ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΤΑΣΟΥ ΠΛΑΪ ΜΟΥ"

Το 1986 ο Rob Reiner βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Τότε γυρίζει το "Stand by me" (Στάσου Πλάι μου), βασισμένο σε έργο του Stephen King. Ανάμεσα στα παιδιά και τους έφηβους που παίζουν βρίσκονται οι Ρίβερ Φίνιξ και Κίφερ Σάντερλαντ αντίστοιχα.

Στην επαρχιακή Αμερική του 1959 μια παρέα 12χρονων αγοριών μαθαίνει τυχαία ότι ένας 16χρονος ανακάλυψε σε απομακρυσμένη περιοχή το πτώμα ενός αγοριού και δεν έχει πει τίποτα σε κανέναν. Συνεπαρμένα από ένα τέτοιο γεγονός ξεκινούν κρυφά ένα διήμερο ταξίδι με σκοπό να δουν το πτώμα ή, αν θέλετε, να αντικρύσουν για πρώτη τους φορά τον θάνατο. Το ίδιο όμως θέλει να κάνει και η παρέα των 16χρονων κωλόπαιδων - υπάρχουν και οφέλη στη μέση - που έχουν και το πλεονέκτημα να οδηγούν και αυτοκίνητα...

Η ταινία είναι πολύ καλή σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ' όλα μας μεταφέρει με άριστο τρόπο στο κλίμα και στο μυαλό των παιδιών αυτής της ηλικίας. Σε συνδυασμό με το γεγονος αυτό, που είναι πανανθρώπινο, υπάρχει και το δυν της συγκεκριμένης εποχής, ώστε να δημιουργήσει στον θεατή "διπλό" νοσταλγικό αίσθημα. Το βάρος παέφτει στο θέμα της παιδικής φιλίας. Πρόκειται για τις βαθιές φιλίες των παιδικών μας χρόνων, που, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο ότι μεγαλώνοντας ο καθένας θα πάρει τον δικό του δρόμο και πιθανόν θα χαθούν για πάντα, μένουν ανεξίτηλες στην καρδιά μας. Ακριβώς επειδή ήταν οι πρώτες και αποτυπώθηκαν. Παράλληλα αναπτύσσονται και άλλα θέματα, όπως αυτό της επιμονής και του αγώνα για να κερδηθεί κάτι μια που, όπως όλα δείχνουν, τίποτα δεν μας δίνεται δίχως να το προσπαθήσουμε. υπάρχου και πολλές άλλες στιγμές και φάσεις που θα θυμηθείτε τα παλιά αυτά χρόνια (της ηλικίας του καθενός εννοώ, δεν εννοώ τα 50ς).

Αλλά αυτά όλα είναι σκέψεις και ιδέες. Σε κινηματογραφικό επίπεδο το φιλμ κρατά αμείωτο το σασπένς, με τις περιπέτειες των παιδιών στη διαδρομή τους και τους "κακούς" που πλησιάζουν. Παράλληλα οι παρένθετες ιστορίες που αφηγούνται γύρω από τη φωτιά, αλλά και το διάχυτο χιούμορ γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα, ενώ το πορτρέτο του καθενός από τους μικρούς ήρωες και τα προσωπικά τους προβλήματα σχεδιάζονται αριστοτεχνικά. 

Μια από τις καλύτερες ταινίες που αφορούν την παιδική ηλικία και τις αναμνήσεις, αυτοβιογραφική ταυτοχρονα για τον King, νοσταλγική, συγκινητική, αλλά και αγωνιώδης. Ίσως να μην έχει μιλήσει κανείς ποτέ τόση τρυφερότητα για την αναζήτηση ενός... πτώματος. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια από τις καλύτερες μεταφορές έργου του King στην οθόνη (αλήθεια, έχετε προσέξει ότι οι καλύτερες μεταφορές του έχουν γίνει σε μη φανταστικές ταινίες, αξαιρώντας τη "Λάμψη" και το "Κάρι"; Θυμηθείτε εκτός από αυτό εδώ τα "Misery" και "Ρίτα Χέιγουορθ" κλπ.)

ΟΙ "ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ", ΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ

Να λοιπόν που ο μαύρος σκηνοθέτης Ryan Coogler απογειώνεται με την 5η ταινία του, εξακολουθώντας να κάνει ταινίες με μαύρους, αλλά κάθε άλλο παρά αποκλειστικά για μαύρους. Το "Sinners" (Αμαρτωλοί) του 2025, με τον Michael B. Jordan στον βασικό (διπλό) ρόλο, είναι ταυτόχρονα μια ταινία για τον ρατσισμό ενάντια στους μαύρους στις ΗΠΑ, μια ταινία για τα μπλουζ και... μια ταινία τρόμου με βρικόλακες!

Στη δεκαετία του 30 δίδυμοι μαύροι γκάνγκστερς, πλούσιοι από τις μέχρι τότε "επιδόσεις" τους στο Σικάγο, επιστρέφουν στα μέρη τους στο νότο, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι μαύροι και πολλοί από τους λευκούς ανήκουν στην Κου Κλουξ Κλαν... Στο δρόμο μαζεύουν εξαίρετους μαύρους μουσικούς αφού στόχος τους είναι να ανοίξουν ένα κλαμπ με ζωντανή μουσική αφιερωμένο στα μπλουζ. Η μεγάλη νύχτα των εγκαινίων φτάνει, το πλήθος συρρέει, όλοι περνούν θαυμάσια, δεν γνωρίζουν όμως ότι η περιοχή, εκτός από τα γουρούνια της Κου Κλουξ Κλαν παράγει και... βρικόλακες.

Παρά τις μέτριες κριτικές που πήρε στη χώρα μας προσωπικά η ταινία μου άρεσε πολύ. Για να το πω αλλιώς την ευχαριστήθηκα από την αρχή ως το τέλος. Απόλαυσα το πρώτο, μη φανταστικό μέρος με την προσπάθεια των δίδυμων να στήσουν το κλαμπ τους, τις ιστορίες των μουσικών και την σταδιακή εμφάνιση του φανταστικού στοιχείου. Ακόμα περισσότερο απόλαυσα την εξαιρετική μουσική, που περιλαμβάνει από υπέροχα μπλουζ της εποχής έως ιρλανδέζικες μπαλάντες. Η μουσική άλλωστε παίζει απόλυτα καθοριστικό ρόλο  στο φιλμ, είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας. Τόσο, που κάποιοι χαρακτηρίζουν την ταινία μιούζικαλ. Αν τώρα κάποιες στιγμές το όλο πράγμα παραγίνεται "προπαγανδιστικό" - υπέρ των μαύρων βεβαίως - και κάπως απλοϊκό, προσωπικά του το συγχωρώ μπροστά στην όλη απόλαυση, οπτική και ακουστική, που μου πρόσφερε.

