ΕΝΑΣ "ΚΥΚΛΩΝΑΣ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕ

Από τη δεκαετία του 70 οι ταινίες καταστροφής υπήρξαν προσφιλές και συνήθως προσοδοφόρο είδος για το Χόλιγουντ. Μέχρι τις μέρες μας άλλωστε. Και, βεβαίως, αρκετές από αυτές μάλλον δεν βλέπονται, ανεξαρτήτως των εκατομμυρίων που συσσωρεύουν στα ταμεία. Κατά τη γνώμη μου μία από τις πλέον προβλέψιμες είναι το "Twister", που γύρισε το 1996 ο εξπέρ στη δράση (θυμηθείτε τ,ο αν μη τι άλλο, σχετικά πρωτότυπο σαν ιδέα  "Speed") Jan De Bond, και ο οποίος, μετά από 5 φιλμ, μεταξύ των οποίων ηταν και το ριμέικ - κατακρεούργηση του κλασικού "The Haunting" εξαφανίστηκε. Μάλλον ευτυχώς.
Το "Twister" αναφέρεται βέβαια στους διαβόητους κυκλώνες που μαστίζουν συχνά τις αμερικάνικες πολιτείες, αφήνοντας πίσω τους πολλά θύματα και μεγάλες καταστροφές. Και έχει στο επίκεντρό του (το φιλμ εννοώ) μια ομάδα τρελαμένων "κυνηγών κυκλώνων", οι οποίοι προσπαθούν - με κίνδυνο της ζωής τους φυσικά - να πλησιασουν όσο πιο πολύ μπορούν το εφιαλτικό κέντρο τους και να τοποθετήσουν μηχανήματα για να τους μελετήσουν, ώστε η συμπεριφορά τους να γινει περισσότερο προβλέψιμη και, τελικά, να σωθούν ζωές . Εννοείται ότι οι τύποι είναι εθισμένοι στην αδρεναλίνη και, εν τέλει, αυτό που γουστάρουν πραγματικά είναι η ίδια η περιπέτεια, το ίδιο το πλησίασμα στον τρομαχτικό φαινόμενο. Κάπου εκεί καταφτάνει ο σούπερ κυνηγός κυκλώνων (ο Τομ Πάξτον) με τη φίλη του, ο οποίος έχει αποσυρθεί, για να πάρει τις τελευταίες υπογραφές από την πρώην σύζυγό του (Έλεν Χαντ) για το διαζύγιο, η οποία πρώην είναι ακόμα πιο φανατική απ' αυτόν στο ιδιόρυθμο αυτό κυνήγι και νυν επικεφαλής της ομάδας, και φυσικά η φίλη είναι ξενέρωτη και άσχετη με όλα αυτά, ενώ η χημεία των πρώην λειτουργεί ακόμα... και να και το αισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης. Υπάρχει και η ομάδα των "κακών" αντίζηλων κυνηγών... και η συνταγή συμπληρώνεται.
Βρήκα το φιλμ μάλλον βαρετό, υπερβολικό σε πολλά σημεία και, κυρίως, αφόρητα προβλέψιμο, με τα κλισέ (στις σχέσεις κυρίως) να διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύτητα κυκλώνα. Οι πολλές σεναριακές υπερβολές / ευκολίες δεν βοηθούν ιδιαίτερα και, γενικά, μου φάνηκε μία από τις πλέον αδιάφορες ταινίες καταστροφής. Ίσως να μη βαρέθηκα ακριβώς, δεν νομίζω όμως ότι αυτό το "δεν βαρέθηκα" φτάνει για να κάνει ένα φιλμ ενδιαφέρον.
ΥΓ: Σε δευτερο ρόλο θα ανακαλύψετε έναν "σαλταρισμένο" (λόγω ρόλου εννοώ), άγνωστο τότε Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.