FLIGHTPLAN: ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ο Robert Schwenke είναι γερμανός, αλλά δουλεύει εδώ και χρόνια στο Χόλιγουντ. Το 2005 γυρίζει το θρίλερ "Flightplan", το βασικό ατού του οποίου είναι η πρωταγωνίστρια Τζόντι Φόστερ και η πάντοτε καλή ερμηνεία της.
Η οποία εδώ είναι σούπερ μηχανικός αεροπλάνων. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της - επίσης μηχανικού αεροπλάνων - επιβιβάζεται με τη μικρή της κόρη σε σούπερ ντούπερ αεροσκάφος για να επιστρέψει από το Βερολίνο στη Νέα Υόρκη. Και κάπου εκεί, στα μέσα της πτήσης, η κόρη εξαφανίζεται και οι συνεπιβάτες μάλλον δεν θυμούνται αν όντως συνοδευόταν από μια κόρη ή όχι. Από εκεί και πέρα το φιλμ αποτελείται από την αγωνιώδη προσπάθεια της μητέρας να καταλάβει τι συνέβει και να λύσει το μυστήριο. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα θα αρχίσει να αμφισβητέίται και η ίδια της η διανοητική κατάσταση (μήπως φαντάζεται ότι συνοδευόταν από την κόρη της;)
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ μυστηρίου (χιτσκοκικού στιλ), το οποίο ποντάρει στην εξ ορισμού κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφού έχουμε να κάνουμε με τον περιορισμένο χώρο ενος αεροπλάνου εν πτήσει. Τα πράγματα κάνει πολύπλοκα το γεγονός ότι το σκάφος είναι πραγματικά τεράστιο : Διόροφο, με πολύπλοκους χώρους και διαρύθμιση, με αχανείς αποθηκευτικούς χώρους κλπ. Καθόλου απλό να το ψάξεις ολόκληρο... Από την άλλη υπάρχει η δυνατή ερμηνεία της Φόστερ, το πείσμα και η επιμονή της οποίας αποτελούν βέβαια μια επιβεβαίωση της δύναμης του "μητρικού φίλτρου". Και βέβαια ο σκηνοθέτης προσπαθεί να  δημιουργήσει όσο περισσότερο σασπένς γίνεται.
Το πρόβλημα για μένα είναι η - υποτίθεται - απρόβλεπτη και ανατρεπτική "λύση", η οποία δεν μου γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή. Για να είμαι ακριβέστερος τη βρήκα τραβηγμένη απ' τα μαλλιά. Όντως, αν συμβούν όλα αυτά και αν όλα συμπίπτουν με... τότε θα... ΟΚ, έχω κάπως κουραστεί να βλέπω τέτοιου είδους θρίλερ που βασίζονται σε απιθανότητες. Τα πετυχημένα δείγματα του είδους βασίζονται σε περισσότερη αληθοφάνεια. Πάντως, κατά τα άλλα, δεν βαρέθηκα. Η ταινία νομίζω ότι κρατά τον θεατή, η Φόστερ είναι πάντα καλή... Δεν μετάνοιωσα λοιπόν που το είδα, αλλά ούτε νομίζω ότι πρόσθεσα κάτι σημαντικό στην κινηματογραφική μου παιδεία...