Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ "ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ"

Στην αρχή υπήρχε ο αρχαιοελληνικός μύθος του γλύπτη Πυγμαλίωνα, ο οποίος ερωτεύεται την Γαλάτεια, ένα δικό του γλυπτό. Στη συνέχεια έρχεται ο πανέξυπνος και ατακαδόρος θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με το έργο του "Πυγμαλίων" (ανέβηκε το 1913), που μεταφέρει τον μύθο (κάποια στοιχεία του τέλος πάντων) στη σύγχρονη εποχή. Το σινεμά δεν θα έμενε βέβαια πίσω. Η γνωστότερη διασκευή είναι το μιόυζικαλ "Ωραία μου Κυρία" του 1964. Πολύ πριν απ' αυτό όμως ο κλασικός βρετανός σκηνοθέτης Anthony Asquith (1902-1968) είχε γυρίσει το 1938 την ταινία "Πυγμαλίων" με τον πολύ καλό Λέσλι Χάουαρντ στο βασικό ρόλο.
Στην ασπρόμαυρη αυτή "κομεντί" (πριν εμφανιστεί βέβαια ο όρος) ένας σνομπ καθηγητής ορθοφωνικής αναλαμβάνει να μεταμορφώσει μια πάμφτωχη, λαϊκή και ταπεινής καταγωγής ανθοπώλισα σε μεγάλη κυρία, με άψογους τρόπους και προφορά, η οποία θα πείσει τους πάντες στα μεγάλα σαλόνια για την αριστοκρατική καταγωγή της. Οι σχέσεις των δύο θα περάσουν από πολλά στάδια, η μεταμόρφωση της κοπέλας θα είναι πλήρης εξωτερικά, αλλά πώς θα αντιδράσει μετά ο ψηλομύτης καθηγητής;
Η ταινία λοιπόν είναι στην ουσία ένα είδος κωμωδίας καταστάσεων. Διαθέτει έξυπνες ατάκες, συνδυασμό χιούμορ και δράματος και, τελικά, νομίζω ότι αντέχει μέχρι σήμερα. Πέραν αυτών όμως - και με το χαρακτηριστικό βρετανικό φλέγμα - σατιρίζει στην ουσία τις σχέσεις των δύο φύλων, σχολιάζοντας τόσο την (κατώτερη προφανώς) θέση της γυναίκας στην κοινωνία, όσο και την διαστρωμάτωση και βαθύτατα ταξική δομή της κοινωνίας αυτής. Η αστική ηθική έρχεται συχνά σε αντιπαράθεση με την πολύ χαλαρή ηθική των κατώτερων στρωμάτων, αυτό όμως δεν είναι ένα εις βάρος τους σχόλιο. Περισσότερο μοιάζει να δικαιολογεί τη στάση αυτή. Σημαντική φιγούρα στη σάτιρα αυτή και στις περί ηθικής παρατηρήσεις και θέσεις αποτελεί ο άξεστος πατέρας της κοπέλας, ένας καρακτήρας "αντιπαθής", πλην όμως δικαιολογημένα αντιπαθής. Και, βεβαια, ο άψογος, κομψός και αριστοκρατικός καθηγητής πολλές φορές κατά τη διάρκεια του φιλμ γίνεται κι αυτός αντιπαθέστατος, άκαρδος, σκληρός.
Αν δεν σας "τρομάζουν" τα παλιά φιλμ, το θεωρώ καλή επιλογή. Θα επιμείνω ότι, αν μη τι άλλο, παραμένει μέχρι σήμερα διασκεδαστικό - σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον, εκτός δηλαδή των θεμάτων που θίγει.