Άλλωστε πόσο συχνά βλέπουμε πολύ καλογυρισμένες... μουσικές αλληγορίες τρόμου, που εμπνέονται από το "From Dusk till Dawn" του Rodriguez, και έχουν σαφή αντιρατσιστική κατεύθυνση;

Ο "ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑΣ

Οι Scott Beck και Bryan Woods δουλεύουν μαζί κυρίως ως σεναριογράφοι, αλλά και ως σκηνοθέτες. Στο "Heretic" του 2024, ας πούμε, τα κάνουν και τα δύο. Είναι ένα φιλμ τρόμου με τον Χιου Γκραντ σε όντως απροσδόκητο για τα μέχρι τότε δεδομένα του ρόλο και τις Σόφι Θάτσερ και Κλόε Ίστ. 

Δύο νεαρές μορμόνες (που σημαίνει, αν και με το ζόρι 20 χρονών, θρησκόληπτες και με ιεραποστολικό ζήλο, καταπνίγοντας κάθε λογής φυσιολογικότατα πάθη της νεότητας) πάνε στο σπίτι μεσήλικα κυρίου για τον συνηθισμένο καθημερινό προσηλυτισμό (καθημερινή απόπειρα προσηλυτισμού για την ακρίβεια). Εκείνος τις δέχεται ευγενικότατα, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, αποδεικνύεται βαθύς γνώστης κάθε θρησκευτικού ζητήματος, όμως η συνέχεια γίνεται όλο και πιο περίεργη...

Παρακολούθησα την ταινία με ενδιαφέρον, κυρίως στο διαλογικό πρώτο μέρος, όπου το σασπένς και μια κλειστοφοβική αίσθηση "μπαίνουν στη σκηνή" αργά και μεθοδικά. Παράλληλα οι περί θρησκείας συζητήσεις - και η ολοένα αυξανόμενη αμφισβήτησή της - μου κράτησαν αμείωτη την προσοχή. Σιγά - σιγά προχωρούμε προς την κλασική λογική της ταινίας τρόμου. 

Συνολικά το βρήκα αρκετά πρωτότυπο (ως κάποιο σημείο του τουλάχιστον). Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σ' αυτά τα φιλμ - όχι μόνο τρόμου, αλλά και αστυνομικά και γενικά με ανατροπές - είναι αυτό που οι ήρωες προβλέπουν τέλεια κάθε αίτιο και αιτιατό : Αν κάνω αυτό τότε, για ψυχολογικούς λόγους, ο άλλος θα κάνει οπωσδήποτε το άλλο, οπότε εγώ θα κάνω το επόμενο κλπ. κλπ. Είναι προφανές ότι ποτέ τα πράγματα δεν γίνονται τόσο προβλεπόμενα, ιδίως σε τόσο ασυνήθιστες περιπτώσεις / καταστάσεις. Τέλος πάντων.

Δεν το βρήκα κακό, το βρήκα αρκετά ιδιαίτερο, αλλά μέχρι εκεί.

"Η ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΣΑ" ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΒΑΡΙΕΜΑΙ...

Ο Κορεάτης Hong Sang-soo είναι παραγωγικότατος, αφού από το 1996 έχει γυρίσει 40 ταινίες. Η "Ταξιδιώτισα" (Yeohaengjaui Pilyo για τους Κορεάτες φίλους μας) γυρίστηκε το 2024 και έχει ως πρωταγωνίστρια την πανταχού παρούσα (και πολύ καλή) Ιζαμπέλ Ιπέρ. Ήταν η πρώτη του ταινία που είδα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.

Η Γαλλίδα πρωταγωνίστρια έχει ξεμείνει (άγνωστο πώς) στην Κορέα και πίνει ακατάπαυστα ΄να ντόπιο ποτό (αγνοώ αν είναι αλκοολούχο ή μη). Φιλοξενείται στο σπίτι του πολύ  νεότερου φίλου της και, για να βγάλει κάποια λεφτά αφού έχει μείνει ταπί, διδάσκει μαθήματα γαλλικών σε δύο ευκατάστατες κορεάτισες με έναν πολύ δικό της τρόπο. Αυτά. Α, ναι, κάποια στιγμή εμφανίζεται και η μητέρα του φίλους της...

Ίσως η ταινία να μας μιλά για την αποξένωση κάποιου σε μια μεγάλη πόλη. Ίσως θέλει απλώς να φτιάξει το πορτρέτο μιας μοναχικής κατά βάθος γυναίκας, που προσπαθεί να επιβιώσει με όποιον τρόπο μπορεί. Ίσως πάλι να μιλά για την προσπάθεια προσέγγισης ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους και κουλτούρες. Ίσως κάτι άλλο. Ωστόσο, όσο σημαντικό και αν πιθανόν είναι αυτό που θέλει να μεταδώσει ο δημιουργός, η απόλυτα μινιμαλιστική πλοκή και εικόνα, οι επαναλαμβανόμενες σχεδόν τελετουργικά πράξεις της ηρωίδας και οι αργοί ρυθμοί με κούρασαν αρκετά. Μια Ιπέρ μόνη της δεν φτάνει κατά τη γνώμη μου για να φτιαχτεί μια ενδιαφέρουσα ταινία.

ΟΙ ΦΑΝΤΑΧΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ (ΚΑΙ Ο ΑΧΤΑΡΜΑΣ) ΤΟΥ "THE FALL"

Το 2006 ο εν γένει κιτς Ινδός σκηνοθέτης και βιντεοκλιπάς Tarsem (Singh)  - αν και υπογράφει σκέτο Tarsem - που εργάζεται στις ΗΠΑ, γυρίζει το "The Fall", ένα παραμυθώδες φιλμ που κινείται (παραπαίει μάλλον θα έπρεπε να πούμε) μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. 

Στο Χόλιγουντ των 20ς ένας βαριά τραυματισμένος κασκαντέρ καθηλωμένος στο νοσοκομείο αφηγείται σε ένα κοριτσάκι μια φανταστική ιστορία: Ένα μπερδεμένο παραμύθι με μυστηριώδεις μονομάχους, μάγους, μια αναζήτηση από 6 πολύ διαφορετικούς και αταίριαστους συντρόφους, πεντάμορφες, παλάτια και άλλα πολλά. Κάθε λίγο η αφήγηση διακόπτεται καθώς η πραγματικότητα εισβάλλει άγρια ή / και πεζή.

