"DREAMCATCHER"... ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Θυμάστε τον Lawrence Kasdan; Από τους σημαντικούς σκηνοθέτες των 80ς ("Μεγάλη Ανατριχίλα", "Body Heat"), αλλά και γνωστός σεναριογράφος, ανακατεμένος μεταξύ άλλων με την πρώτη, κλασική σειρά του "Star Wars". Πριν εξαφανιστεί εντελώς τα τελευταία χρόνια, είχε προλάβει να πάρει την κατιούσα στα 90ς και μετά, στα 20ς, παρακμάζοντας συνεχώς. Δείγμα κακής δουλειάς του είναι - κατά τη γνώμη μου - το "Dreamcatcher" του 2003, ταινία τρόμου με την οποία επιχειρεί να μεταφέρει στην οθόνη ένα από τα πολλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ (του οποίου, δυστυχώς, λίγες μόνο τέτεοιες μεταφορές θεωρώ πετυχημένες).
Παρέα παιδικών φίλων - τριαντάρηδες τώρα - μοιράζονται ένα μυστικό (και μια εξ ίσου μυστική περίεργη "ικανότητα"). Σε τακτά διαστήματα μαζεύονται σε ξύλινη καλύβα στο δάσος και μιλάνε γι' αυτό που συνέβει στα παιδικά τους χρόνια. Διαρκώς αναφέρεται ένα όνομα, για το οποίο εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Στη μάζωξη που παρακολουθούμε όμως, τα πράγματα είναι σοβαρά: Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι υπάρχουν πελώριοι σκωληκοειδείς εξωγήινοι, οι οποίοι έχουν εισβάλλει και προσπαθούν ύπουλα να καταλάβουν τον πλανήτη. Κάπου εκεί δένει και η παιδική εμπειρία που τους έχει αλλάξει και, καθώς ο τρόμος μεγαλώνει και οι θάνατοι - και οι αηδείς σκηνές - πληθαίνουν, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να βρουν τον μυστηριώδη παιδικό τους φίλο...
Εντάξει. Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι ελάχιστα τρόμαξα (πράγμα ζητούμενο για μια ταινία τρόμου).Προφανώς ο Kasdan δεν έχει εμπειρία από το είδος. Οι καλές του ταινίες ανήκουν σε εντελώς διαφορετικά είδη και έχουν εντελώς άλλο στιλ. Όσο για τα εφέ, ε, δεν είναι τίποτα σπουδαίο (όχι βέβαια ότι αυτό είναι απαραίτητο, αλλά το σχολιάζω). Τα φριχτά πλάσματα πάντως, κυρίως όταν εκκολάπτονται, δεν μπορούν παρά να θυμίζουν άμεσα αυτά στις πολύ  σημαντικότερες "Ανατριχίλες" του Κρόνενμπεργκ. Εκείνο όμως που με ενόχλησε περισσότερο είναι ο σεναριακός αχταρμάς. Τα σταδιακά φλας μπακ, που μας αποκαλύπτουν τι ακριβώς έγινε στο παρελθόν, δεν δένουν ομαλά, πολλές - πολλές εξηγήσεις δεν υπάρχουν για τα τεκταινόμενα και, τελικά, όλα θα καταλήξουν στο ανεκδιήγητο (και υπερβολικά "εύκολο" σεναριακά) φινάλε, που είναι τόσο αναπάντεχο και τόσο κοντά στην έννοια του "από μηχανής θεού", που μπορει να προκαλέσει ακόμα και ακούσιο γέλιο.
Ίσως η φωτογραφία και η εικόνα εν γένει να είναι σχετικά καλή, δεν νομίζω όμως ότι αυτό θα μας γλυτώσει από την αίσθηση του αχταρμά που προανέφερα. Γενικά τη βρήκα "άγαρμπη" ταινία, με τα επί μέρους στοιχεία (κυρίως αυτά του παρελθόντος και του παρόντος) να μη δένουν επαρκώς. Κρίμα γαι έναν κάποτε αξιόλογο δημιουργό, η "διάρκεια" του οποίου όμως ήταν, φοβάμαι, πολύ μικρή...