ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ"

 

Σε αρκετά κινηματογραφικά είδη (και όχι μόνο) όλο και πιο αξιόλογες ταινίες εδώ και χρόνια (ίσως πλέον και δεκαετίες) μας έρχονται από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Πιθανόν και από την Αμερική, σίγουρα όμως όχι από το παρακμασμένο, διοικούμενο από αισθητικά ηλίθιους λογιστές ή CEO και παντελώς ανέμπνευστο πλέον Χόλιγουντ (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς πολύ λιγότερες από όσο παλιά). Το λέει κάποιος που ποτέ δεν περιφρόνησε το mainstream Χόλιγουντ - πάμπολλες αναρτήσεις μου το επιβεβαιώνουν - αν και πάντα παρακολουθούσα με το ίδιο ενδιαφέρον το παγκόσμιο και όχι μόνο το αγγλόφωνο σινεμά. Στο είδος του τρόμου σπάνια οι αξιόλογες ταινίες έρχονται από αμερικάνικα sequel, spin off και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων, επειδή σας ζάλισα λέγοντας τον πόνο μου, λίγα λόγια για το αργεντίνικο "Εκεί που το Κακό Παραμονεύει" (Cuando acecha la maldad) (2023) του Demian Rugna.

Δύο αδέλφια ζουν σε απομονωμένη φάρμα. Όταν βρίσκουν ένα τεμαχισμένο πτώμα μοιάζουν να γνωρίζουν τι περίπου συμβαίνει και ανακαλύπτουν σχεδόν αμέσως την "πηγή του κακού": Έναν φριχτά παραμορφωμένο, κατάκοιτο δαιμονισμένο. Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο θα τονίσω ότι η ταινία απευθύνεται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά σε φίλους του είδους. Για οποιονδήποτε που δεν είναι οικείος κρίνεται αυστηρώς ακατάλληλη. Πάμε τώρα στα μετά την προειδοποίηση: 

Πρόκειται για μια πρωτότυπη εκδοχή του θέματος του δαιμονισμού, πολύ μακριά από κάθε λογής εξορκιστές (υπάρχουν και εδώ, αλλά όχι όπως τους ξέρουμε). Αυτό που κάνει, νομίζω, "δύσκολη" τη θέαση του φιλμ είναι ο ωμός ρεαλισμός της. Δεν εννοώ στο σπλάτερ στοιχείο και στα αηδιαστικά εφέ (υπάρχουν τέτοια, αλλά σχετικά λίγα. Η ταινία σαφέστατα δεν βασίζεται σ' αυτά). Εννοώ τον ρεαλισμό στο περιβάλλον, στους χαρακτήρες, στο τοπίο... Όλα μοιάζουν αφόρητα καθημερινά και οικεία : Οι εκτάσεις στις φάρμες δεν είναι εξωτικές, οι άνθρωποι δεν είναι όμορφοι, είναι κοινοί και καθημερινοί, όπως και οι σχέσεις τους, το κοντινό χωριό δεν είναι γραφικό, μάλλον κοινότοπο και βαρετό είναι, η καθημερινότητα είναι πληκτική, οι περισσότερες σκηνές είναι ημερήσιες και όχι υποβλητικές... Κι όμως, αυτό ακριβώς το τετριμμένο, το ρεαλιστικό στοιχείο, είναι νομίζω αυτό που κάνει την ταινία πολύ πιο "απωθητική" από το αν γυριζόταν σε ένα περίτεχνα σκηνογραφημένο και επινοημένο περιβάλλον. Υπάρχει επίσης η πρωτοτυπία της πολύπλοκης αντιμετώπισης του "Κακού", που δεν μοιάζει με όσα έχουμε δει πολλάκις και δεν είναι καθόλου απλή. Υπάρχει το διάχυτο φολκλόρ στοιχείο (όλα αυτά μοιάζουν γνωστά σε πολλούς, τα έχουν ξαναζήσει ή ακούσει γι' αυτά) και, τελος, υπάρχει η μόνιμη αίσθηση ότι όλα αυτά γίνονται - ή μάλλον πολλαπλασιάζονται - από την ανθρώπινη ασυνεννοησία, τις κόντρες, τις συγκρούσεις τους...

Σας είπα: Πρωτότυπο, "ενοχλητικό", αξιόλογο για το είδος, αλλά μόνο για τους φίλους του τρόμου.