Εντυπωσιακά εφέ και εικόνες με εμμονή στη συμμετρία, πολύπλοκες ιστορίες που μπερδεύονται και... για να μην πολυλογώ, πολύ σύντομα κουράστηκα και μετά βαρέθηκα και μετά περίμενα πώς και πώς να τελειώσει και να φύγω (έχουμε την εμμονή ή το βίτσιο να μην αφήνουμε ποτέ ταινία στη μέση εφόσον την ξεκινήσαμε). Έχω δει και άλλες ταινίες του Tarsem και η γνώμη μου ήταν πάντοτε ίδια : Εντυπωσιασμός σε μπουχτιστικό βαθμό, κακά σενάρια, απαστράπτουσα, "άδεια" εικόνα και σύντομη άφιξη της κούρασης. Λέω να μην ξαναδοκιμάσω. Αν πάντως θεωρείτε ότι καλή ταινία είναι αυτή που διαθέτει εντυπωσιακή και γυαλιστερή εικόνα και ανάλογα εφέ, τότε ίσως σας αρέσει.

Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ"

Το 2024 ο Καναδός Matthew Rankin γυρίζει την 2η ταινία του "Οικουμενική Γλώσσα" (Une Langue Universelle), μια απόλυτα σουρεαλιστική κωμωδία / σάτιρα. Η ταινία για μένα είναι η πλέον "κουφή" και παράδοξη της φετινής χρονιάς. 

Η πατρίδα του σκηνοθέτη, το Winnipeg του Καναδά, μοιάζει να έχει υποστεί... ιρανική εισβολή - άγνωστο πώς, πότε και γιατί. Όλοι μιλούν περσικά, όλες οι επιγραφές και οι διαφημίσεις είναι γραμμένες στη γλώσσα αυτή κλπ. κλπ. Επίσης όλα μοιάζουν να έχουν σταματήσει γύρω το 1980. Εμείς παρακολουθούμε τρεις ιστορίες, καθημερινές και ανθρώπινες, αλλά εξ ίσου σουρεαλιστικές, που προς το τέλος ενώνονται με έξυπνο τρόπο.

Ναι, είναι μια από τις πλέον παλαβές ταινίες των τελευταίων χρόνων με σουρεαλιστικές εικόνες και καταστάσεις από την αρχή ως το τέλος : Γαλοπούλες περιφέρονται στο χιόνι, υπάρχει ένα μεγάλο κατάστημα που πουλά αποκλειστικά... χαρτομάντιλα (και μάλιστα ίδιας μάρκας), ένας ξεναγός περιφέρει ένα γκρουπ τουριστών σε αξιοθέατα όπως ένας ξεχασμένος χαρτοφύλακας σε ένα παγκάκι που έχει γίνει σύμβολο της πόλης, οι γειτονιές της λέγονται "γκρίζα συνοικία", "καφέ συνοικία" κ.ο.κ. και άλλα πολλά και ευφάνταστα. Για να καταλάβετε το όλο κλίμα το χιούμορ θυμίζει αυτό του Καουρισμάκι ή του Wes Anderson (περισσότερο του πρώτου κατά τη γνώμη μου). 

Κι όμως, κάτω απ' αυτές τις παντελώς παράλογες καταστάσεις και εικόνες κρύβεται τόσο μια "ύπουλη" τρυφερότητα και ανθρωπιά όσο και μια ανελέητη σάτιρα της πεζής και άνευ ουδενός ενδιαφέροντος καθημερινότητας που περιβάλλει τον λεγόμενο "μέσο άνθρωπο" και όπου δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Αλλά και σάτιρα αυτού του είδους παγκοσμιοποίησης που οδηγεί σε αφόρητη ομοιομορφία, και των κοινωνικών αντιφάσεων - όπως ακριβώς το φιλμ συνδυάζει τα απόλυτα κοινότοπα, σχεδόν ακίνητα πλάνα που ποτέ δεν δείχνουν κάτι ενδιαφέρον οπτικά με την τρομερή φαντασία των όσων διαδραματίζονται. Προσωπικά διασκέδασα και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, τονίζοντας ότι δεν θα ξεκαρδιστείτε στα γέλια. Το πανταχού παρόν χιούμορ είναι παράδοξο, ιδιόρρυθμο, παλαβό. Η ταινία συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν για κάτι διαφορετικό στο σινεμά, πολύ μακριά από οτιδήποτε συνηθισμένο.

ΣΥΖΥΓΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΣΤΙΣ "ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

Στη δεύτερη μέσα σε ένα χρόνο δουλειά του ο Steven Soderbergh γυρίζει το κατασκοπικό "Σκιές στο Σκοτάδι" (Black Bag, 2025) με λαμπερούς πρωταγωνιστές τους Κέιτ Μπλάνσετ και Μάικλ Φασμπέντερ. Α, και με σύντομη, αλλά χαρακτηριστική παρουσία του Πιρς Μπρόσναν.

Οι ήρωές μας είναι ένα υποδειγματικό ζεύγος κατασκόπων, ακόμα ερωτευμένων μετά από χρόνια γάμου - σπάνιο φαινόμενο για κατασκόπους και όχι μόνο. Ώσπου ο σύζυγος πληροφορείται ότι η γυναίκα του βρίσκεται μέσα στον κατάλογο των υπόπτων για τη διαρροή σε εχθρική δύναμη ενός σημαντικού μυστικού που περιέχεται σε πολύτιμο στικάκι. Από εκεί και πέρα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον έρωτα και την δουλειά του (στην προκειμένη περίπτωση την εθνική ασφάλεια). 

Το καλό στο φιλμ είναι ότι ο σκηνοθέτης ενώνει δύο είδη : Κατασκοπικό θρίλερ, όπως είπαμε, και ρομαντική κομεντί. Το καλό επίσης είναι ότι η ιστορία είναι σφιχτοδεμένη και με κράτησε από την αρχή ως το τέλος - πράγμα μάλλον σπάνιο στις μέρες μας. Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι κάπου κάτι έχασα από την πολύπλοκη ίντριγκα και το ποιος δουλεύει για ποιον, τι ακριβώς συμβαίνει με το περίφημο στικάκι κλπ. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το πάντρεμα των ειδών νομίζω ότι πέτυχε και ότι, όπως σας είπα, η ταινία με κράτησε. Από την άλλη έχουμε δει πολλές παρόμοιες, με κατασκόπους και μπερδεμένα σενάρια...

