"HΟW TO HAVE SEX" Ή Η ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

 

Το "How to have sex" (2023) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της βρετανίδας Molly Manning Walker και, όπως λέει η ίδια, το εμπνεύστηκε από προσωπικές εμπειρίες.

Τρεις νεαρές αγγλίδες φίλες φτάνουν στα Μάλια της Κρήτης καλοκαίρι για να περάσουν όσο πιο καλά μπορούν τις διακοπές τους. Τουτέστιν αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης, σεξ με κάθε τρόπο, χορός μέχρι το πρωί κλπ. Το πρότυπο των διακοπών δηλαδή... Εκεί θα γνωριστούν με μια συνομήλική τους παρέα με δύο αγόρια κι ένα κορίτσι.

Η ταινία, low budget βεβαίως, δίνει μια ντοκιμαντερίστικου ύφους καταγραφή του συγκεκριμένου τρόπου διακοπών, που είναι ιδανικές για μεγάλο μέρος βρετανών πιτσιρικάδων (σίγουρα κάτω των 30 εννοώ) και, φυσικά, όχι μόνο βρετανών, αν και σ΄αυτούς το συγκεκριμένο στιλ είναι πολύ διαδεδομένο. Καταγράφει λοιπόν (η ταινία) όλα αυτά, το αδιάκοπο πιώμα, την αγωνία να πηδηχτούν πάσει θυσία μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών, το αδιάκοπο ξενύχτι, τις ηλίθιες βόλτες και τους αντίστοιχους "διαγωνισμούς" στα κλαμπ, την πρωτοφανή ασχήμια των χώρων (δρόμοι του χωριού, δωμάτια, κτίσματα κλπ.) Είναι ένα συγκεκριμένο είδος διακοπών που ανθίζει σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου (στα Μάλια της Κρήτης, στη Ρόδο, σε συγκεκριμένα σημεία της Ζακύνθου και της Κέρκυρας κλπ.) και σε κάποιες άλλες μεσογειακές χώρες υποθέτω.

"Και τι μας νοιάζει εμάς;", θα μου πείτε. Ναι, στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζει. Αλλά η ταινία έχει το ενδιαφέρον ότι όχι απλά καταγράφει όλη αυτή την ασχήμια (η εικόνα των άδειων, γεμάτων σκουπίδια δρόμων με τα πανάσχημα κτίσματα και τις άθλιες επιγραφές παντού, τις πρωινές ώρες, όταν η "διασκέδαση" έχει πια κοπάσει, είναι χαρακτηριστικότατες), αλλά και δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο τη μελαγχολία, τη θλίψη θα λέγαμε, που τελικά αφήνει όλη αυτή η προκάτ κατάσταση του φτηνού αγορασμένου ευδαιμονισμού για λίγες μόνο μέρες το χρόνο. Οι σκηνές που οι κοπέλες στις λίγες νηφάλιες στιγμές τους μιλούν για την κόλαση που τις περιμένει όταν γυρίσουν στην πατρίδα τους και στις πιθανές δουλειές τους είναι από τις πιο θλιμμένες.

Κατάδειξη της απόλυτης κενότητας λοιπόν και της αφόρητης θλίψης του "μετά", αυτή είναι η αρετή του φιλμ. Αλήθεια, σκέφτομαι, αν αντί στην Ελλάδα πήγαιναν στην Ταϊλάνδη ή στη Ζιμπάμπουε δεν θα είχε καμιά απολύτως διαφορά, τα ίδια ακριβώς θα έκαναν, τα ίδια θα αντίκριζαν. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καν φύση ή ενδιαφέρον αστικό τοπίο να δει κανείς και οι ίδιες κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται να δουν κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν υπήρχε.