ΣΤΟΝ 6ο ΟΡΟΦΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ...

Υπάρχει μια πλούσια, συντηρητική, "σφιγμένη" και κρυόκωλη οικογένεια ενός χρηματιστή (ένα ζευγάρι δηλαδή, αφού τα παιδιά είναι κάπου κυριλέ και εσώκλειστα), σε πολυτελές διαμέρισμα του 5ου. Και από πάνω, στον 6ο, υπάρχουν μικρά διαμερισματάκια όπου ζουν φτωχές ισπανίδες, που κυρίως δουλεύουν σαν υπηρέτριες.
Όλα αυτά συνβαίνουν στο Παρίσι του 1962 και στην ταινία του 2010 "Οι Γυναίκες του 6ου Ορόφου" του γάλλου Philippe Le Guay. Πρόκειται βέβαια για κομεντί, η οποία, αν μη τι άλλο, είναι νομίζω χαριτωμένη. Όπως αντιλαμβανόμαστε, ανάμεσα στις δύο κατηγορίες ενοίκων σ' αυτή τη "δύο ταχυτήτων" τεράστια πολυκατοικία, θα δημιουργηθούν ποικίλες σχέσεις. Ο πρωταγωνιστής, ο κουμπωμένος, μεσήλικας χρηματιστής, θα αρχίσει για πρώτη φορά μετά πολλά, πολλά χρόνια να απολαμβάνει τη ζωή, θα φτάσει ακόμα και να ερωτευτεί. Αλλά ο έρωτας δεν είναι η μόνη αλλαγή πάνω του.
Η ιδέα είναι έξυπνη και βέβαια, στόχος του σκηνοθέτη είναι να φέρει σε αντιπαράθεση δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους: Αυτόν της φτωχής εργατικής τάξης, με τα καθημερινά προβλήματα και αγωνίες, αλλά και τον πλούτο των συναισθημάτων, που δείχνει να απολαμβάνει τη ζωή πολύ περισσότερο από τους "άλλους" κι αυτόν των μπουρζουάδων, οι οποίοι παρά την οικονομική άνεση μοιάζουν τόσο, μα τόσο δυσκοίλιοι... Κι ακόμα τον κόσμο του Νότου (της Ισπανίας συγκεκριμένα στο φιλμ), κόσμου συναισθηματικού, με ξεσπάσματα, πάθη, γέλια, κλάματα, χορό, κόσμο εκδηλωτικό και ζεστό τέλος πάντων, μ' αυτόν του Βορά, πολύ περισσότερο ψυχρού, συντηρητικού, μαζεμένου, που, βολεμένος και χωμένος στην άνετη καθημερινότητα, μοιάζει να έχει ξεχάσει πως η ζωή χρειάζεται πάνω απ' όλα χαρά και απολαύσεις.
Ίσως να υπάρχουν κάποια περισσότερα απ' όσο πρέπει κλισέ (είπαμε: Βοράς - Νότος, πλούσιοι - φτωχοί κλπ.), αλλά συνολικά βρήκα το αποτέλεσμα συμπαθητικό και ευχάριστο. Ειδικά ο βασικός ήρωας και η βαθμιαία μετάλλαξή του, είναι απολαυστικά. Δεν το θεωρώ κάτι πολύ σπουδαίο, αλλά νομίζω ότι είναι ό,τι πρέπει για χαλαρό θερινό σινεμαδάκι. Το χρειαζόμαστε.