Διασκεδαστική λοιπόν, αλλά μέχρι εκεί. Όχι κανένα αριστούργημα κατά τη γνώμη μου.

ΥΠΟΒΛΗΤΙΚΗ "ΑΡΚΑΝΤΙΑ"

Για μένα η "Αρκάντια" του 2024, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Την θεωρώ μια από τις πραγματικά σημαντικές ταινίες του ελληνικού φανταστικού, είδους που, βεβαίως, δεν ακμάζει ιδιαίτερα στη χώρα μας. Αγγελική Παπούλια και Βαγγέλης Μουρίκης ερμηνεύουν τους βασικούς λόγους.

Ένα ζευγάρι γιατρών ταξιδεύει μέσα στο χειμώνα στην ελληνική επαρχία με προορισμό ένα έρημο αυτή την εποχή καλοκαιρινό θέρετρο. Πρέπει να αναγνωρίσουν το πτώμα κάποιας που σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Σιγά - σιγά αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει... και βυθιζόμαστε σε έναν παράδοξο κόσμο ζωντανών και νεκρών, ανθρώπων και φαντασμάτων, παρόντος και παρελθόντος.

Για λόγους σπόιλερ απέφυγα να σας πω "τι ακριβώς συμβαίνει", αν και η κατανόηση έρχεται μόλις 15 με 20 λεπτά μετά την έναρξη του φιλμ. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε. Από εκεί και πέρα θα πω ότι η ταινία είναι ατμοσφαιρική και προσωπικά όσο κυλούσε με έβαζε όλο και πιο μέσα. Καταφέρνει με κάποιο τρόπο να είναι απόκοσμη και ταυτόχρονα οικεία, να κινείται στο χώρο του φανταστικού και συγχρόνως να σε "πιάνει" συναισθηματικά. Ουσιαστικά διαχειρίζεται το θέμα της απώλειας και του πένθους, αλλά και της μνήμης, με έναν ευφάνταστο τρόπο. Ταυτόχρονα διατηρεί το αφηγηματικό ενδιαφέρον, αφού τα κομμάτια του παζλ για το τι έχει συμβεί εμφανίζονται και μπαίνουν σιγά- σιγά (με όχι γραμμικό τρόπο) στις θέσεις τους. Κι έπειτα στον θεατή μένει μια γεύση γλυκιάς μελαγχολίας - αλλά και λύτρωσης.

Προειδοποιώ ότι η ταινία είναι σχετικά αργή, η αφήγηση όπως είπαμε όχι γραμμική και γενικά υπάρχει ένα κάπως βαρύ κλίμα (αναμενόμενο με το θέμα που διαπραγματεύεται). Οπότε όσοι ποθούν δράση και αισθητική βινετοκλίπ (όπως του σύγχρονου ανέμπνευστου Χόλιγουντ με τα ατελείωτα πρι - σίκουελ) ας μείνουν μακριά. Προσωπικά τη θεωρώ από τις πλέον ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

"COMPANION" : ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ "ΜΗΧΑΝΕΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ"

Το φιλμ "Companion" (2025) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Drew Hancock, ο οποίος είναι και σεναριογράφος και στην οποία πρωταγωνιστεί η νεαρή Sophie Thatcher. Όπως όλα δείχνουν το αμφιλεγόμενο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης θα τροφοδοτήσει για πολύ καιρό τις κινηματογραφικές ιδέες...

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι (από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκε) πάει να περάσει ένα σαββατοκύριακο στο πολυτελές σπίτι ενός πλούσιου σε απομονωμένη περιοχή. Εκεί  θα βρίσκονται ακόμα η ερωμένη του ιδιοκτήτη και ένα άλλο ζευγάρι. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κάπως "κλειστή" πρωταγωνίστρια δεν είναι αυτό που φαίνεται και τα γεγονότα θα αρχίσουν να επιταχύνονται ιλιγγιωδώς...

Ενδιαφέρον φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όπου άνθρωποι και μη μπερδεύονται με - κατά τη γνώμη μου - ευφάνταστο τρόπο, έως ότου θα συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκοτεινό θρίλερ με αμείωτη ένταση και αρκετές ανατροπές. Η ταινία θέτει ερωτήματα και ζητήματα ηθικής που για πρώτη φορά συναντήσαμε στο μακρινό  "Blade Runner" σχετικά με τα δικαιώματα ή τη στάση μας απέναντι σε ανθρώπινα όντα που... δεν είναι άνθρωποι. Φυσικά εδώ τέτοια ζητήματα τίθενται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της κλασικής ταινίας, ωστόσο στη βάση τους παραμένουν ίδια. Ανεξαρτήτως των ιδεών όμως πάντως η ένταση παραμένει σε υψηλά επίπεδα...

Την βρήκα καλή ταινία, που κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή ως το τέλος. Και, όπως είπα, αρκετά σκοτεινή όπως θα διαπιστώσετε σύντομα...

"PRESENCE" ΚΑΙ... ΧΛΙΑΡΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

 

Το 2024 ο ενδιαφέρων αλλά πραγματικά "παντός καιρού" Steven Soderbergh επιστρέφει με το "Presence", μια ταινία (ψυχολογικού) τρόμου με πρωταγωνίστρια την Λούσι Λιου. 

Μια οικογένεια (ζευγάρι και δύο παιδιά στην εφηβεία) μπαίνουν στο καινούριο τους σπίτι. Σύντομα όλοι θα βιώσουν παράξενα φαινόμενα, ενώ η κόρη - από την αρχή κάπως κλειστή και ευαίσθητη - είναι σίγουρη ότι στο σπίτι υπάρχει κάποια αόρατη "παρουσία" (ο γιος, εγωιστής και είρωνας, ξέρει μόνο να προσβάλλει την αδελφή του).

Όπως καταλάβατε το θέμα "στοιχειωμένο σπίτι" το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Ο Soderbergh σίγουρα δεν θέλει να τρομάξει με ξαφνικά "μπου". Τον ενδιαφέρει περισσότερο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανησυχίας. Επίσης τον ενδιαφέρει (ακόμα περισσότερο μάλλον) η κατάδειξη της ψυχολογία των μελών μιας οικογένειας που, ενώ δείχνει περίπου τέλεια, έχει πολλά προβλήματα. Καταπιεστική μητέρα, άβουλος πατέρας, μ..λ..κ..ς γιος, δειλή και φοβισμένη κόρη (μάλλον δικαιολογημένα όταν μάθουμε το παρελθόν της). Έτσι το στοιχείο του τρόμου παραμένει χλιαρό, ενώ αυτό της ψυχολογικής εξερεύνησης των μελών μιας ύπουλα δυσλειτουργικής οικογένειας έχει το πάνω χέρι.

