"DAWN OF THE GREAT DIVIDE": ΤΑ Β-WESTERN

Υπάρχουν πλήθος παραγωγικότατων σκηνοθετών, οι οποίοι σε πολύ περασμένες δεκαετίες δημιούργησαν πληθώρα από απόλυτα Β ταινίες. Όχι υποχρεωτικά κακές ή ακούσια αστείες, όπως ο  Ed Wood ας πούμε, αλλά, απλώς, αυτό που θα λέγαμε "του σωρού", δίχως κάτι που να τις κάνει να ξεχωριζουν. Μ' αυτές ωστόσο μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές. Αμερικανών κυρίως, αλλά όχι μόνο, καθώς τα φιλμ αυτά διανέμονταν σε πάμπολλες χώρες και φυσικά και στην Ελλάδα.
Ο Howard Bretherton (1890-1969) είναι ένας από τους δημιουργούς αυτούς, τον οποίο αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Βλέποντας την πλούσια φιλμογραφία του διαπίστωσα πράγματα που σήμερα μας φαίνονται αδιανόητα: Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός γύρισε το 1942 9 (ολογράφως εννιά) ταινίες (σκορ που επανέλαβε και τη  επόμενη χρονιά)!!!  Μια απ' αυτές είναι και το ασπρόμαυρο βεβαίως γουέστερν (ειδικευόταν κυρίως στα γουέστερν) "Dawn on the Great Divide", με τον εξειδικευμένο σ' αυτά ηθοποιό Buck Jones.
Εντάξει, η ιστορία είναι συνηθισμένη στο είδος. Κλασικό καραβάνι με κάθε λογής επιβάτες, από ηλικιωμένους και οικογένειες έως νεαρούς που αναζητούν την τύχη τους, οδεύει προς τη μακρυνή δύση οδηγούμενη από τον Buck Jones που προαναφέραμε. Ταυτόχρονα το καραβάνι μεταφέρει προμήθειες για το τρένο, που ακόμα βρίσκεται στα σκαριά (στην κατασκευή των γραμμών δηλαδή). Κάποιοι ωστόσο έχουν συμφέροντα να μην περάσει ποτέ το τρένο από τα μέρη τους. Ο ισχυρός άντρας λοιπόν της επόμενης πολης βάζει τους άντρες του, μεταμφιεσμένους σε ινδιάνους, να επιτεθούν στο καραβάνι πριν αυτό φτάσει στην πόλη του. Από εκεί και πέρα πολλά ακόμα θα συμβούν.
Μιλάμε για προσχηματικό φιλμ, με ξεπερασμένες σήμερα ηθοποιίες. Διαθέτει πάντως κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια έξυπνη ανατροπή στο τέλος και βλέπεται με κάποια νοσταλγική διάθεση και, βεβαίως, από περιέργεια για το πώς ήταν ένα Β γουέστερν από τα πάμπολλα που γυρίζονταν  τη μακρυνή εκείνη εποχή. Παρατηρείστε επίσης πόσο εξαθλιωμένο φαίνεται το κερδοφόρο σαλούν / μαγαζί σε σχέση με κάποια που βλέπουμε σε πιο "κυριλέ" γουέστερν. Ίσως βέβαια το συγκεκριμένο βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην τότε πραγματικότητα... Κρίμα που δύο φορές το φιλμ διακόπτεται από ισάριθμα ξενέρωτα τραγούδια εν είδει μιούζικαλ, σκηνές που σήμερα μάλλον γέλιο προκαλούν. Παρά τα μειονεκτήματα ωστόσο, τονίζω ότι δεν πρόκειται για κάτι τόσο κακό. Δεν είναι βεβαίως κλασικό, μπορεί όμως και να σας κρατήσει δίχως να βαρεθείτε. Και συμβάλλει στην κινηματογραφική μας παιδεία...