ΕΝΑ "SWAMP THING" ΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ...

Το "Swamp Thing" έγινε πετυχημένο κόμικς εμπνευσμένο αρχικά από το εξαιρετικό διήγημα τρόμου "It!" του πολύ καλού Theodore Sturgeon (ψάξτε τον) του 1940. Στο κόμικς βασίστηκε ο γνωστός Wes Craven (1939-2015) για να γυρίσει την ομώνυμη ταινία το 1982. Νομίζω ότι είναι η χειρότερή του, απ΄ όσες έχω δει τουλάχιστον (που είναι αρκετές).
Ο Χόλαντ, ένας ιδιοφυής επιστήμονας, με την αδελφή του, κάνουν μυστικά πειράματα σε απομονωμένο εργαστήριο κάπου στους αχανείς βάλτους των νότιων ΗΠΑ. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα νέο έμβιο είδος, συνδυασμό φυτού και ζώου. Ο κακός Αρκέιν ομως, με ένα στρατό κτηνωδών μισθοφόρων, επιβουλεύεται για δικούς του λόγους τα αποτελέσματα των ερευνών. Στον ασυνάρτητο χαμό που ακολουθεί ο δρ. Χόλαντ πέφτει θύμα της ίδιας του της φόρμουλας και μετατρέπεται στο φριχτό, αλλά πανίσχυρο Swamp Thing, το οποίο εμφανίζεται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για να προστατέψει μια επιστήμονα με την οποία ήταν ερωτευμένος και να παλέψει με τους κακούς που τον κυνηγούν.
Σπάνια έχω δει τέτοιον αχταρμά σε όλα τα επίπεδα. Το σενάριο μπάζει από παντού. Από τη σχέση του Αρκέιν με όλα αυτά έως τις εμφανίσεις του τέρατος (αλλά και άλλες συνεχείς συμπτώσεις εμφανίσεων) πάντοτε την κατάλληλη στιγμή και από τους ανύπαρκτους χαρακτήρες έως την... ποικίλη επίδραση του περίφημου ελιξήριου, το οποίο, αιφνιδίως μας βγαίνει και ψυχο-τέτοιο.. Ας μη συζητήσω τις ηθοποιίες (πολύ κακός "κακός" ο Λουί Ζουρντάν και όλοι οι υπόλοιποι κακοί, ενώ η cult ηθοποιός τρόμου της εποχής Αντριέν Μπαρμπό βρίσκει την ευκαιρία άνευ ουδενός σεναριακού λόγου να δείξει τα βυζιά της έτσι, για να τα δείξει). Όσο για τα εφέ, είναι από τα χειρότερα που έχω δει, αγγίζοντας το όριο του γελοίου (γελοία με τα μέτρα της εποχής, για να μη νομίζετε ότι τα συγκρίνω με σημερινά). Εννοείται βεβαίως ότι δεν υπάρχει ίχνος τρόμου, ούτε κατά διάνοια. Μόνο απίστευτη αφέλεια.
Δεν ξέρω αν ο Κρέιβεν ήθελε συνειδητά να κάνει ένα απλοϊκό φιλμ που να σε κάνει να νοσταλγείς τα εξ ίσου απλοϊκά και αφελή κόμικς παλιότερων εποχών και που να απευθύνεται σε ηλικίες κάτω των 15. Προσωπικά πάντως έπληξα αφάνταστα (εντάξει, γέλασα και σε κάποια σημεία δίχως αυτό να είναι επιδίωξη του σκηνοθέτη) και κανενός είδους νοσταλγία δεν προέκυψε. Για να το ξαναπώ, τον θεωρώ τον χειρότερο Κρέιβεν, απ' όσους έχω δει τουλάχιστον. Εκτός αν επιθυμείτε σφόδρα να το δείτε λόγω της εμφάνισης τηςΜπαρμπό που λέγαμε. Μην παίρενετε πολύ θάρρος όμως. Κι αυτό ακόμα συμβαίνει σε μία μόνο σκηνή.