ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΩΝ "ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ"

 

Θα το πω πολύ απλά και σύντομα: Ο Martin Scorsese είναι ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή και ταυτόχρονα ουσιαστικά παραγωγικός σκηνοθέτης. Όταν το 2023 γυρίζει τους "Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού" είναι 81 χρονών, ωστόσο καταφέρνει να παραδώσει ένα μεγάλο έπος διάρκειας 3,5 ωρών περίπου, φυσικά (καμία έκπληξη εδώ) με τους αγαπημένους του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο!

Μετά τον πρώτο παγκόσμιο, στα 20ς, ένας νέος γυρίζει στην πόλη του στην Οκλαχόμα και τίθεται υπό την προστασία του πλούσιου θείου του, που είναι ο "βασιλιάς" της ιδιόρρυθμης αυτής περιοχής. Γιατί ιδιόρρυθμης; Επειδή εκεί οι πλούσιοι και οι άρχοντες (εκτός του θείου) είναι οι ινδιάνοι, αφού έτυχε να βρουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στις περιορισμένες περιοχές που τους παραχώρησε το κράτος. Θα μπορέσει αυτό να το χωνέψει η "κυρίαρχη φυλή", οι λευκοί δηλαδή;

Για μια ακόμα φορά ο Σκορσέζε δείχνει τα ματωμένα, βίαια, ρατσιστικά και παντελώς ανήθικα θεμέλια της αμερικάνικης αυτοκρατορίας - και του αμερικάνικου ονείρου. Όπως ακριβώς έχει κάνει με τις "Συμμορίες της Νέας Υόρκης" ή με τις πάμπολλες ταινίες του για τη μαφία δηλαδή. Εδώ προσθέτει και τον παράγοντα - κλειδί (για μένα) της ανθρώπινης δυστυχίας : Την απληστία. Ο κύριος Ντε Νίρο (εξαιρετικός) διαθέτει μπόλικη απ' αυτή. Μου άρεσε επίσης το πολυδιάστατο των χαρακτήρων. Μακριά από το άσπρο - μαύρο των συμβατικών αμερικάνικων ταινιών, εδώ οι "κακοί" διαθέτουν απροσδόκητες πτυχές.

Επικό, χορταστικό, αυτό που θα έλεγα "μεγάλο σινεμά", έχει ήδη μπει στα καλύτερα φιλμ της χρονιάς. Από έναν 80άρη!