Ο ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΠΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο "ΑΓΓΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ"

 Σας αρέσουν τα ρομαντικά φιλμ, κυρίως αυτά που θυμίζουν παλιό (καλό;) Χόλιγουντ, αυτά με τα μεγάλα, καταστροφικά πάθη, τους κεραυνοβόλους έρωτες, το απαραιτήτως εξωτικό περιβάλλον, τη μεγάλη παραγωγή (και να' ναι και ταινία εποχής); Ε, τότε μια από τις γνωστότερες τέτοιες ταινίες των σχετικά τελευταίων χρόνων (εννοώ όχι των 40ς ή 50ς) είναι αναμφισβήτητα "Ο Άγγλος Ασθενής" του Anthony Minghella (1954-2008) του 1996, σίγουρα η γνωστότερη ταινία του σκηνοθέτη. Με δυνατό καστ από τους Ρέιφ Φάινς. Ζιλιέτ Μπινός, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Ουίλιαμ Νταφόε και Κόλιν Φερθ.

 Κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο κάπου στην αφρικάνικη έρημο ένα αεροπλάνο καταρρίπτεται από τους γερμανούς. Ο βρετανοθρέμμένος, αλλά όχι βρετανός πιλότος διασώζεται με καθολικά εγκαύματα, πάσχοντας από αμνησία και οδεύοντας ολοταχώς προς το θάνατο. Μια καλόκαρδη νοσοκόμα του συμπαραστέκεται στις τελευταίες του μέρες, ενώ ένας παράξενος τύπος πιστεύει ότι ο πιλότος κάθε άλλο παρά αθώος είναι για μια παλιότερη πολεμική καταστροφή. Με διαρκή flash back μαθαίνουμε τι είχε συμβεί στο παρελθόν, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου.

Μπορεί το ερωτικό πάθος να οδηγήσει στην προδοσία και να βρεθεί πάνω από πατρίδες, πολιτικές ιδεολογίες, προσωπικές προδοσίες; Και αν ναι δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ένα τέτοιο πάθος θα είναι (αυτο)καταστροφικό και καταδικασμένο; Τέτοια θέματα πραγματεύεται η ταινία, που υπήρξε βέβαια μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και οσκαρούχος. Ο αποικιοκρατικός εξωτισμός συνδυάζεται με τα πάθη που λέγαμε, την αρχαιολογία, τον πόλεμο, τους δυνατούς, ιδιαίτερους χαρακτήρες, τη βαθιά συγκίνηση (από κάποιους θα ξεφύγει ένα δάκρυ προς το τέλος) και, βεβαίως, την άψογη παραγωγή. Πώς να μη γίνει σίγουρο χιτ; Αν είστε φαν τέτοιων επικών / αισθηματικών παραγωγών συστήνεται ανεπιφύλακτα ως μία των καλύτερων του είδους.