"ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ" : ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ CULT

 

Ξέρω ότι τα "Φτηνά Τσιγάρα" του 2000 του Ρένου Χαραλαμπίδη θεωρούνται η καλύτερη ταινία του. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος και η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, ενώ σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται διάφορες cult φιγούρες του ελληνικού σινεμά. Εξ άλλου η ταινία είναι μια διαρκής προσπάθεια να γίνει cult.

Μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα στην έρημη Αθήνα ένα γοητευτικό "ρεμάλι", που ως στόχο της ζωής του έχει "να μην κάνει τίποτα", γνωρίζει σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο μια όμορφη κοπέλα. Θα περιπλανηθούν όλη τη νύχτα στην έρημη (το ξαναλέω) Αθήνα, ενώ παράλληλα, με ένα διαρκές μπρος - πίσω στο χρόνο, βλέπουμε σκηνές από την καθημερινότητα του τεμπέλη ήρωα - ή μάλλον από το τίποτα της ζωής του.

Πλάκα έχει σε κάποια σημεία, διαθέτει κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές, μιλά ξώφαλτσα για μοναξιά, παίζει με το happy end και τον ρομαντισμό και τελικά πασχίζει με κάθε τρόπο για να πετύχει αυτό ακριβώς που έγραψα στην αρχή: Να γίνει cult. Ταυτόχρονα το φιλμ γίνεται μια πινακοθήκη ιδιόρρυθμων - για να το πούμε κομψά - ατόμων, οι περισσόεροι από τους οποίους καπνίζουν ασταμάτητα : Ο Τσάκωνας, ο Σπυριδάκης, ο Παναγιωτίδης, ο Βακούσης και άλλοι πολλοί, ο καθένας με τον τρόπο του (ενίοτε σουρεαλιστικό) προσθέτουν την πινελιά τους. 

Τι να σας πω. Κάποια πλάκα την έχει - ας μην πάρουμε τίποτα στα σοβαρά άλλωστε, αλλά μάλλον βαρέθηκα με τις συνεχείς επαναλήψεις κάποιων μοτίβων, την περιρρέουσα αμπελοφιλοσοφία όταν ο ήρωας, που βαριέται που ζει, προσπαθεί να μιλήσει ποιητικά ή βαθυστόχαστα (συμβαίνει δυστυχώς συχνά αυτό) και με διάφορα άλλα. Όχι, δεν τσίμπησα. Είναι πάντως μια προσπάθεια για ένα συνειδητό low budget σινεμά, που θυμίζει τα αντίστοιχα αμερικάνικα ανεξάρτητα φιλμ της εποχής.