ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ HARRY POTTER

Είναι ο πέμπτος στη σειρά Χάρι Πότερ, του μέτριου David Yates αυτή τη φορά, όπου ο ήρωας γνωρίζει το Τάγμα του Φοίνικα (2007). Οφείλω να παραδεχτώ αρχικά ότι η σειρά εδώ και καιρό είναι αρκετά ενήλικη, διαθέτει σκοτεινές σκηνές και ατμόσφαιρα, και δύσκολα την χαρακτηρίζεις "παιδική" (βέβαια, το τι ακριβώς είναι "παιδικό" στις μέρες μας, με τα κάθε είδους dvd στις εφημερίδες, την 24ωρη τηλεόραση και το Ίντερνετ, είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη συζήτηση). Η ταινία είναι επίσης πιστή στο βιβλίο, όπως με πληροφορούν οι φανατικοί της σειράς. Θετικά αυτά.
Εδώ λοιπόν ο μικρός μάγος (που πλέον μεγάλωσε αρκετά), θα διερευνήσει την κρυφή σχέση του με τον αρχικακό αυτοπροσώπως και, εκτός των συνήθων κακών, θα αντιμέτωπίσει και τον ίδιο του τον κακό εαυτό (όχι και πολύ πρωτότυπο εύρημα), αλλά μετά από εσωτερική (και όχι μόνο) μονομαχία, το καλό θα θριαμβεύσει (μη μου πείτε ότι αποκαλύπτω πολλά, αφού γυρίζεται ήδη η επόμενη συνέχεια). Απλώς έχω δει στο σινεμά και πολύ δυνατότερες μονομαχίες ηρώων με τη σκοτεινή τους πλευρά. Πλάκα έχει πάντως η φασιστοειδής και μισσαλόδοξη καθηγήτρια (που είναι τόσο σαδίστρια και δυσκοίλια που τη μισείς πανεύκολα), καθώς και η πλειάδα γνωστών ηθοποιών που παρελαύνουν σε μικρούς ρόλους από το φιλμ.
Πέραν αυτών... ομολογώ ότι βαριέμαι λιγάκι (είναι και η 5η συνέχεια είπαμε). Δεν θεωρώ ακριβώς κακό το φιλμ, αλλά να... Μη συγκαταλεγόμενος στους προαναφερθέντες φανατικούς, ξεχνώ λιγάκι στην ετήσια επαφή μου με τις ταινίες ποιος είναι ποιος, ποια είναι η σχέση του Σίριους με τον Χάρυ και τους γονείς του, τι παίζεται με τη μαγική εφημερίδα και ποιος την ελέγχει και διάφορα άλλα τέτοια. Μικρό το κακό, θα μου πείτε. Το πρόβλημά μου είναι περισσότερο ότι η ταινία δεν είναι κακή, αλλά ούτε και τίποτα φοβερό, δεν είναι χαζοχαρούμενη, αλλά ούτε και σε συγκλονίζει με τη σκοτεινιά της, έχει εντυπωσιακά εφφέ, αλλά όχι κάτι που να μας κάνει να πάθουμε πλάκα... και γενικά τη θεωρώ αυτό που λέμε "εντάξει, δεν ήταν κακό". Τελικά, νομίζω ότι το ετήσιο ραντεβού μου με τον Χάρι γίνεται μάλλον από υποχρέωση, σαν κάτι συγγενείς που πρέπει να δούμε στη γιορτή τους μια φορά το χρόνο και δεν περνάμε πολύ άσχημα, συνήθως τρώμε και καλά, αλλά παρ' όλα αυτά φεύγοντας σκεφτόμαστε με πλήξη "Ώχ, του χρόνου πάλι τα ίδια!"