"TIMELINE" Ή ΚΥΝΗΓΗΤΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Ο Richard Donner υπήρξε ένας επιτυχημένος εμπορικά σκηνοθέτης των δεκαετιών '70 και '80 (θυμηθείτε την "Προφητεία", τα διάφορα "Φονικά Όπλα", τον πρώτο "Σούπερμαν" κλπ.). Το 2003 όμως έχει μάλλον παρακμάσει οριστικά. Έτσι το "Timeline", βασισμένο σε βιβλίο του Michael Crighton, με άφησε αδιάφορο.
Μια ομάδα νεαρών αρχαιολόγων δουλεύουν στη Γαλλία, σε κάποια μεσαιωνικά ερείπια. Όταν ο επί κεφαλής καθηγητής και πατέρας ενός από τους νεαρούς εξαφανίζεται, ανακαλύπτουν σύντομα ότι έχει... ταξιδέψει στο χρόνο και έχει παγιδευτεί στο Μεσαίωνα. Έτσι (με πρωτοφανή ευκολία και με την δίχως πολλά - πολλά άδεια των επιστημόνων που δουλεύουν μια μηχανή του χρόνου) η ομάδα των νεαρών ταξιδεύει κι αυτή στα 1357, την εποχή του άγριου αγγλογαλλικού πολέμου, με σκοπό να το φέρει πίσω. Από εκεί και πέρα η ταινία εξελίσσεται σε μια μεσαιωνική περιπέτεια με πολλά κυνηγητά και εκρήξεις και με ήρωες του 21ου αιώνα βεβαίως, οι οποίοι πασχίζουν να επιβιώσουν στις απάνθρωοες συνθήκες του Μεσαίωνα και να επιστρέψουν.
Δεν έχω να πω πολλά ούτε νομίζω ότι το φιλμ σηκώνει πολλές αναλύσεις. Οι αναληθοφάνειες είναι πάμπολλες, από την ευκολία των επιστημόνων να επιτρέψουν σε μια ομάδα άσχετων νεαρών να χρησιμοποιήσουν την πειραματική και μυστική ακόμα χρονομηχανή τους έως τα κυνηγητά και τις μάχες, από τα οποία οι βασικοί πρωταγωνιστές, αν και παντελώς άμαθοι σ' αυτά, καταφέρνουν να βγαίνουν αλώβητοι. Εντάξει κάποιοι από την ομάδα δεν θα τα καταφέρουν, αλλά αυτό δεν κάνει πιο πιστευτά τα πράγματα. Υπάρχει και η "έκπληξη" του τέλους, που έχει να κάνει με τα παράδοξα των χρονοταξιδιών, κι αυτή όμως μοιάζει με αρκετές που έχουμε δει σε ταινίες ή διαβάσει σε σχετικά βιβλία. Και, βέβαια, μην το ξεχνάμε αυτό, ο έρωτας είναι πάνω απ' όλα... Όσο για εμβάθυνση χαρακτήρων... αφήστε καλύτερα. Τουλάχιστον ο Μεσαίωνας δεν παρουσιάζεται σαν ειδυλλιακή, ρομαντική εποχή, αλλά άγριος και αβίωτος για έναν σύγχρονο άνθρωπο, οπότε όλοι προσπαθούν όπως - όπως να δραπετεύσουν απ' αυτόν και να επιστρέψουν στην εποχή τους. Κάτι είναι κι αυτό...
Ίσως διασκεδάσετε για δύο ώρες, βλέποντάς το περισσότερο ως περιπέτεια με δράση και μάχες και ξεχνώντας, όπως είπαμε, το θέμα της αληθοφάνειας. Μετά μάλλον θα το ξεχάσετε.