ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΟ "ΜΑΛΛΙ", ΑΛΛΑ...

Το "Wool 100%" (2006), γιαπωνέζικη ταινία του Mai Tominaga, είναι από τις πιο παράξενες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Απόλυτα σουρεαλιστικό παραμύθι, γεμάτο καταστάσεις που δεν ξέρεις ακριβώς γιατί συμβαίνουν ή (πολύ περισσότερο) τι θέλουν να πουν, πλημμυρισμένο όμως από εικαστική ομορφιά: Δύο γριές αδελφές ζουν ολομόναχες και ακοινώνητες σε ένα μεγάλο σπίτι, περιφερόμενες καθημερινά στην πόλη και συλλέγοντας άχρηστα, πλην όμως όμορφα αντικείμενα από τα σκουπίδια, ώσπου ένα κορίτσι - γίγαντας, που δεν μιλά, αλλά συνεχώς πλέκει ένα πελώριο κατακόκκινο, μάλλινο πουλόβερ εισβάλλει απρόσμενα στη ζωή τους ανατρέποντας τα πάντα.
Ίσως ο σκηνοθέτης να θέλει να πει πράγματα για την προσκόλλησή μας σε αντικείμενα και την, ως επακόλουθο, αποκόλλησή μας από την αληθινή ζωή. Ίσως να έχει κατά νου ψυχαναλυτικές απόψεις για την παιδική ηλικία, το σεξ και τον φόβο του, τον πρίγκηπα που διαρκώς αναμένεται αλλά ποτέ δεν έρχεται... Ίσως πάλι να μη θέλει να πει τίποτα απολύτως, παρά μόνο να ξετυλίξει μια σειρά από πανέμορφες εικόνες, επηρρεασμένες συχνά από σύγχρονους εικαστικούς. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Η ίδια η αφήγηση είναι κατακερματισμένη σε διάφορα χρονικά μπρος - πίσω, η εικόνα περνά από το κανονικό φιλμ σε κινούμενο σχέδιο, σε animation με κούκλες και άλλα είδη, ο λόγος είναι σπάνιος και επαναλαμβανόμενος. Τελικά η ταινία σχετικά γρήγορα κουράζει με την επαναληπτικότητά της.
Μένει μονάχα η ομορφιά που λέγαμε, με μερικά πλάνα να μένουν αξέχαστα, με την μυστηριώδη ατμόσφαιρα του ασφυκτικά πλημμυρισμένου από ετερόκλητα αντικείμενα σπιτιού, με τα χρώματα, στα οποία κυριαρχεί το εκθαμβωτικό κόκκινο, με τα εξπρεσιονιστικά κινούμενα σχέδια... Αυτά είναι τα στοιχεία για τα οποία ίσως αξίζει να δείτε την ταινία, ιδιαίτερα αν είστε εικαστικός καλλιτλεχνης. Ίσως. Κατά τα άλλα, απλώς την κατατάσσω σ' αυτές τις ιδιαίτερες ταινίες που αποκαλώ "κινηματογραφικά αξιοπερίεργα".