Το είδα με σχετικό ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω όμως ενθουσιάστηκα. Έχω δει καλύτερα και σε φιλμ με παρόμοιο θέμα και σε φιλμ του Soderbergh γενικότερα.

 

ΠΟΛΛΑΠΛΟΣ "MICKEY 17"

Ο εξαιρετικός Κορεάτης δημιουργός Bong Joon Ho ("Μητέρα", "Επισκέπτης", "Μνήμες Εγκλήματος" κλπ.), μετά τα πολυσυζητημένα "Παράσιτα" επανέρχεται το 2025 με ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας : "Mickey 17", με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στον βασικό ρόλο.

Ένας άνδρας εργάζεται σε έναν παγωμένο πλανήτης ως... αναλώσιμος. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιείται για κάθε επικίνδυνη δουλειά (από πειραματικές ιατρικές εφαρμογές έως παρακινδυνευμένες αποστολές αυτοκτονίας). Αυτό σημαίνει επίσης ότι κάθε τρεις και λίγο... πεθαίνει με ποικίλους τρόπους, αλλά με την προηγμένη τεχνολογία της εποχής "αναπαράγεται" (κλωνοποιείται) σε ένα νέο πανομοιότυπο σώμα και με τις ίδιες αναμνήσεις. Ώσπου κάποια στιγμή θα έρθει σε επαφή με τα παράξενα ζώα που ζουν στον πλανήτη...

Επιστημονική φαντασία με πολύ χιούμορ (κωμωδία επιστημονικής φαντασία χαρακτηρίζεται), διαθέτει εντυπωσιακές εικόνες και σκηνικά, αρκετή δράση, σασπένς, "μηνύματα" και άλλα τινά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί  ως μια καλή ταινία του είδους. Ωστόσο, ενώ το παρακολούθησα με σχετικό ενδιαφέρον, μου φάνηκε ότι ένας τόσο καλός σκηνοθέτης δεν κατάφερε να απογειώσει το φιλμ. Είχε κάτι αποσπασματικό, σα να μην έδεναν καλά όλα αυτά που θέλει να αφηγηθεί και να υπογραμμίσει. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, πάντως ήταν κατώτερο από αυτό που περίμενα από έναν δημιουργώ που εκτιμώ ιδιαίτερα. Επίσης - δεν με πειράζει τόσο αυτό, απλώς το αναφέρω - η ιστορία θυμίζει κάπως το "Moon" του 2009 του Duncan Jones.

Δεν πειράζει. Εξακολουθώ να περιμένω ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του.

ΣΚΟΤΕΙΝΟ "ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ"

 

Ο πάντοτε ενδιαφέρων Ιταλός σκηνοθέτης Matteo Garrone γυρίζει το 2015 μια ταινία διαφορετική από ό,τι είχε κάνει ως τότε : "Το Παραμύθι των Παραμυθιών" (Il Racconto dei Racconti) είναι μια παράξενη "συρραφή" τριών ιταλικών παραμυθιών χαλαρά εμπνευσμένων από τα ναπολιτάνικα παραμύθια που κατέγραψε ο Gianbattista Basile στις αρχές του 17ου αιώνα. Μεταξύ των πρωταγωνιστών η Σάλμα Χάγιεκ, ο Βενσάν Κασέλ και ο Τζον Ράιλι. 

Ένας βασιλιάς, μετά από συμβουλή ενός μάγου, θα αντιμετωπίσει με κίνδυνο της ζωής του ένα θαλάσσιο τέρας προκειμένου να μείνει έγκυος η βασίλισσα, την οποία υπεραγαπά. Ένας άλλος άρχοντας θα ερωτευτεί τη φωνή μιας γυναίκας, δίχως να γνωρίζει ότι αυτή ανήκει σε μία από δύο γριές και άσχημες αδελφές. Ένας άλλος βασιλιάς τέλος θα ασχοληθεί εμμονικά (και κρυφά) με την εκτροφή ενός γιγάντιου... ψύλλου, παραμελώντας το μέλλον (τον γάμο δηλαδή) της όμορφης κόρης του.

Μεγάλη παραγωγή, εντυπωσιακές, όμορφες και ατμοσφαιρικές εικόνες και "λοξή" αφήγηση συνθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. "Λοξή" εννοώ ότι δεν έχουμε τη αφήγηση της κάθε ιστορίας τη μία μετά την άλλη. Η αφήγηση εγκαταλείπει σε κάποιο κρίσιμο σημείο την κάθε ιστορία για να επιστρέψει και να συνεχίσει την προηγούμενη, την οποία επίσης είχε αφήσει σε κρίσιμο σημείο, και μετά να συνεχίσει την επόμενη κ.ο.κ. 

Το κύριο χαρακτηριστικό της ωστόσο δεν είναι όσα είπα παραπάνω. Το βασικό στοιχείο είναι ότι τα 3 παραμύθια που βλέπουμε κάθε άλλο παρά σε παιδιά απευθύνονται. Είναι παράδοξα, σκοτεινά, σκληρά, βίαια και συχνά αγγίζουν τα όρια του τρόμου. Μιλούν για ανεξέλεγκτα ερωτικά πάθη, για αδίστακτους ή άβουλους ηγεμόνες, για σκληρές αποφάσεις, για γυναίκες που εκδικούνται βίαια τους τυράννους τους... για τα ανθρώπινα πάθη στο απώγειό τους. Είναι σκληρά όπως πραγματικά ήταν τα παλιά, αυθεντικά παραμύθια, πριν βάλει το χεράκι του - μεταξύ άλλων - ο Ντίσνεϊ. Κοινώς μην διανοηθείτε να τη δείτε με τα παιδιά σας).

Είναι από τις λίγες σχετικά φορές που διαφωνώ με το γενικό πνεύμα της κριτικής που, απ' όσο θυμάμαι, μάλλον είχε θάψει το φιλμ. Προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. 

Η ΦΡΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΩΝ ΣΤΟ "ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ"

Ο Βραζιλιάνος Walter Salles επιστρέφει το 2024 μετά πολλά χρόνια απουσίας με το πολύ δυνατό "Είμαι ακόμα εδώ" (Ainda Estu Aqui), με την εξαιρετική Fernanda Torres στον βασικό ρόλο. 

Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ξαφνική απαγωγή από το σπίτι του και εξαφάνιση στη συνέχεια ενός πρώην αριστερού βουλευτή και νυν απλώς πολιτικού μηχανικού κατά τη διάρκεια της στυγνής βραζιλιάνικης δικτατορίας. Το περιστατικό συνέβη το 1971. Η ταινία καταγράφει τα γεγονότα και επικεντρώνεται στο "μετά" της οικογένειας.

Η ταινία γίνεται συγκλονιστική, καθώς αρχικά παρακολουθεί την ευτυχισμένη καθημερινότητα της πολυμελούς οικογένειας (το ζευγάρι έχει 4 παιδιά), στη συνέχεια την κτηνώδη εισβολή των γουρουνιών της χούντας, την απαγωγή του συζύγου και τις πρώτες εφιαλτικές μέρες και στη συνέχεια την πολύχρονη αγωνία, αναζήτηση και δράση της όσων απόμειναν - και βεβαίως κυρίως της "επίμονης" και ήρεμα ηρωικής συζύγου. 

Αυτό ακριβώς είναι και η κύρια αρετή του φιλμ: Υπάρχουν πολλές ταινίες που ασχολούνται με τη βία και την τρομοκρατία διαφόρων δικτατοριών. Αυτή εδώ όμως προχωρά και στο "μετά". Εξετάζει και αναλύει τις επιπτώσεις της βάρβαρης πράξης στα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας. Με λίγα λόγια επιμένει στο τι συμβαίνει, τι ανεπούλωτα τραύματα μένουν μετά την πράξη καθεαυτή. Έτσι δείχνει σε βάθος το κακό που προκαλούν παρόμοια καθεστώτα. Δεν είναι μόνο οι θάνατοι, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, οι εξορίες. Είναι και οι τραγικές επιπτώσεις στις ζωές όσων μένουν πίσω, οι οποίοι πιθανόν δεν παθαίνουν κάτι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά το γεγονός συνήθως αλλάζει πλήρως τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Προς το χειρότερο φυσικά, προς τον εφιάλτη. Ανακεφαλαιώνοντας: Μια άγρια πράξη των καθαρμάτων δημιουργεί πολύ περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις, όπως ακριβώς μια πέτρα που πέφτει στο ήσυχο νερό δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους που απλώνονται σε όλη την πρώην ήρεμη επιφάνεια.

Για μένα αποτελεί μια από τις καλύτερες και δυνατότερες ταινίες της χρονιάς. 

ΤΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ "CHILDREN OF THE DAMNED"

 

Ο Anton Leader (1913-1988) είναι ένας αμερικανός τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Στην 20χρονη (και) καριέρα του γύρισε μόλις δύο ταινίες. Η πρώτη είναι το "Children of the Damned" του 1964. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ασπρόμαυρο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, απ' αυτά τα σκοτεινά που γυρίζονταν την εποχή αυτή. Οι ηθοποιοί (μού) είναι άγνωστοι. Βασίζεται όμως σε βιβλίο του γνωστού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας John Wynham.

Οι επιστήμονες εντοπίζουν στο Λονδίνο ένα σιωπηλό και μοναχικό παιδί εξωπραγματικής ευφυίας (και αγνώστου πατρός). Σύντομα θα ανακαλύψουν σε ολόκληρο τον κόσμο άλλα 5 παιδιά ίδιων απίστευτων δυνατοτήτων, που προέρχονται από κάθε γωνιά και φυλή του πλανήτη. Όταν τα παιδιά θα συναντηθούν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους... θα είναι απειλή ή ευλογία για την ανθρωπότητα; 

Καλή ταινία αν βεβαίως παραβλέψετε τις εμφανείς αφέλειες και την όλη "παλιομοδίτικη" αισθητική της εποχής (και το budget ενός μάλλον b-movie, αλλά αυτό προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου). Διαθέτει αρκετό σασπένς (τα παιδιά κλείνονται σε μια ερειπωμένη εκκλησία και πολιορκούνται από στρατό και επιστήμονες) και καυτηριάζει τα κακά του ανθρώπινου πολιτισμού (φυσικά η πρώτη σκέψη των "πολιτισμένων" ανθρώπων είναι πώς θα τα αναλάβουν οι καραβανάδες για να τα χρησιμοποιήσουν για στρατιωτικούς σκοπούς). Η στάση του φιλμ απέναντι στα τρομερά παιδιά (στο διαφορετικό δηλαδή) είναι επαμφοτερίζουσα. Είναι ψυχρά, τρομαχτικά για τους γύρω τους, αλλά δεν παύουν να αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Και σίγουρα ο κοινωνικοπολιτικός ανθρώπινος περίγυρος είναι, στην πλειοψηφία του τουλάχιστον, χειρότερος.

Αν δεν είστε κολλημένοι με την σύγχρονη απαστράπτουσα και εφετζίδικη χολιγουντιανή επιστημονική φαντασία με τους τόννους ψηφιακών εφέ, μάλλον θα το βρείτε ενδιαφέρον. Με τις αφέλειες της εποχής, επαναλαμβάνω.

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΕΣ, ΕΝΩ "ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ"

 

 

"Αγαπούσε τα Λουλούδια περισσότερο" (2025) είναι ο παράξενος τίτλος της 2ης μεγάλου μήκους ταινίας του Γιάννη Βεσλεμέ μετά τη "Νορβηγία". Δική του είναι και η μουσική, αφού είναι ενεργός και στα μουσικά πράγματα με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό του ως Φελιζόλ. Να πω από την αρχή: Το φιλμ είναι μάλλον το πλέον παραισθητικό που γυρίστηκε ποτέ στην Ελλάδα και (ίσως και γι' αυτό ακριβώς) απευθύνεται μάλλον σε λίγους (θέλω να πω ότι εξ αρχής είναι φτιαγμένο για να μην κόψει εισιτήρια).

Τρία αδέλφια κλείνονται στο απομονωμένο παλιό σπίτι τους και προσπαθούν να φτιάξουν μια χρονομηχανή που θα φέρει πίσω τη νεκρή μητέρα τους, ενώ καταναλώνουν κάθε λογής ουσίες (χάπια κλπ. κλπ.). Η είσοδος στο σπίτι μιας νεαρής κοπέλας, υποψήφιας φίλης του ενός από τους τρεις, θα ανατρέψει τις ισορροπίες. Σύντομα κάθε έλεγχος θα χαθεί.

