"DIGGER": Η "ΒΑΘΕΙΑ" ΕΠΑΡΧΙΑ, Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

 Ένας μεσήλικας ζει μετά το χωρισμό του (εδώ και 20 χρόνια) ολομόναχος σε ένα απομονωμένο από το κοντινό χωριό αγροτικό σπίτι, μόνος με τα ζώα, τη φύση και το δάσος που τον περιβάλλει (έχει και φίλους στο χωριό, πηγαίνει πού και πού, αλλά μέχρις εκεί). Οι κάτοικοι του χωριού είναι διχασμένοι, καθώς μια μεγάλη εταιρία εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου επεκτείνει τις δραστηριότητές της καταστρέφοντας την υπέροχη φύση γύρω της, αλλά και, ταυτόχρονα, δίνοντας δουλειά στο χωριό. Από την απομόνωσή του θα τον βγάλει ένας απρόσκλητος νεαρός επισκέπτης και η μέχρι τότε ζωή του θα ανατραπεί.

Αυτά συμβαίνουν στο πολύ καλό κατά τη γνώμη μου "Digger" (2020), πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του έμπειρου μικρομηκά Γιώργη Γρηγοράκη, με τον πάντα καλό Βαγγέλη Μουρίκη στον κύριο ρόλο. Το φιλμ, εκτός του ότι διαθέτει εξαιρετική κινηματογράφηση, ωραίες εικόνες, ρυθμό, χιούμορ που κατά διαστήματα σπάει τη "μουντή" γενική εικόνα, καλές ηθοποιίες κλπ., θίγει συγχρόνως και αρκετά καυτά θέματα και μάλιστα με πολυεπίπεδο τρόπο: Πολύ καλή, ρεαλιστική καταγραφή της μιζέριας της επαρχίας, με τα πολλαπλά αδιέξοδα των κατοίκων της, πολύ ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στο ευρύτερο οικολογικό πρόβλημα και την καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο (οι Σκουριές έρχονται αμέσως στο νου) - αλλά και συγχρόνως αντικειμενική ματιά, αφού υπογραμμίζει δίχως προκαταλήψεις και τα ευεργετικά για τη μικρή κοινωνία οικονομικά αποτελέσματα της καταστροφής (βραχυπρόθεσμα βεβαίως μπροστά σ' αυτό που χάνεται), ενδιαφέρουσα ανάπτυξη της σχέσης πατέρα - γιου και άλλα θετικά.

Γενικά τη θεωρώ από τις καλές ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων και πιστεύω ότι δικαίως σάρωσε τα βραβεία του 2020 για το ελληνικό σινεμά.