7 ΧΡΟΝΙΑ... ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Το έχω ξαναπεί: Πάντα θεωρούσα ότι ο Jean-Jacques Annaud "μεγαλοπιάνεται" (συγχωρείστε με για την έκφραση). Νομίζω ότι ψάχνει πάντοτε το εντυπωσιακό θέαμα, την ντε και καλά πρωτοτυπία... Μερικές φορές του έχει βγει, όχι όμως πάντοτε. Γενικά τον θεωρώ κάπως υπερφίαλο (αν και υπάρχουν ταινίες του που μου αρέσουν).
Το "7 Χρόνια στο Θιβέτ" του 1997 μάλλον δεν συγκαταλέγεται σ' αυτές. Εδώ ασχολείται με μια αληθινή περιπέτεια, που, αν μη τι άλλο, από τη φύση της προσφέρεται για μπόλικο εξωτισμό. Στα τέλη της δεκαετίας του 30 ναζί "ήρωας" ορειβάτης (είχε κατακτήσει και μετάλιο σε Ολυμπιακούς) πηγαίνει στην Ινδία για να ανέβει (για λογαριασμό της χιτλερικής Γερμανίας φυσικά) στην 9η ψηλότερη κορυφή των Ιμαλαϊων, η οποία είναι όμως από τις πλέον δύσκολες. Λίγοι ξέρουν ότι έχει ουσιαστικά χωρίσει από την έγγυο γυναίκα του (αμφότεροι αποτελούν πρότυπα της άρειας φυλής και κάμποση ναζιστική προπαγάνδα βασίζεται σ' αυτό). Η αποστολή αρχικά αποτυγχάνει, το θέμα όμως είναι ότι ενώ βρίσκεται στην Ινδία θα ξεσπάσει ο πόλεμος και οι άγγλοι κατακτητές της χώρας θα αιχμαλωτίσουν τα μέλη της γερμανικής αποστολής. Δύο (αν θυμάμαι καλά) χρόνια μετά θα δραπετεύσουν και με τον αρχηγό της αποστολής θα φτάσουν στο κλειστό στους ξένους Θιβέτ και, μέσα από διάφορες συγκυρίες ο ήρωάς μας θα φτάσει να γίνει ο απόλυτος έμπιστος και μοναδικός ουσιαστικά φίλος του νεαρού τότε Δαλάι Λάμα, ο οποίος δεν είναι ακόμα παρά ένα παιδί (αυτό που λέμε "κλεισμένο σε χρυσό κλουβί").
Αυτό που μας δείχνει εδώ ο Ανό είναι ουσιαστικά η μεταβολή του χαρακτήρα του ήρωα, ο οποίος από αντιπαθέστατος, εγωιστής και ξεροκέφαλος (και ναζί από πάνω) θα γίνει συμπονετικός, υπομονετικός, πράος. "Φταίει" (για την προς το καλό αλλαγή εννοώ) ο προσωπικός του πόνος (δεν έχει ποτέ δει τον γιο του), οι κακουχίες που πέρασε στο στρατόπεδο και κυρίως μετά τη δραπέτευσή του, η έκθεσή του σε μια παντελώς διαφορετική κουλτούρα, αυτή των βουδιστών, με εκ διαμέτρου διαφορετικές αξίες από τις δυτικές, η σχέση του με το παιδί Δαλάι Λάμα, στο οποίο κατά βάθος προβάλλει τον γιο του, ο συνδυασμός όλων αυτών μαζι... Πάντως το σίγουρο είναι ότι μετά από τα 7 χρόνια του τίτλου θα είναι ένας παντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Παράλληλα βλέπουμε και το "μαρτύριο" του νεαρού αρχηγού του κράτους, ενός παιδιού ουσιαστικά που στερείται την οικογένειά του, την παρέα άλλων παιδιών, το παιχνίδι, και, δίχως ουσιαστικά παιδική ηλικία, προορίζεται για απόλυτος μονάρχης. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για ένα παιδί;
Καλά όλα αυτά, μερικές εντυπωσιακές εικόνες της άγριας φύσης και της εξωτικής θιβετιανής κουλτούρας υπάρχουν, ο νεαρός τότε Μπραντ Πιτ, αλλά και ο Ντέιβιντ Θιούλις, είναι ταιριαστοί στους βασικούς ρόλους, αλλά νομίζω ότι άπό το φιλμ λείπει κάπως το νεύρο. Το βρήκα επίσης κάπως απλοϊκό: Το Θιβέτ παρουσιάζεται ως ένας χαμένος, αποκομμένος παράδεισος, που σύντομα θα αρχίσει να υποφέρει κάτω από την μπότα των πολύ κακών κινέζων κατακτητών. Όλα εκεί είναι ειδυλιακά (υπάρχει βέβαια το θέμα της προδοσίας του υπουργού ή του πολιτικού του ρεαλισμού αν προτιμάτε, αλλά η καθημερινότητα των κατοίκων κυλά ουσιαστικά σε μια μακάρια φτώχια). Μου φαίνονται πολύ απλοϊκά ή πολύ άσπρο - μαύρο όλα αυτά, δίχως τα ενδιάμεσα που θα δημιουργούσαν εντάσεις και αληθινό ρεαλισμό. Η ματιά ενός θαμπωμένου από τον εξωτισμό δυτικού. Φοβάμαι ότι ποτέ δεν υπήρξαν φτωχές-και-ειδυλιακές κοινωνίες... 
Δείτε το για το θέαμα και για την κατάδειξη μιας ξένης κουλτούρας, δεν το θεωρώ όμως μεγάλη ταινία.