που γυρίζεται και το "M.A.S.H." του Όλτμαν. Καθόλου τυχαίο. Ταινίες σαν αυτές δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν είχε προηγηθεί (το πνεύμα της συνεχιζόταν ουσιαστικά) η δεκαετία του 60, κατά την οποία αμφισβητήθηκαν τα πάντα. Και πρώτα απ' όλα ο πόλεμος και οι κάθε λογής στρατιωτικές "αρετές".
Κάπου στη Γαλλία, ενώ μαίνονται οι μάχες του Β' παγκόσμιου πόλεμου, ένας αμερικανός στρατιώτης μαθαίνει ότι στην τράπεζα μικρής πόλης (η οποία όμως βρίσκεται πίσω από τις γερμανικές γραμμές, άρα υπό τον έλεγχο των ναζί), βρίσκεται κρυμένος ολόκληρος θησαυρός εκατομμυρίων σε ράβδους χρυσού. Αμέσως καταστρώνει ένα παράτολμο σχέδιο, το εκμυστηρεύεται σε έμπιστους άνδρες της μονάδας του και όλοι μαζί ξεκινούν ολόκληρες μάχες και εικονικά σχέδια επίθεσης μόνο και μόνο για να βρεθούν στην εν λόγω πόλη. Όσο όμως οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται, τόσο περισσότεροι αμερικάνοι στρατιώτες μαθαίνουν τι ακριβώς παίζεται - και φυσικά όλο και περισσότεροι προθυμοποιούνται να μπουν στο κόλπο.
Από τις χαρακτηριστικότερες πολεμικές ταινίες, διαφέρει ριζικά από άλλες του είδους χάρη στο σαρδόνιο χιούμορ της και την απόλυτα μηδενιστική και αντιηρωική της αντίληψη. Σε μια πλήρη αντιστροφή των μέχρι τότε ισχυουσών αξιών (στα φιλμ εννοώ), όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες έχουν γραμμένη εκεί που φαντάζεστε κάθε μορφή ηρωισμού, δόξας, πατρίδας και άλλων τέτοιων και νοιάζονται μόνο για το χρήμα. Μόνο γι' αυτό άλλωστε είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τη ζωή τους και όχι για οποιαδήποτε "αξία". Και όπως αποδεικνύεται προς το τέλος, και οι γερμανοί δεν είναι πολύ διαφορετικοί...
Απόλυτα κυνικό στη λογική του φιλμ, με δυνατό καστ  (Κλιντ Ίστγουντ, Τέλι Σαβάλας, Ντόναλντ Σάντερλαντ) ικανοποιεί τόσο τους φίλους των πολεμικών ταινιών όσο και αυτούς της κωμωδίας, και, μεταξύ άλλων, παρωδεί και κινηματογραφικά είδη όπως το σπαγγέτι γουέστερν σε μια απολαυστική σκηνή προς το τέλος. Στο μεταξύ, αποδεικνύοντας τις σατιρικές του προθέσεις παρά την άψογη πολεμική δομή, διαθέτει και τον εκπληκτικά (και συνειδητά φυσικά) αναχρονιστικό χαρακτήρα του Σάντερλαντ (όλα τα λεφτά), ο οποίος, βγαλμένος κατ' ευθείαν από τα 60ς, θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει τον πόλεμο του 40. Η αδιαφορία για κάθε αληθοφάνεια είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από σαφής, παρά το ότι τα σχέδια και οι πολεμικές σκηνές είναι απόλυτα μελετημένες.
Όπως καταλάβατε, το απόλαυσα.