Ουσίες, επιστημονική και όχι μόνο φαντασία, ψυχεδελική εικόνα και παράδοξα εφέ συνθέτουν μια από τις πλέον ιδιόμορφες ταινίες του ελληνικού σινεμά. Η σινεφιλία του δημιουργού και οι αναφορές του είναι εμφανείς: Στον Νικολαϊδη και τη "Γλυκειά Συμμορία" κυρίως, αλλά και στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, στο κινηματογραφικό σύμπαν του Jeane-Pierre Jeunet - ακόμα και ο μόνιμος ηθοποιός του Dominique Pinon εμφανίζεται σε βασικό ρόλο στην ταινία του Βεσλεμέ, στον Cronenberg κλπ. Η εικόνα είναι πειραγμένη, τα εφέ εντυπωσιακά και η απομόνωση (και άγνοια) των ηρώων από κάθε τι καθημερινό και από οτιδήποτε συμβαίνει στον έξω κόσμο χαρακτηριστική. Όσο για την ιστορία και το σενάριο... εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Δύσκολα κανείς βγάζει συμπέρασμα για το τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Τόσο, ώστε θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι τίποτα από τις χρονομηχανές, τις νεκραναστάσεις, τις μεταμορφώσεις κλπ. δεν συμβαίνει, απλά παρακολουθούμε ένα (κακό ως επί το πλείστον) trip των σχεδόν διαρκώς μαστουρωμένων ηρώων.

Οπτικά ενδιαφέρον, σεναριακά μάλλον αλλού γι' αλλού, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα για τη μοναδικότητά της στα ελληνικά πράγματα και ο Βεσλεμές ένας από τους λίγους Έλληνες σκηνοθέτες με πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό όραμα. Δοκιμάστε το με δική σας ευθύνη και ίσως κάποιοι με την κατάλληλη αισθητική να το απολαύσουν. 

 

 

"THE BRUTALIST": ΕΠΟΣ ΜΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ...

Ο πρώην ηθοποιός και από το 2024 σκηνοθέτης Brady Corbet γυρίζει το μεγαλεπήβολο "The Brutalist", ένα... αρχιτεκτονικό έπος 3,5 ωρών, με τον πολύ καλό Άντριαν Μπρόντι στον βασικό ρόλο, αλλά και τους Γκάι Πιρς και Φελίσιτι Τζόουνς. 

Ένας ουγγροεβραίος πρώην διάσημος μοντερνιστής αρχιτέκτονας βγαίνει από στρατόπεδο συγκέντρωσης και φτάνει στις ΗΠΑ. Ωστόσο πίσω έχει αφήσει τη γυναίκα του και την ανιψιά του, που κι αυτές ήταν σε στρατόπεδο, αλλά δεν έχουν τα κατάλληλα χαρτιά (ή μέσα) για την Αμερική. Πάντως ο ήρωας θα γνωριστεί επεισοδιακά με έναν εκατομμυριούχο και θα ξεκινήσει μια δύσκολη σχέση μεταξύ του. Ο ήρωας θα αναλάβει ένα μεγαλεπήβολο κτίριο, έργο ζωής για τον εργοδότη του και για τον ίδιο... και όλα θα γίνουν μια διαρκής εναλλαγή νηνεμίας και καταιγίδων.

Ο ήρωας είναι φανταστικό πρόσωπο, πλην όμως η ιστορία του αντλεί ιδέες από πολλές παρόμοιες αληθινές περιπτώσεις σημαντικότατων Ευρωπαίων καλλιτεχνών και μη, που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από τους ευρωπαϊκούς πολέμους και, στην ουσία, έδωσαν την μεγάλη ώθηση στην αμερικάνικη κουλτούρα. Η ταινία λοιπόν θέλει να είναι ένα ιστορικό έπος, μια μελέτη των αντιφάσεων του χαρακτήρα μεγάλων καλλιτεχνών και γενικότερα μια μελέτη για το φαινόμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μια κριτική στο αμερικάνικο όνειρο και το "κόστος" του, μια αλληγορία της σχέσης κεφαλαίου - κοινού ανθρώπου (άσχετα αν είναι καλλιτέχνης ή μη), μια καταδίκη των στυγνών πλουτοκρατών και άλλα ακόμα που ίσως σκεφτείτε εσείς.   

Προσωπικά δεν μου άρεσε. Με κούρασε κάπως, το βρήκα άνευ λόγου σκοτεινό και μουντό, μελό σε κάποια σημεία και γενικά τόσο μεγαλεπήβολο που γίνεται... δυσκολοχώνευτο. Επίσης μου φάνηκε ξεκάρφωτο και άγαρμπο το συμβολικό τέλος, που έρχεται από το πουθενά και υποτίθεται ότι μας δείχνει αλληγορικά το αληθινό πρόσωπο των αδίστακτων πλούσιων.Το βρήκα εκτός του όλου κλίματος τέλος πάντων. Ο Μπρόντι είναι πολύ καλός, αλλά για μένα αυτό δεν κάνει μια μεγάλη ταινία, όπως θα ήθελε ο δημιουργός της.

FLOW : ANIMATION, ΖΩΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Το "Flow : Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό" είναι για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Είναι animation (με ιδιαίτερη ψηφιακή τεχνική) και γυρίστηκε το 2024 από τον Λετονό Gints Zibalodis.

Βρισκόμαστε σε έναν μετακαταστροφικό κόσμο. Άνθρωποι δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχουν μόνο τα ερείπια και τα μισοχαλασμένα αντικείμενα που άφησαν πίσω τους. Όταν μια ξαφνική πλημμύρα κάνει τα πάντα να καλυφθούν από νερό, μια γάτα και μερικά άλλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ζώα βρίσκουν σωτηρία σε μια βάρκα και περιπλανιούνται σε έναν κατεστραμμένο κόσμο. 

Η ταινία δεν έχει καθόλου διαλόγους. Μόνο οι κάθε λογής ήχοι και οι φωνές των ζώων, οι οποίες είναι όπως στην πραγματικότητα. Η πρωταγωνίστρια γάτα δεν είναι καν αστεία. Προσπαθεί να επιβιώσει, όπως όλα εκεί. Όσα θέλει να μας πει η ταινία περνάνε υπόγεια", δίχως διδακτισμούς. Αν θέλουν να επιβιώσουν τα ετερόκλητα ζώα πρέπει να συνεργαστούν και να βοηθήσουν το ένα το άλλο. Στο μεταξύ ζουν διάφορες περιπέτειες, διατρέχουν διάφορους κινδύνους, διασχίζουν υποβλητικά τοπία και βυθισμένες στο νερό πόλεις... Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς το ρεαλιστικό στοιχείο (οι αληθινές φωνές των ζώων, οι αντιδράσεις τους κλπ.) συνυπάρχει με το χιούμορ, το φανταστικό και την ποίηση (δείτε τη σκηνή ενός θανάτου, που αποκτά υπερβατική διάσταση). Και φυσικά υπάρχει το πανταχού παρόν οικολογικό στοιχείο, σα να μας προειδοποιεί για κάτι που έρχεται...

