ΕΝΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ "ΚΕΝΤΡΙ"

Βρισκόμαστε στα 1973. Ο George Roy Hill (1921-2002), "ζεστός" από τη μεγάλη επιτυχία του "Οι δυο Ληστές" του 1969 αγκαζάρει το ίδιο λαμπρό δίδυμο (ένας ώριμος Πολ Νιούμαν και ένας νεαρός και αποαστράπτων Ρόμπερτ Ρέντφορντ) για να γυρίσει το "Κεντρί" (The Sting) και να γνωρίσει και πάλι την επιτυχία.
Ταινία εποχής, διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 30, σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή, κατά την οποία, όπως πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, ανθούν οι κομπίνες. Ένας νεαρός μικροαπατεώνας, αποφασισμένος να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου και συνεργάτη του, έρχεται σε επαφή με έναν πολύ πιο έμπειρο και με μεγαλύτερους στόχους απατεώνα και μαζί ξεκινάν ένα μεγάλο κόλπο, που σαν στόχο έχει τον τραπεζίτη αρχηγό της συμμορίας που δολοφόνησε τον φίλο. Φυσικά το κόλπο είναι ιδιοφυές, χρειάζεται αρκετό κόσμο για να πραγματοποιηθεί και, καθώς εξελίσσεται, η μία ανατροπή ακολουθεί τη  άλλη.
Θα λέγαμε ότι η ταινία δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος. Οι αρετές της βρίσκονται αλλού: Στο λαμπρό καστ, στην προσεγμένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ατμόσφαιρα της εποχής, στην εξαίρετη (διασκευασμένη) rag time μουσική του Σκοτ Τζόπλιν που πλημμυρίζει το φιλμ και βέβαια στο πανέξυπνο και συχνά απρόβλεπτο σενάριο με τις ανατροπές που προαναφλέραμε. Το οποίο, βεβαίως, παρά το ότι ενίοτε μπορεί να περιγράψει σκοτεινές και θλιβερές καταστάσεις, παραμένει ανάλαφρο, κομψό και με χιούμορ, συμβάλλοντας στην όλη feel good ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Περιτό να σας πω ότι το χιούμορ και η όλη ανάλαφρη ατμόσφαιρα που προανέφερα "παντρέυεται" με πολύ καλό τρόπο με το διαρκές σασπένς, καθώς όλα συμβαίνουν πραγματικά "στην κόψη".
Γοητευτική και ευχάριστη ταινία, παραμένει το ίδιο διασκεδαστική σήμερα - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Σ' αυτό - και παρά την έλλειψη κάποιου βαθύτερου προβληματισμού που έλεγα και στην αρχή - έγκειται και η αξία της. Οπότε μη φοβηθείτε το "παλιό". Πιστεύω ότι θα διασκεδάσετε.