Η PEGGY SUE ΚΑΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο Francis Ford Coppola - εκτός του ότι θεωρούναν από τους μεγαλύτερους αμερικανούς σκηνοθέτες - ήταν συνδεδεμένος με μεγάλα και σοβαρά εγχειρήματα (οι τρεις "Νονοί", "Αποκάλυψη" κλπ.) Το ότι ξαφνικά έφτιαξε μια απλή, νοσταλγική, ρομαντική κωμωδία είχε τότε ξαφνιάσει πολλούς. Ωστοσο "Η Πέγκι Σου Παντρεύτηκε" (1986) είχε επίσης αρέσει σε πολλούς.
Στα 43 της η Πέγκι Σου είναι μια νοικοκυρά στα πρόθυρα διαζυγίου με τον σύζυγό της, με τον οποίο είναι μαζί από τα σχολικά χρόνια. Όταν (μόνη) πηγαίνει στο γυμνασιακό reunion λιποθυμά ξαφνικά και μεταφέρεται έκπληκτη πίσω στα δικά της σχολικά χρόνια, στις αρχές των '60ς. Ξαναζώντας τις καθοριστικές αυτές μέρες για τη μετέπειτα ζωή της, προσπαθεί μην ξανακάνει τα ίδια λάθη (ή όσα θεωρεί ως τέτοια τέλος πάντων) και, κατά συνέπεια, να αλλάξει το μέλλον, το οποίο προφανώς γνωρίζει από πρώτο χέρι. Κι όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι παρά τις αλλαγές που κάνει και τις διαφορετικές πράξεις που επιλέγει και βιώνει, η αλλάγή του μέλλοντος δεν είναι τόσο απλή...
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ρομαντική κομεντί, με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας λόγω του χρονοταξιδιού της ηρωίδας. Ωστοσο ο Coppola δεν εμμένει καθόλου στο στοιχείο αυτό. Τόσο το χρονοταξίδι καθ' εαυτό, όσο και η επάνοδος στο τώρα, δεν εξηγούνται ποτέ, διότι απλούστατα δεν τον ενδιαφέρουν. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο στόχος του σκηνοθέτη. Οποτε, παρά τα στοιχεία που υπάρχουν, το βάρος δεν πέφτει στην επιστημονική φαντασία. Νομίζω ότι ο σκηνοθέτης θέλησε περισσότερο να φτιάξει ένα φιλμ νοσταλγίας για τα δικά του νεανικά χρόνια και την ατμόσφαιρα των '50ς και των αρχών των '60ς, την οποία βεβαίως αναπαράγει πιστά. Και ταυτόχρονα στοχάζεται πάνω στις ανθρώπινες πράξεις και την εκ των υστέρων συχνή επιθυμία μας να τις αλλάξουμε ("να μην είχαν γίνει έτσι τα πράγματα"). Θα άλλαζαν όντως αν ήταν στο χέρι μας ή άραγε θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη (αν τελικά πρόκειται για λάθη) και παρόμοιες επιλογές; Μήπως τελικά τα περισσότερα στη ζωή εξαρτώνται από τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία μας;
Όπως και να το κάνουμε κατά τη γνώμη μου η ταινία παραμένει χαριτωμένη, γλυκειά και ευχάριστη - και συγκινητική ενίοτε. Το κυρίαρχο στοιχείο της νοσταλγίας για την οριστικά χαμένη νεότητα λειτουργεί, βλέπετε, διαχρονικά. Εκτός αυτών πάντως, και εκτός των μουσικών της εποχής, είναι ευκαιρία να δείτε την τότε σούπερ σταρ Καθλίν Τέρνερ, τον νεότατο Νίκολας Κέιτζ, αλλά και αρκετούς γνωστούς, παλιότερους και μεταγενέστερους, σε μικρούς ρόλους: Από τη Μορίν Ο' Σάλιβαν και τον Τζον Καραντάιν έως τους νεαρότατους (και άγνωστους τότε) Τζιμ Κάρεϊ, Έλεν Χαντ και Σοφία Κόπολα (κόρη του σκηνοθέτη βεβαίως). Άλλωστε ο Κόπολα, πριν παρακμάσει οριστικά από τη δεκαετία του 90 ήδη, είχε πάντοτε το ταλέντο να ξετρυπώνει νεαρούς ηθοποιούς, οι οποίοι στο μέλλον θα γίνονταν σταρ.
Όχι, δεν είναι μεγάλη ταινία, είναι όμως - κατά τη γνώμη μου πάντοτε - αρκετά γλυκειά και ευχάριστη.