"ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ": ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΑΠΟΨΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΡΩΣ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ ΘΕΜΑ

Μια ταινία σαν τον "Εγκληματία Πολέμου" (The Hunting Party) που γύρισε ο Richard Shepard το 2007, είναι αναμενόμενο να προκαλεί αντικρουόμενες αντιδράσεις, αφού αναφέρεται στον πόλεμο της Βοσνίας της δεκαετίας του 90. Αφού σας πω δυο λόγια για την πλοκή θα δούμε τα συν και τα πλην.
Ένας βετεράνος πολεμικός οπερατέρ (που τώρα έχει ηρεμήσει και έχει πλέον δική του εκπομπή) και ένας νεαρός δημοσιογράφος πηγαίνουν στη Βοσνία μερικά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Εκεί θα εμφανιστεί ξαφνικά ένας πρώην διάσημος πολεμικός ανταποκριτής, του οποίου μόνιμος συνεργάτης ήταν ο οπερατέρ, και ο οποίος έχει παρακμάσει και πρακτικά εξαφανιστεί μετά μια live κατάρρευσή του στον αέρα χρόνια πριν, όταν κάλυπτε τα τραγικά γεγονότα της Βοσνίας. Όταν πείθει τους άλλους ότι γνωρίζει πού βρίσκεται ο πλέον καταζητούμενος εγκληματίας πολέμου, ένας αδίστακτος σερβοβόσνιος στρατηγός (κάτι σαν τον Κάρατζιτς ή τον Μλάντιτς), οι τρεις τους αρχίζουν κρυφά απ' όλους να αναζητούν τα ίχνη του, ενώ κινδυνεύουν όλο και περισσότερο.
Ας δούμε πρώτα - πρώτα το πολιτικό σκέλος του φιλμ κι ας τελειώσουμε μ' αυτό: Η ταινία παρουσιάζει μόνο κακούς σέρβους και θύματα μουσουλμάνους. Τελεία. Φυσικά στον βρώμικο αυτόν πόλεμο αδιανόητες σφαγές έγιναν - στις γνωστότερες από τις οποίες όντως υπεύθυνοι ήταν οι σέρβοι, οι οποίοι ξεκίνησαν άλλωστε την εφιαλτική "εθνοκάθαρση"- αλλά εδώ έχουμε να παίζει πολύ το άσπρο - μαύρο, το "καλοί - κακοί", και οι κακοί είναι μόνο οι σέρβοι (ή σερβοβόσνιοι). Παρά το ότι βεβαίως η ταινία αναφέρεται συχνά και στη γενικότερη φρίκη του πολέμου.
Τα παραπάνω είναι τα πολιτικά δεδομένα. Σαν ταινία τώρα νομίζω ότι είναι καλογυρισμένη και κρατά τον θεατή. Ο κλοιός γύρω από τους ήρωες γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός καθώς αυτοί εισέρχονται όλο και βαθύτερα στην "καρδιά του σκότους", ενώ ο Ρίτσαρντ Γκιρ είναι πειστικός σαν παρακμασμένος, τελειωμένος ρεπόρτερ - τζάνκι της αδρεναλίνης. Κι ενώ όλα πάνε σχετικά καλά (κινηματογραφικά εννοώ) έρχεται το απόλυτα ξεκρέμαστο σεναριακά τέλος και τα γκρεμίζει όλα. Ενώ η δράση και το σασπένς μέχρι εκεί ήταν, νομίζω, ισορροπημένα και συμβάδιζαν με τον ρεαλισμό στις καταστάσεις, ξαφνικά στο τελευταίο τέταρτο ή κάτι τέτοιο όλα γίνονται πανεύκολα, γρήγορα, του στιλ "πάμε! φύγαμε!" και... κάθε πειστικότητα πάει περίπατο. Δεν μπορώ φυσικά να σας αποκαλύψω περισσότερα για λόγους σπόιλερ. Το βρήκα πάντως αταίριαστο με το όλο μέχρι τότε κλίμα. Πάντως το τέλος παραμένει δυνατό και ο σκηνοθέτης καυτηριάζει την αναποτελεσματικότητα - την έλλειψη βούλησης στην ουσία - Δύσης, ΟΗΕ και πολλών άλλων φορέων.
Καλογυρισμένο φιλμ λοιπόν, αλλά με πολλές αντιρρήσεις, όχι μόνο πολιτικές...