"ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ " ΠΟΛΛΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ

Να μια ευχάριστη ελληνική έκπληξη : "Απόστρατος" του 2019, δεύτερη φιξιόν ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή. Ένα φιλμ που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα.
Ένας 30άρης κάτοικος Γλυφάδας, επιστρέφει για λίγους, υποτίθεται, μήνες στο σπίτι του πεθαμένου παππού του, παλιού στρατιωτικού, στο αποστειρωμένο και δίχως ζωή Παπάγου, γνωστή γειτονιά στρατιωτικών, όπου έμενε και ο ίδιος ως παιδί. Προσπαθεί να πιάσει την καλή με μια μεγάλη εισαγωγή εν μέσω κρίσης (βρισκόμαστε στα 2012), επανασυνδέεται με παιδικούς φίλους, γνωρίζει έναν ηλικιωμένο φίλο του παππού του και αρχίζει να ερευνά (και να βυθίζεται όλο και περισσότερο σ᾽αυτὀ) το παρελθόν του παππού, για να βρεθεί μπροστά σε εκπλήξεις...
Θα ξεκινήσω από το πρώτο επίπεδο: Σπάνια έχω δει ελληνική ταινία με τόσο φυσικό και πειστικό παίξιμο και διαλόγους από όλους τους ηθοποιούς. Πραγματικά πειστική απεικόνιση της γλώσσας των νέων και της όλης ῾φάσης῾ της εποπχής. Εξ ίσου άψογα και τα ντεκόρ, κυρίως αυτά που αφορούν τα παλιά σπίτια... Το σημαντικότερο βέβαια είναι τα πολλαπλά νοήματα του φιλμ: Η κατάδειξη της κρίσης και των επιπτώσεών της στη ζωή των νέων ανθρώπων. Η καταγραφή μιας γενιάς δίχως αξίες και ρομαντισμούς, που απλώς πασχίζει να πιάσει την καλή. Καμιά συλλογική συνείδηση. Καθένας για τον εαυτό του. Ακόμα και οι παρέες, που λειτουργούν μια χαρά, παραείναι εύθραυστες. Ακόμα δυνατότερη ὀμως, κατά τη γνώμη μου, είνα η διερεύνηση της επίδρασης (της σκιάς θα έλεγε ίσως κανείς) που ρίχνει το παρελθόν στις ζωές των ανθρώπων. Ο ήρωας απορροφάται όλο και περισσότερο απ᾽αυτό, από την ιστορία του παππού, απο τη δύσκολη ιστορία της χώρας εντέλει. Θα φτάσει σε μια σκηνή (στο μασκέ πάρτι) να "γίνει" ο παππούς, ενώ στο τέλος το φιλμ θα γίνει αληθινά συγκινητικό. Συγχρόνως, σε ένα μάλλον διασκεδαστικό "μικροεπίπεδο" η ταινία καταγράφει πειστικά τον μικρόκοσμο του Παπάγου, τη χαύνωση που προκαλεί. Νομίζω ότι είναι καλή μεταφορά της ψυχικής βύθισης στη χαύνωση του ήρωα ή, αν προτιμάτε, στην εναλλαγή προσπαθειών και απραξίας, και, τελικά, στο βάλτωμα το δικό του και των ονείρων του...  Τελικά το φιλμ, με χαμηλότονο τρόπο, κρατά μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, τόσο το ατομικό όσο και το ευρύτερο, τον προσωπικό μικρόκοσμο και την Ιστορία, από τις συνέπειες της οποίας βέβαια ουδείς μπορεί να ξεφύγει.
Για μένα αποτέλεσε μία αευχάριστη εκπλήξη απο ένα σκηνοθέτη που αγνοούσα (δεν έχω δει την πρώτη του ταινία).