"ΤΟ ΔΙΧΤΥ" Ή ΟΙ ΚΑΦΚΙΚΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Ο κορεάτης Kim Ki-duk μας έχει χαρίσει αρκετές αξιόλογες ταινίες παλιότερα, με την ωμή βία και την τρυφερότητα να συνδυάζονται στο έργο του. Το 2016 επανέρχεται με το "Δίχτυ" (Geumul), αυτή τη φορά περισσότερο πολιτικοκοινωνικός παρά (άρρωστα συνήθως) ψυχογραφικός.
Η ιστορία έχει να κάνει με τη χωρισμένη στα δύο Κορέα (ένας διχασμός που μόνο αρνητικές συνέπειες φέρει). Ένας βορειοκορεάτης ψαράς περνά κατά λάθος τα θαλάσσια σύνορα επειδή του χάλασε η μηχανή (μπλέχτηκε - συμβολιά - σ' αυτή το δίχτυ του τίτλου) και συλλαμβάνεται ως πιθανός κατάσκοπος από τους "Νότιους". Όταν αυτοί αντιλαμβάνονται ότι είναι αθώος, προσπαθούν, για προπαγανδιστικούς λόγους, να τον κάνουν να αυτομολήσει στον "καπιταλιστικό παράδεισο". Όταν όμως εκείνος αρνείται πεισματικά (το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει στην οικογένειά του), θα τον στείλουν τελικά πίσω, αλλά οι τραγικές δοκιμασίες του δεν έχουν τελειώσει. Κάθε άλλο...
Ο ήρωας είναι βεβαίως εδώ ο απλός, ανυποψίαστος, καθημερινός άνθρωπος, καλός κατά βάθος και με λίγες πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες, που άθελά του θα εμπλακεί σε διαμάχες τεραστίων πολιτικών συμφερόντων, που τον ξεπερνούν κατά πολύ - και τις οποίες ούτε καν αντιλαμβάνεται. Οπότε εδώ έχουμε μια κλασική περίπτωση καφκικού εφιάλτη, με το "δίχτυ" του τίτλου να τυλίγεται όλο και πιο ασφυκτικά γύρω του. Ταυτόχρονα ο Kim Ki-duk γίνεται εξ ίσου πικρός και απαξιωτικός τόσο με τον νοτιοκορεάτικο "καπιταλιστικό παράδεισο" όσο και με τον βορειοκορεάτικο "κομμουνιστικό" φασισμό. Πίσω από την απαστράπτουσα νότια βιτρίνα κρύβεται πολύς πόνος, πολλή παράνοια, τεράστια σκληρότητα και ανισότητα. Πίσω από τις μεγαλόστομες μαρξιστικής προέλευσης ρητορείες κρύβεται ένας αληθινός φασισμός, μια καταπίεση που συνδυάζεται μάλιστα με την απόλυτη φτώχια. Ανάμεσα σ' αυτές τις συμπληγάδες, η μόνη "ιδιότητα" που διαθέτει το άτομο είναι αυτή του θύματος, θύματος μιας πολύπλοκης πραγματικότητας που το ξεπερνά κατά πολύ.
Η μόνη μου αντίρρηση είναι ότι ολα αυτά δίνονται κάπως σχηματικά και σχετικά απλοϊκά. Οι χαρακτήρες, ιδιαίτερα ο "καλός" και ο "κακός" νοτιοκορεάτης φύλακας και ανακριτής αντίστοιχα, αλλά και οι σχέσεις τους με του από πάνω τους, μάλλον δεν με έπεισαν για την αληθοφάνειά τους, τους βρήκα κάπως καρικατούρες (ίσως επίτηδες, δεν ξερω). Γενικά κάποιες ευκολίες στους χαρακτήρες τους είχε. Παρ' όλα αυτά όμως είναι κατά τη γνώμη μου μια πολύ δυνατή ταινία, που αξίζει την προσοχή μας. Και η άποψή της για τη ζωή και το (τα) σύστημα(τα) δεν είναι καθόλου αισιόδοξη... Άλλωστε ο Kim Ki-duk δεν είναι καθόλου τυχαίος δημιουργός.