ΠΕΡΙ ΡΙΜΕΪΚ (ΠΑΛΙ;) ΚΑΙ "SLEUTH"

Το "Sleuth" (βασισμένο σε θεατρικό του Πίτερ Σάφερ και σενάριο για το σινεμά του Χάρολντ Πίντερ) υπήρξε μια πολύ καλή ταινία "δωματίου" του 1972 με τους Λόρενς Ολιβιέ και Μάικλ Κέιν στους ρόλους του ηλικιωμένου και του νεαρού αντίστοιχα. Στο ήδη ανέμπνευστο 2007 ο Kenneth Branagh αποφασίζει να το ξαναγυρίσει, αυτή τη φορά με τον Μάικλ Κέιν και πάλι, αλλά τώρα στο ρόλο του ηλικιωμένου (35 χρόνια έχουν περάσει...) και τον Τζουντ Λο ως νεαρό.
Ένας ηλικιωμένος, πλούσιος και αλαζονικός συγγραφέας που ζει σε πολυτελέστατο σπίτι δέχεται την επίσκεψη του νεαρού εραστή της γυναίκας του, η οποία τον έχει εγκαταλείψει. Ο νεαρός του ζητά να της δώσει διαζύγιο και, βεβαίως, το (υπέρ)εγώ του επιτυχημένου μεσήλικα θίγεται ανεπανόρθωτα. Ένα σατανικό και σαδιστικό παιχνίδι γάτας και ποντικού θα αρχίσει ανάμεσα στους δύο, με απροσδόκητες ανατροπές και συνέπειες.
Αν κάποιος αγνοεί το παλιό "Σλουθ" μάλλον θα εντυπωσιαστεί. Ωστόσο η γνώμη μου είναι ότι οι συγκρίσεις κλίνουν υπέρ της παλιάς ταινίας. Ο Μπράνα αντικαθιστά την παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα πύργου και βρετανικής αριστοκρατίας όπου ζει ο συγγραφέας με ένα υπερμοντέρνου ντιζάιν ψυχρό σπίτι γεμάτο οθόνες και αυτοματισμούς, όπου τα πάντα ελέγχονται από υπολογιστές και μηχανήματα και όλα λειτουργούν με το πάτημα κουμπιών. Προσθέτει επίσης ένα έντονα ομοφυλοφιλικό στοιχείο (εκεί που στο παλιό φιλμ, αν αυτό υπήρχε, ήταν απόλυτα λανθάνον), ίσως για να κάνει τα πράγματα πιο κραυγαλέα. Τέλος, αν κανείς έχει δει το παλιό φιλμ κάθε στοιχείο ανατροπής και σασπένς εξαφανίζεται. Σα να ξαναγυρίζεις την "6η Αίσθηση" ένα πράγμα και όλοι να πηγαίνουν να τη δουν γνωρίζοντας το φινάλε.
Από μόνο του δεν είναι κακό, η ανάλυση των δύο χαρακτήρων παραμένει ενδιαφέρουσα και τα ανθρώπινα παιχνίδια εξουσίας είναι πανταχού παρόντα. Ωστόσο προσωπικά θα σας συνιστούσα το πρώτο φιλμ (όπως άλλωστε συμβαίνει και με το 90% των ριμέικ).