ΠΕΡΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ, "ΛΗΣΤΕΙΑΣ" ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

Ο Gela Babluani είναι γεωργιανός. Το 2005 μας είχε πραγματικά καθηλώσει με την πρώτη ταινία του, το "13 Tzameti", που για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω δει (ψάξτε το αν είστε φίλος των θρίλερ). Στη συνέχεια ελάχιστα πράγματα έκανε. Ένα αμερικάνικο ριμέικ του "13" (σιγά μη δεν τον φώναζαν να το κάνει) και μια άλλη ταινία που δυστυχώς δεν έχω δει. Το 2017 όμως επανέρχεται δριμύτερος με το γαλικό "Money" ("Η Ληστεία" στην Ελλάδα), εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου φιλμ αγωνίας (στην κατηγορία των heist movies).
Τρεις νεαροί μετανάστες δεύτερης γενιάς, δύο φίλοι και η αδελφή του ενός, αποφασίζουν να διαρρήξουν ένα πολυτελές σπίτι όπου - έχουν εντελώς τυχαία ανακαλύψει - έχει μεταφερθεί μια βαλίτσα με πολλές - πολλές χιλιάδες. Αγνοούν βεβαίως ότι το σπίτι ανήκει σε γνωστό πολιτικό (το άγνωστο είναι το πόσο διεφθαρμένος είναι αυτός). Η ληστεία, αρχικά, πeτυχαίνει πιο εύκολα απ' όσο περίμενε κανείς. Υπάρχει όμως ένα μικρό θέμα: Κάποιος θέλει περισσότερα από όσα ήδη απόκτησε. Θα γίνει λοιπόν μια δεύτερη απόπειρα και τα πάντα θα αρχίσουν να μπλέκονται αφάνταστα, οδηγώντας σε μια αλυσίδα από όλο και πιο πολύπλοκες καταστάσεις και, βεβαίως, σε πολλαπλά αδιεξοδα.
Το φιλμ διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρο σε μία νύχτα. Και όλα δείχνουν ότι ο Babluani είναι σίγουρα μάστορας του σασπένς. Η μια πράξη φέρνει την άλλη, το ένα αποτέλεσμα το άλλο κι αυτό που αρχικά ξεκινά σαν παιχνίδι (παιχνίδι με πολλά λεφτά βεβαίως) θα μετατραπεί σύντομα σε αιματοβαμένο εφιάλτη. Ταυτόχρονα το στοιχείο του αλλόκοτου και ένα υποδόρειο, κατάμαυρο χιούμορ παρεισφρύουν ύπουλα στην όλη ιστορία, κάνοντάς την πιο "πικάντικη". Πραγματικά καθηλωτικό, με καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, με άψογο timing, λειτουργεί σαν ένας όλο και πολυπλοκότερος και αδιέξοδος εφιάλτης, στα πλοκάμια του οποίου εμπλέκονται όλο και περισσότεροι.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που μου αρέσει πολύ στο φιλμ: Όπως είπαμε, η ληστεία στην αρχή πετυχαίνει απροσδόκητα εύκολα. Τι είναι αυτό που απελευθερώνει την κόλαση; Κάτι που προσωπικά θεωρώ ως ένα από τα  απεχθέστερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και, πιστεύω, κατά πολύ υπεύθυνο για τη σημερινή απαράδεκτη και ανεξέλεγκτη παγκόσμια κατάσταση: Η απληστία. Μία και μόνη (αρχικά) πράξη απληστίας από έναν και μόνο άνθρωπο είναι αρκετή για να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να μετατρέψει τον περίπατο σε σφαγή. Και μόνο η ύπαρξη αυτού του στοιχείου με κάνει να συμπαθώ ακόμα περισσότερο την ταινία. Και υπάρχει βέβαια και η κυνική καταγγελία της πολιτικής διαφθοράς, αυτό όμως ουδεμία πλέον έκπληξη προκαλεί. Δυστυχώς.
Το συνιστώ απόλυτα ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ που δίνει πόντους σε  ένα σχεδόν εξαντλημένο είδος. Μακάρι ο δημιουργός του να κάνει συχνότερες εμφανίσεις...