ΟΙ "ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ" ΚΑΙ Η ΖΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Wim Wenders βρίσκεται σε μόνιμη παρακμή στις ταινίες μυθοπλασίας που φτιάχνει (τονίζω τη λέξη "μυθοπλασίας", διότι τα τα ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει από την εποχή ήδη του "Buena Vista..." έως σήμερα είναι εξαιρετικά). Και να που αιφνιδίως όλα αλλάζουν το 2023. Οι "Υπέροχες μέρες" του 2023, ταινία μυθοπλασίας, μπορεί ίσως να κουράσει το ευρύτερο κοινό, αλλά προσωπικά τη βρήκα θαυμάσια. 

Το φιλμ είναι γυρισμένο στην Ιαπωνία με αποκλειστικά ιάπωνες ηθοποιούς και σαφώς προτείνει μια ζεν αντιμετώπιση της ζωής. Ένας μεσήλικα δουλεύει καθαρίζοντας δημόσιες τουαλέτες, ζει μόνος χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μη ψηφιακή τεχνολογία, ακολουθεί μια καθημερινή ρουτίνα και η μεγαλύτερη ψυχαγωγία του είναι το διάβασμα (αναλογική δραστηριότητα βεβαίως). Οι ελάχιστες - ανεπαίσθητες ίσως - αλλαγές που διαταράσσουν τη ρουτίνα αυτή λειτουργούν ως σημαντικά γεγονότα για τη ζωή του.

Ναι, είναι ένα φιλμ όπου πραγματικά δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Ο άνθρωπος αυτός, που μιλά ελάχιστα και μοιάζει με ερημίτη των πόλεων, είναι απόλυτα ευχαριστημένος από τη ζωή του. Όχι απλώς ευχαριστημένος, αλλά κάποια στιγμή θα αντιληφθούμε ότι ο ίδιος επέλεξε  συνειδητά τον "μινιμαλιστικό" και λιτότατο αυτόν τρόπο ζωής. Τρομερά δύσκολο για την συντριπτική πλειοψηφία ημών, λυτρωτικό όμως αν το καταφέρεις. Η λογική είναι απλή : Αν αγαπήσεις αυτό που κάνεις (ακόμα και τις τουαλέτες) και περιορίσεις τις ανάγκες σου στα μόνο υλικώς και πνευματικώς απαραίτητα, τότε οτιδήποτε αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη αλλαγή φαίνεται ως κάτι νέο και πρωτόγνωρο. Αν μάλιστα οι αλλαγές αυτές είναι κάπως (στοιχειωδώς) σημαντικότερες (ένας συνάδελφος που παραιτείται, η επίσκεψη σε ένα vintage δισκοπωλείο, η άφιξη μιας έφηβης ανιψιάς που το έχει σκάσει προσωρινά από το σπίτι κλπ.) λειτουργούν στον κόσμο που δημιούργησε ο ήρωας για τον εαυτό του ως μεγάλες, αναπάντεχες περιπέτειες, άλλοτε ενοχλητικές, αφού διαταράσσουν την αγαπημένη του ρουτίνα, άλλοτε ευπρόσδεκτες ως ευκαιρίες απελευθέρωσης συναισθημάτων ή ακόμα και ως πολύ ενδιαφέρουσες. 

Αν προσθέσετε και έναν γλυκύτατο πρωταγωνιστή, που αποδέχεται με αισιοδοξία ό,τι του συμβαίνει και το υπέροχο "κλασικό" ροκ που διαπερνά απ' άκρου σ' άκρου το φιλμ (ο ήρωας ακούει σχεδόν αποκλειστικά ροκ των 60ς και 70ς και μάλιστα από κασέτες) και αποτελεί ένα soundrack με μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα κομμάτια του είδους (για μια ακόμα φορά η μεγάλη αγάπη του Wenders για το ροκ), έχετε να κάνετε με ένα μινιμαλιστικό ποίημα, που προσωπικά με συνεπήρε, δεν με κούρασε (αυτό κι αν είναι κατόρθωμα για μια τέτοια ταινία) και με συγκίνησε.

ΥΓ: Προσοχή: Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αντίποδα, στο άλλο άκρο του σύγχρονου τουλάχιστον Χόλιγουντ με τους υπερήρωες και τις υπόλοιπες κάθε λογής βαβούρες. Προειδοποιώ, αφού οποιοσδήποτε εθισμένος σ' αυτό ή θα φύγει στο πρώτο τέταρτο ή θα τον βρουν σε κώμα στο τέλος.