'Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΝΟΝΟΚΕ" ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

 Ένας φοβερός δαίμονας με τη μορφή γιγάντιου κάπρου επιτίθεται σκορπώντας τον τρόμο σε ένα γιαπωνέζικο χωριό. Ένας νεαρός φεύγει από το χωριό για να προσπαθήσει να βρει την πηγή της κατάρας και να το λυτρώσει. Θα βρεθεί σε μια βιομηχανική αποικία η ηγέτης της οποίας πολεμά τους θεούς του γειτονικού δάσους καταστρέφοντάς το σιγά σιγά, και θα γνωρίσει μια νεαρή, φανατική στους στόχους της, πριγκίπισσα του δάσους, τη Μονονόκε.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο υπέροχο animation "Princess Mononoke" (Mononoke-hime, 1997) του μεγάλου ιάπωνα δημιουργού Hayao Miyazaki. Κι αφού είναι φιλμ του Μιγιαζάκι η ποιότητα είναι εγγυημένη. Το συγκεκριμένο φιλμ νομίζω ότι είναι από τα καλύτερά του, πριν ακόμα γίνει πολύ γνωστός στη Δύση με το "Spirited Away". 

Φυσικά είναι απολαυστικό στην παρακολούθηση, φυσικά κρατά το θεατή και φυσικά απευθύνεται και σε μεγάλους. Εκτός αυτών των στάνταρς όμως θα επισημάνω και συγκεκριμένα σημεία: Όπως ίσως θα καταλάβατε από την ιστορία πρόκειται για ένα είδος οικολογικής αλληγορίας, της καταστροφής δηλαδή της φύσης από την ανθρώπινη τεχνολογία. Ωστόσο ο Μ. δεν αντιμετωπίζει το θέμα καθόλου μονοδιάστατα. Αντίθετα αυτό που μου προξένησε θαυμασμό είναι τα πολλά επίπεδα των χαρακτήρων του φιλμ. Εδώ δεν υπάρχουν "καλοί και κακοί". Και οι δύο πλευρές (το δάσος και η αποικία) έχουν τις απόψεις και τα δίκια τους (ή μάλλον όχι ακριβώς τα δίκια τους, αλλά υπάρχουν θετικοί και συμπαθείς εκπρόσωποι εκατέρωθεν. Ακόμα και η "κακιά", η ηγέτης της αποικίας, έχει μια ανθρώπινη πλευρά. Ακόμα πιο σημαντικό για την οπτική του δημιουργού είναι ο ρόλος του κεντρικού ήρωα. Είμαι σίγουρος ότι αν ένα παρόμοιο θέμα γυριζόταν στις ΗΠΑ, ο ήρωας θα ήταν ο δεινός οικολόγος πολεμιστής που αγωνίζεται για τη σωτηρία του δάσους και την εξολόθρευση των (πολύ) κακών. Όχι εδώ. Αυτό που θέλει ο ήρωάς μας είναι η όχι η νίκη, η όποια νίκη, αλλά η ειρήνη και η ισορροπία ανάμεσα στις δύο πλευρές. Μπορεί να συμπαθεί τους κατοίκους του δάσους, αλλά η ισορροπία είναι ο στόχος του. Ο Μ. γνωρίζει καλά ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχει "επιστροφή στη φύση" για την ανθρωπότητα. Υπάρχει μόνο αμοιβαία υποχώρηση, συνύπαρξη και προφανώς, προστασία της φύσης από ολοσχερή (και αυτοκτονική) καταστροφή. Κι αυτό ακριβώς μας δείχνει με τον πιο απολαυστικό τρόπο.