"ΤΑ ΜΗΛΑ" ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ

"Τα Μήλα" του 2020 είναι η πρώτη ταινία του Χρήστου Νίκου με τον Άρη Σερβετάλη στο βασικό ρόλο. Είναι από τα λίγα ελληνικά φιλμ που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας - του παράδοξου, τέλος πάντων, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το.

Μια παράξενη επιδημία (διάγουμε εποχή επιδημιών βεβαίως) απλώνεται στον κόσμο: Οι άνθρωποι χάνουν μαζικά τη μνήμη τους. Ο ήρωας. ένας σαραντάρης, ξυπνά ένα πρωί δίχως να ξέρει ποιος είναι, τι δουλειά κάνει, ποιοι είναι οι φίλοι ή η οικογένειά του... Τίποτα απολύτως. Όταν τον μαζεύουν οι νοσοκόμοι μπαίνει στο ειδικό για τους συνεχώς αυξανόμενους αμνησιακούς πρόγραμμα "Νέα Ταυτότητα", όπου οι ασθενείς λαμβάνουν οδηγίες από γιατρούς για συγκεκριμένες καθημερινές "αποστολές", ώστε να ενταχθούν σιγά - σιγά και πάλι στην κοινωνία.

  Η ιστορία έχει σίγουρα το ενδιαφέρον της. Πρόκειται για μια διερεύνηση της λειτουργίας της μνήμης και καταλήγει τελικά ότι πολύ συχνά ξεχνάμε ό,τι είναι επώδυνο, ξεχνάμε δηλαδή αυτό που θέλουμε να ξεχάσουμε. Η ίδια αυτή τάση μπορεί βεβαίως να αντιμετωπιστεί και ως κατηγορία: Ξεχνάνε αυτοί που φοβούνται να πονέσουν. Αλλά αφού δεν υπάρχει ζωή δίχως πόνο, οι άνθρωποι που ξεχνούν είναι ουσιαστικά σαν να αρνούνται να ζήσουν.

Ενδιαφέροντα όλα αυτά τα φιλοσοφικά, καθώς και η παράξενη ατμόσφαιρα της ταινίας (ενώ το περιβάλλον παραπέμπει σε σύγχρονη εποχή ή σε πολύ κοντινό μέλλον, πολλές λεπτομέρειες είναι αναχρονιστικές - μαγνητόφωνα, τηλέφωνα με καντράν, πολαρόιντ κλπ.). Ωστόσο συνολικά κάπου με κούρασε και τη βρήκα κάπως στημένη. Ανήκει σαφώς στο ελληνικό weird σινεμά, έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον και είναι σημαντικό φιλμ για πρωτοεμφανιζόμενο, αλλά κάτι δεν με άφησε να πω ολόψυχα ότι μου άρεσε.