Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2018

Η "ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ" ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ

Ο Paul Thomas Anderson έχει κάνει μέχρι σήμερα ταινίες που, αν μη τι άλλο, είναι αδύνατο να περάσουν απαρατήρητες. Συνήθως περιστρέφονται γύρω από έναν άντρα με πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα, άλλοτε ισχυρή ("Θα Χυθεί Αίμα", "The Master" κλπ.) και άλλοτε "χύμα" ("Έμφυτο Ελάττωμα"). Έτσι και στην "Αόρατη Κλωστή" (Phantom Thread) του 2017, ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο και πάλι περίεργος αντρικός χαρακτήρας που ενσαρκώνει θαυμάσια ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις.
Ο ήρωας είναι ένας διάσημος μόδιστρος στο Λονδίνο της δεκαετίας του 50. Ζει σ' ένα μεγάλο σπίτι όπου τα πάντα (εκτός απο τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες φυσικά) ελέγχει η μεγαλύτερη αδελφή του, μια όχι ακριβώς κακιά, αλλά αυστηρή και πάντοτε καθώς πρέπει γυναίκα, από την οποία εκείνος είναι απόλυτα εξαρτημένος. Εκείνος αλλάζει συχνά ερωτικές συντρόφους, όλες όμως μοιάζουν να αποτελούν διακοσμητικά αντικείμενα στη ζωή του. Πάνω απ' όλα βρίσκεται η δουλειά του, αλλά και οι μικρές, καθημερινές και αυστηρότατες ρουτίνες. Αν δεν γίνουν όλα με την παραμικρή λεπτομέρεια (ίδια κάθε μέρα), η μέρα πάει χαμένη. Ώσπου ο στριφνός και μονόχνωτος ήρωας γνωρίζει και ερωτεύεται, για πρώτη φορά μ' αυτόν τον τρόπο, μια ταπεινής καταγωγής κοπέλα. Η πολύτιμη ρουτίνα του διαταράσσεται και ο κόσμος του παύει να είναι ο αποκλειστικά δικός του κόσμος, με τους δικούς του άτεγκτους κανόνες.
Φυσικά πάνω απ' όλα έχουμε να κάνουμε με περιγραφή χαρακτήρων. Δύσκολων και παράξενων χαρακτήρων. Του εμμονοληπτικού, περφεξιονίστα και σχετικά ακοινώνητου ήρωα, συχνά ενοχλητικού και καταπιεστικού στη συμπεριφορά του, της σαφώς πιο γήινης και ανθρώπινης κοπέλας και της παράδοξα υποταγμένης στα καπρίτσια του αδελφού, πλην όμως αυστηρότατης και μοναχικής ηλικιωμένης αδελφής. Οι μεταξύ τους σχεσεις θα αλλάξουν πολλές φορές μέχρι το τέλος. Ο κόσμος του ήρωα είναι βέβαια ένας ανδροκρατικός κόσμος, τι θα έχει όμως το πάνω χέρι; Η πολύτιμη ρουτίνα ή η γλυκύτητα του έρωτα και της συντροφικότητας; Η ταινία νομίζω ότι θίγει και το θέμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας: Ο απόλυτος καλλιτέχνης (πρέπει να) είναι εντελώς δοσμένος στο έργο του, απερίσπαστος από καθε τι άλλο. Έτσι όμως θα γίνει μονόχνωτος, αποκομμένος, στα όρια σχεδόν της μισανθρωπίας. Αν "βάλει νερό στο κρασί του" θα γίνει πιο ανθρώπινος, πιο ζεστός, θα απολαύσει περισσότερο τη ζωή, θα υπάρχουν όμως και επιπτώσεις στην τέχνη του...
Η ταινία διαθέτει άψογη φωτογραφία, κομψές, ψυχρές και εικαστικότατες εικόνες και, το είπαμε, πολύ καλές ερμηνείες. Και, προσέξτε, πίσω από το στιλ και την "ψυχρή" ατμόσφαιρα, κρύβεται ο ρομαντισμός. Αν λοιπόν δεν σας ενδιαφέρουν μόνο οι ταινίες ξέφρενης δράσης, αλλά και τα φιλμ χαρακτήρων, δείτε το. Εγώ θα έλεγα επίσης ότι αν η ταινία ήταν διαπραγματευμένη ως κωμωδία, θα έπρεπε να λέγεται "Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι".

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker