ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ CYBORG;

Φαίνεται ότι ο φοβερός κορεάτης Chan-wook Park βρίσκεται πλέον πολύ μακριά από το Old Boy. Το έδειξε ήδη με την προηγούμενή του Lady Vengeance, όπου υπήρχε μεν και πάλι το μοτίβο της εκδίκησης, δοσμένο όμως με πολύ διαφορετικό τρόπο και λιγότερη βία. Με το "I'm a cyborg, but that's OK" (2006) αλλάζει εντελώς θεματολογία και διάθεση κάνοντς μια ταινία που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρυφερή και γλυκειά.
Πρόκειται για την ιστορία μιας κοπέλας που νομίζει ότι είναι cyborg και γι' αυτό αρνείται να φάει, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μπορεί να ζήσει με... μπαταρίες. Κλείνεται σε άσυλο, όπου γνωρίζει διάφορους άλλους τρόφιμους και αναπτύσσει βαθμιαία μια ιδιαίτερη σχέση με έναν απ΄ αυτούς, που νομίζει με τη σειρά του ότι μπορεί να κλέψει τα πάντα, ακόμα και συναισθήματα από άλλους ανθρώπους.
Τα πάντα στην ταινία είναι δοσμένα με μια έντονα σουρεαλιστική, ονειρική διάθεση, που αδιαφορεί παντελώς για την αληθοφάνεια όσων συμβαίνουν. Το άσυλο, ας πούμε, κάθε άλλο παρά εφιαλτικό είναι. Μάλλον πλάκα έχει, οι τρόφιμοι μοιάζουν να είναι ελεύθεροι να κάνουν σχεδόν ό,τι θέλουν, οι γιατροί - δεσμοφύλακες σπανίως εμφανίζονται κλπ. Πολλά απ' όσα γίνονται εκεί προκαλούν γέλιο. Τα manga και η αισθητική τους παντρεύεται με τη συγκίνηση και την τρυφερότητα για να καταλήξουν σ' έναν ύμνο για την αγάπη και την ελευθερία.
Ο Park ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εικόνα του φιλμ. Για να εικονογραφήσει λοιπόν τα όνειρά του ή τις σουρεαλιστικές εμπνεύσεις του, επιλέγει να κινηματογραφεί τις φαντασιώσεις ή παραισθήσεις των ασθενών, δίνοντάς μας έτσι αξέχαστες εικόνες. Πράγματι, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι κατά τη γνώμη μου το οπτικό μέρος, που διαθέτει σκηνές σπάνιας ομορφιάς (αλλά και μερικές βίαιες, μέρος πάντοτε των φαντασιώσεων της κοπέλας ότι σκοτώνει δίχως οίκτο τους γιατρούς του ιδρύματος, για να μη ξεχνάει και ο σκηνοθέτης το "αιματοβαμμένο" παρελθόν του). Ίσως να υπάρχουν κάποια προβλήματα στην αφήγηση ή κάποια ακατανόητα σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές το όλο εγχείρημα, που καταλήγει στο κεντρικό συμπέρασμα ότι τελικά μόνο η αγάπη είναι θεραπευτική (υπέροχες οι τελευταίες εικόνες), μου άρεσε και το βρήκα και αρκετά πρωτότυπο.