ΝΕΟΣ, ΠΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ῾ΠΙΝΟΚΙΟ῾

Ὁ ιταλός Matteo Garrone είναι περίεργος σκηνοθέτης: Από τη μία κάνει πυκνές, κοινωνικοπολιτικές, ντοκιμαντερίστικου στιλ ταινίες (῾῾Γόμμορα῾῾, ῾῾Ντόγκμαν῾῾) και από την άλλη σκηνοθετεί... πᾶραμύθια, τα οποία υπεραγαπά. Έτσι το 2019 γυρίζει τη δική του κινηματογραφική εκδοχή του κλασικού ῾῾Πινόκιο῾῾, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον Ρομπέρτο Μπενίνι, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της προηγούμενης ῾ἁπόπειρας῾῾, αυτή τη φορά στο ρόλο του Τζεπέτο.
Μάλλον ξέρετε την ιστορία. Ένας πάμπτωχος ξυλουργός που ζει μόνος φτιάχνει μια ξύλινη μαριονέτα, η οποία ζωντανεύει και γίνεται ο γιος που πάντοτε ποθούσε. Ωστόσο ο Πινόκιο, που επιθυμεί διακαώς να γίνει κανονικό αγόρι, είναι ανώριμος παρασύρεται εύκολα και ανυπάκουος στον πατέρα του, αλλά και στην καλή νεράιδα που τον προστατεύει, και έτσι γνωρίζει πολλές δυσάρεστες περιπέτειες και παθήματα.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη, διαθέτει μερικές όμορφες εικόνες και η μεγαλύτερρη αρετή της είναι ότι μένει αρκετά πιστή στο πρωτότυπο βιβλίο του Κολόντι (που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα). Μερικές σκηνές της δεν είναι καθόλου παιδικές, άλλες είναι κάπως δυσάρεστες ή τρομαχτικές και, γενικά, βρισκόμαστε πολύ μακρυά από το χαζοχαρούμενο κλίμα του κλασικού κινομένου σχεδίου του Ντίσνεϊ, από το οποίο έμαθε τον Πινόκιο ο περισσότερος κόσμος. Όσο για τα διδάγματα που περιέχει... ε... αυτά είναι σαφή: Τα παιδιά πρέπει να υπακούουν τους γονείς (αλλά και τους μεγαλύτερους γενικότερα). Συγχρόνως τονίζεται και η ουσιαστική αξιία της παιδείας, η έλλειψη της οποίας είναι ένα σημείο στο οποίο φοβάμαι ότι πάσχει ο σύγχρονος κόσμος (η πληθώρα δωρεάν πληροφορίας δεν αποτελεί παιδεία). Τελικά η ιστορία του Πινόκιο ίσως να είναι η γνωστότερη ιστορία που παρουσιάζει ανάγλυφα την διαδικασία ενηλικίωσης ή/και κοινωνικοποίησης, το πέρασμα από το εγωιστικό και ανεύθυνο παιδί στον έμπειρο ενήλικα, που έχει γνωρίσει τη ζωή και τις κακοτοπιές της.
Συμπαθητικό φιλμ, δίχως όμως να το θεωρώ μεγάλη ταινία. Απλώς ενδιαφέρουσα προσπάθεια.