Παρασκευή, Μαΐου 15, 2015

ΒΙΑΙΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΣ "LEON"

Κάποτε ο Luc Besson έκανε ενδιαφέρουσες ταινίες. Στη συνέχεια ανέλαβε το ρόλο του παραγωγού κυρίως, με πολύ λιγότερο σημαντικές σκηνοθετικές προτάσεις. Το "Λεόν" (Leon:  the Professional) του 1994 ανήκει ευτυχώς στην πρώτη περίοδό του (πιστεύω μάλιστα ότι είναι από τις καλύτερές του) και παρά το ότι είναι γαλλική παραγωγή, είναι αγγλόφωνη και γυρισμένη στη Νέα Υόρκη.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής. Βγάζει αρκετά λεφτά, ωστόσο η ζωή του είναι κάτι παραπάνω από άδεια. Αθεράπευτα μοναχικός, όχι ιδιαίτερα έξυπνος (εκτός από ό,τι αφορά το επάγγελμά του), μόνιμα "στην τσίτα" για παν ενδεχόμενο, ζει απόλυτα ασκητικά, ώσπου στη ζωή του μπαίνει μια 12χρονη, της οποίας την οικογένεια έχει δολοφονήσει ένας διεφθαρμένος και παρανοϊκός μπάτσος. Η ζωή του λοιπόν αποκτά για πρώτη φορά νόημα,  καθώς αναλαμβάνει όχι μόνο την προστασία της, αλλά και να της διδάξει την "τέχνη" του εκτελεστή, μετά από επίμονες παρακλήσεις της μικρής. Οι δυο τους θα αποτελέσουν ένα παράδοξο δίδυμο και οι συνέπειες θα είναι πολλές.
Στην αρχή η ταινία θυμίζει τον κλασικό "Σαμουράι" του Μελβίλ, με τον Αλέν Ντελόν. Η ίδια ασκητικότητα, η ίδια άδεια ζωή. Σύντομα όμως το μοτίβο αυτό εγκαταλείπεται και το φιλμ μπαίνει σε άλλα νερά. Χαρακτηριστικό του στοιχείο είναι το ότι, ενώ είναι πολύ βίαιο, με πυροβολισμούς, εκρήξεις και... ολόκληρες σφαγές, με έναν σαδιστικό και αδίστακτο "κακό" (τον Γκάρι Όλντμαν), διαθέτει συγχρόνως και μια αφοπλιστική τρυφερότητα όσον αφορά τον βασικό ήρωα, ο οποίος βεβαίως το μόνο που ψάχνει κατά βάθος είναι ένας σκοπός για τη ζωή του και κάπου να ριζώσει. Αμοραλιστής λοιπόν ο Ζαν Ρενό, αλλά ταυτόχρονα και με ένα δικό του παράξενο κώδικα ηθικής (συνηθισμένο στοιχείο βεβαίως σε ταινίες με "συμπαθητικούς κακούς") και μια εσωτερική δίψα για να γίνει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είναι. Παράλληλα, σε δεύτερο επίπεδο, ενυπάρχει και μια καλυμμένη (και εντελώς απαγορευμένη βεβαίως) ερωτική έλξη ανάμεσα στους δύο...
Ενώ λοιπόν η ταινία βλέπεται νομίζω απολαυστικά, δεν μπορώ να μην επισημάνω και κάποιες υπερβολές και αναληθοφάνειες. Γενικά νομίζω ότι η βία παραείναι εύκολη. Ολόκληρο σχεδόν αστυνομικό τμήμα στο μέσο της Νέας Υόρκης σφαγιάζεται και είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα έξω. Διαμερίσματα ή και ολόκληρο ξενοδοχείο περίπου τινάζονται στον αέρα και κάπου μετά φτάνει αργά αργά και η αστυνομία.... Και υπάρχουν και συμπτώσεις (ο τόσο ιδιαίτερος ήρωας μένει αρχικά στο διπλανό διαμέρισμα απ' αυτό όπου γίνεται η αρχική σφαγή).
Δεν γκρινιάζω πολύ ωστόσο. Όλες αυτές οι αναληθοφάνειες είναι ίσως "στο πρόγραμμα" για ένα φιλμ που στοχεύει αλλού: Στη βίαιη δράση από τη μία και σε μια παράδοξη ευαισθησία από την άλλη. Αυτό το δίπολο άλλωστε είναι και το "σήμα κατατεθέν" του. Και επειδή, ούτως ή άλλως, κρατά τον θεατή, το συνιστώ.

Ετικέτες ,

1 Comments:

Blogger argiris-cinefil said...

Υπερτιμημένη ταινία.

2,5/5: Ενδιαφέρουσα

Μαΐου 16, 2015 12:51 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker