ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΑΣΙΚΟ "ΠΡΩΤΑΡΗ"

Ιδού άλλη μια ταινία που δεν θα ήταν δυνατόν να γυριστεί σήμερα, λόγω της λαίλαπας της πολιτικής ορθότητας φυσικά. "Ο Πρωτάρης" (The Graduate) του καλού Mike Nichols (1931-2014) γυρίζεται το 1967, σε μια εποχή δηλαδή που η αντισυμβατικότητα θριαμβεύει και κάθε τι "παλιό" και συντηρητικό περιφρονείται (ή/και λοιδορείται με κάθε τρόπο). Πρόκειται για το φιλμ που κάνει σταρ τον Ντάστιν Χόφμαν, με την Αν Μπάνκροφτ και την πανέμορφη Κάθριν Ρος στο πλευρό του. Και, φυσικά, με την υπέροχη μουσική των Simon & Garfunkel σε ένα από τα καλύτερα σάουντρακ όλων των εποχών (εδώ θα ακούσετε μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα τραγούδια του ντουέτου, που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία). 

Ένας νεαρός που μόλις έχει επιστρέψει στο πλούσιο σπίτι των γονιών του μετά από λαμπρές επιδόσεις στο κολέγιο περνά ένα είδος μπλοκαρίσματος ή ελαφράς κατάθλιψης. Σαν να μην τον ενδιαφέρει τίποτα, σαν να μη ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του... Τότε θα δεχτεί την ξεκάθαρη σεξουαλική πρόκληση της συζύγου του ζεύγους των καλύτερων φίλων των γονιών του, η οποία είναι περίπου συνομήλικη της μητέρας του και η οποία σχεδόν θα τον υποχρεώσει να πάψει να είναι παρθένος...

Ταινία που συνδυάζει την αισθηματική κομεντί και τη σεναριακή τολμηρότητα, που δεν διστάζει να σπάσει διάφορα ερωτικά ταμπού, είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και παραμένει κατά τη γνώμη μου κλασική. Εκτός από το ερωτικό στοιχείο και τα "είδη" του έρωτα (ή μάλλον τη διαφορά έρωτα και σεξ), μιλά και για τα νεανικά αδιέξοδα, την οικογενειακή καταπίεση και το ασφυκτικό, έστω και πολυτελές, οικογενειακό περιβάλλον, το μετεφηβικό άγχος και για άλλα που θα ανακαλύψετε. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι δίπλα στις κωμικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν συνυπάρχουν πραγματικά σκοτεινές σκηνές, που κυρίως αφορούν τις διαθέσεις των ηρώων. Και φυσικά υπάρχει και το ξέφρενο, παλαβό και λιγάκι μη ρεαλιστικό τέλος, άξιο για μια ταινία - ορόσημο της τρέλας των 60ς. 

Ε, ναι, βρίσκω ότι αντέχει ως σήμερα κι ας άλλαξαν τόσο οι ιδέες και οι διαθέσεις του κόσμου. Για μένα αποτελεί το τέλειο αντίδοτο στη σύγχρονη πανταχόθεν επέλαση του κάθε είδους συντηρητισμού.