ΑΣΤΕΙΟ, ΒΙΑΙΟ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ "YOU KILL ME"

Θυμόμουν τον John Dahl ως ένα σκηνοθέτη που είχε κάνει μια σειρά από αξιόλογα νεο-νουάρ στις αρχές της δεκαετίας του 90 (το "Last Seduction" ήταν ένα από αυτά). Στη συνέχεια έχασα τα ίχνη του. Λογικό, αφού τα αρκετά τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την τηλεόραση. Ωστόσο το 2007 γυρίζει το "You Kill me", ένα φιλμ με έναν απολαυστικό τον Μπεν Κίνγκσλεϊ στον βασικό ρόλο.
Ο ήρωας είναι πληρωμένος δολοφόνος για την πολωνική "μαφία" της πόλης του (πολωνικής καταγωγής κι ο ίδιος άλλωστε). Έχει όμως έντονο πρόβλημα αλκοολισμού, πράγμα που τον δυσκολεύει στη δουλειά του (μια φορά αποκοιμήθηκε περιμένοντας τον στόχο του). Έτσι, αφού είναι καλός, αγαπά τη δουλειά του και τον χρειάζονται, ο "νονός" της συμμορίας τον στέλνει στο Σαν Φρανσίσκο για αποτοξίνωση, όπου τον αναγκάζουν να μπει, προς μεγάλη του απελπισία, στους ανώνυμους αλκοολικούς και να δουλέψει σε... γραφείο κηδειών για να βγάζει τα έξοδά του Και φυσικά κάποιος τον παρακολουθεί μόνιμα για να δει αν κάνει όσα τον έσετιλαν να κάνει. Κάπου εκεί θα γνωρίσει και μια μοναχική κοπέλα, η ζωή του θα πάει να αλλάξει, αλλά πίσω στο Μπάφαλο ξεσπά πόλεμος συμμοριών (η αντίστοιχη ιρλανδική μαφία απειλεί τη θέση της πολωνικής και κάπου στο μέσον βρίσκονται και οι κινέζοι), οπότε τον χρειάζονται άμεσα...
Ίσως πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα κωμικά νουάρ που έχω δει. Διαθέτει πραγματικά κατάμαυρο χιούμορ και συγχρόνως κινείται στα κλασικά πλαίσια του νουάρ (ο λιγομίλητος, λιτοδίαιτος και μοναχικός δολοφόνος, οι συμμορίες των γκάνγκστερ κλπ.). Οι ατάκες τόσο του Κίνγκσλεϊ όσο και της σχεδόν εξ ίσου κυνικής κοπέλας (Tea Leoni) "σκοτώνουν". Η τρυφεροτητα της σχέσης τους - μη ομολογημένη ανάγκη προφανώς δύο μοναχικών ανθρώπων - έρχεται σε άμεση αντίθεση με το σκοτεινό περιβάλλον στο οποίο κινούνται, τη βία και, προφανώς, το επάγγελμα του ήρωα, ενώ οι σκηνές δράσης είναι απλώς το "κερασάκι στην τούρτα". Είναι τρυφερές επίσης (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι όταν έχεις να κάνεις με εγκληματίες) οι σχεδόν οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας, όπου ένα είδος ανθρωπιάς και ζεστασιάς κυριαρχεί.
Γενικά οι αντιθέσεις του φιλμ είναι νομίζω το βασικό χαρακτηριστικό του. Προσωπικά βρήκα σωστά μελετημένη την ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία της κωμωδίας, της ανθρωπιάς και της σκληρότητας, οπότε μπορώ να πω ότι απόλαυσα την παντελώς άγνωστη σε μένα ταινία. Βέβαια το ίδιο το love story από τη μεριά της κοπέλας και η αφοσίωσή της στον ήρωα μοιάζει αναληθοφανής (εσείς θα τα φτιάχνατε με έναν αλκοολικό πληρωμένο δολοφόνο;), αλλά... μικρό το κακό. Γενικά η ταινία (απόλυτα feel good παρά τα σκοετινά της θέματα), με άφησε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Θα ψάξω και τις λιγoστές άλλες ταινίες του Dahl.