ΤΟ "X" ΚΑΙ Η ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ

 Θεωρώ από τα πλέον εξαντλημένα ή/και βαρετά είδη τα λεγόμενα slasher movies (αυτά όπου μια παρέα νεαρών πηγαίνει κάπου απομονωμένα και εκεί τους την πέφτει κάποιος "περίεργος" και σφάζει έναν έναν με διάφορους ευφάνταστους (;) τρόπους). Να όμως που και τα πλέον εξαντλημένα είδη μπορούν να ανανεωθούν (ως ένα βαθμό τουλάχιστον).

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε το φιλμ "X" (2022) του Ti West. Όπου - τι ασυνήθιστο - μια παρέα νεαρών, αντρών και γυναικών φυσικά, νοικιάζει από ένα γέρικο ζευγάρι σπίτι σε μια απομονωμένη φάρμα στην επαρχία... και η σφαγή αρχίζει. 

Να όμως που η τετριμμένη ιστορία διανθίζεται έξυπνα με πολλά νέα στοιχεία : Πρώτα - πρώτα η ταινία διαδραματίζεται στα μέσα των 70ς, την εποχή δηλαδή που δημιουργήθηκε και άνθισε το είδος. Έτσι φωτογραφία, κοστούμια, γκάτζετ, ατμόσφαιρα εν γένει παραπέμπουν άμεσα στη εποχή αυτή (για τους νοσταλγούς). Έπειτα, η παρέα δεν πηγαίνει για αθώες διακοπές. Πάνε εκεί για να γυρίσουν πορνό, δίχως να τους ενοχλήσει κάποιος. Η παρέα αποτελείται από πορνοστάρ, το συνεργείο και τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Υπενθυμίζουμε ότι τα 70ς ήταν η εποχή που ουσιαστικά για πρώτη φορά το πορνό μαζικοποιήθηκε (υπήρχε από την εποχή της εφεύρεσης του κινηματογράφου, αλλά τότε μόνο διαδίδεται ευρέως) και προβαλλόταν τόσο σε αίθουσες όσο και στη νέα τότε εφεύρεση του βίντεο. Έτσι οι νέοι της παρέας δρουν σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής. Στα συν και οι αναφορές στο θρησκευτικό φανατισμό, που ως γνωστόν ποτέ δεν έλειψε από την αμερικάνικη επαρχία.

Πέραν αυτών όμως - και σημαντικότερο μάλλον - είναι το γιατί γίνονται οι φόνοι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το συνήθη σχιζοφρενή ή κάτι τέτοιο. Οι λόγοι πηγάζουν από μια ανθρώπινη κατάσταση που όλοι σκεφτόμαστε ή θα βιώσουμε κάποια στιγμή. Δεν θα πω κάτι άλλο για λόγους σπόιλερ, αλλά - πώς να το πω αλλιώς - εδώ ο δολοφόνος γίνεται "άνθρωπος", κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο απρόσωπο και αψυχολόγητο τέρας. Και η πολύ ανθρώπινη αυτή αιτία είναι που κάνει το φιλμ πιο ανατριχιστικό - και του προσδίδει μια παράδοξη νότα μελαγχολίας, άγνωστη σε ταινίες του είδους.

Φυσικά την προτείνω μόνο σε φίλους του τρόμου (αν και διαθέτει πολύ λίγες εικόνες καθαρού σπλάτερ). Ωστόσο οι πιο "ψαγμένοι" απ' αυτούς θα ανακαλύψουν μια ευπρόσδεκτη ανανέωση - και πολλά κλεισίματα ματιού και παραπομπές σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται με νοσταλγία - σε ένα είδος από το οποίο ουσιαστικά δεν περίμενα τίποτα πια.