Είχα πολλά χρόνια να ευχαριστηθώ τόσο ένα animation και να νοιώσω ότι πρόκειται για μια διαφορετική πρόταση στον χώρο αυτόν. Απολαύστε το!

ΥΓ: Όταν τελείωσε σκέφτηκα αυθόρμητα : Ευτυχώς πυ δεν ήταν αμερικάνικο...

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗς ΙΝΔΙΑΣ ΚΑΙ... ¨ΟΛΑ ΟΣΑ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΦΩΣ"

Το φιλμ "Όλα όσα Φανταζόμαστε ως Φως" του 2024 είναι ινδικό και έχει γυριστεί από την Payal Kapadia (δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της). Μιλά κυρίως για τη θέση της γυναίκας στην αχανή αυτή χώρα.

Δύο νοσοκόμες συγκατοικούν στη Βομβάη. Η μία περιμένει υπομονετικά τον σύζυγό της που έχει μεταναστεύσει στη Γερμανία και έχει πάψει να επικοινωνεί με οποιονδήποτε τρόπο. Η άλλη, πιο νέα, ψάχνει απεγνωσμένα ένα μέρος για να κάνει έρωτα με τον φίλο της (που είναι μουσουλμάνος). Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν η πρώτη λάβει ένα αναπάντεχο δώρο και όταν οι δυο τους θα ακολουθήσουν μια μεσήλικα συνάδελφό τους που μένει άνεργη και επιστρέφει στο χαμένο στο πουθενά χωριό της.  

Ενδιαφέρουσες όψεις της όχι και τόσο ευχάριστης θέσης της γυναίκας στην ινδική κοινωνία και μάλιστα από πολλές οπτικές : εξετάζονται διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, η σχέση μεγαλούπολης και (σχεδόν παρθένας) επαρχίας κλπ. Ο έρωτας, η οικονομική κατάσταση, η αυστηρή παράδοση κόντρα στη νεωτερικότητα, οι προκαταλήψεις, ο (ενστικτώδης και όχι οργανωμένος) αγώνας για μια καλύτερη κοινωνική θέση της γυναίκας, όλα έχουν το μερίδιο τους στην ταινία.

Μου άρεσε αρκετά, παρά το ότι σίγουρα κάποιοι θα τη βρουν αργή. Ιδιαίτερα οι εθισμένοι στην fast forward, λογιστική και κερδοσκοπική αισθητική του παραπαίοντος σύγχρονου Χόλιγουντ.

""QUEER" : ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

 

Το 2024 ο σημαντικός Ιταλός Luca Guadagnino τολμά να φέρει στην οθόνη ένα από τα "δύσκολα" βιβλία του William Burroughs, το "Queer" (το είχε κάνει παλιά και ο Cronenberg με το "Γυμνό Γεύμα"). Και μάλιστα ο βασικός ρόλος του γκέι ήρωα δίνεται στον Ντάνιελ Κρεγκ (ναι, στον "Τζέιμς Μποντ"), πετυχαίνοντας έτσι μια πλήρη ανατροπή των ρόλων που ερμήνευε ως τώρα ο ηθοποιός αυτός - ο οποίος, σημειωτέον, είναι πολύ καλός εδώ.

Στην Πόλη του Μεξικού του 1950 ο γκέι ηδονοθήρας Αμερικανός ήρωας περιφέρεται αργά σε παρακμιακά μπαρ και κακόφημες γειτονιές χαμένος ανάμεσα στην αναζήτηση εφήμερων αγοριών και στις παραισθήσεις από τις ουσίες που καταναλώνει. Ώσπου θα συναντήσει έναν νεαρό που θα ερωτευτεί βαθιά και πέρα από το εφήμερο. Μαζί θα κάνουν ένα ταξίδι στην αδιάβατη σχεδόν ζούγκλα αναζητώντας ένα παραισθησιογόνο ψυχοτροπικό φυτό, που μόνο οι φυλές εκεί γνωρίζουν και χρησιμοποιούν.

Το βρήκα ενδιαφέρον. Η ατμοσφαιρικότητα, η "παλιά" εικόνα, η ζέστη, ο ιδρώτας, η παρακμή,  δημιουργούν ένα υπνωτικό κράμα που με παρέσυρε. Προειδοποιώ ότι η ιστορία είναι αρκετά ασαφής, ουσιαστικά στερείται "συμβάντων". Καταδεικνύει με πειστικό τρόπο όλη αυτή την νωχελική, ηδονοθηρική περιπλάνηση, την αργή καταβύθιση σε ένα χαμένο, άχρηστο, πλην όμως εθιστικό "τίποτα". Στο δεύτερο μέρος το κλίμα αλλάζει, σα να βλέπουμε μια άλλη ταινία. Η πυκνή ζούγκλα, οι παράξενοι άνθρωποι, η αναζήτηση της αγιαουάσκα, του ψυχοτρόπου μείγματος με το οποίο δεν "την ακούς" απλά, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω, όλα αυτά συντελούν στη δημιουργία μιας άλλης, εντελώς διαφορετικής ατμόσφαιρας.

Όπως σας είπα κατάφερε να με βυθίσει στο κλίμα της, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα κουραστούν. Συστήνεται μάλλον σε λίγους. Θα πω τέλος ότι ο Guadagnino έχει εξελιχτεί (εδώ και καιρό) σε έναν από αυτούς τους δημιουργούς που κάθε ταινία τους είναι διαφορετική τόσο αισθητικά όσο και θεματικά, ακόμα όμως και αν δεν αρέσει δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι είναι πάντα ενδιαφέρουσα.  

ΟΝΤΩΣ "A COMPLETE UKNOWN"...

 

Θα πω από την πρώτη στιγμή ότι το «A Complete Uknown” (2024) του James Mangold (ο οποίος αυτή τη φορά με εξέπληξε ευχάριστα) είναι μια ταινία που μου άρεσε πολύ. Το περίεργο είναι ότι θα πω επίσης ότι παρ’ όλα αυτά δεν την συστήνω σε όλους. Θα σας εξηγήσω τα τι και τα πώς.

Το φιλμ αφηγείται τα απόλυτα κρίσιμα χρόνια μεταξύ 1961-65 στη ζωή του Bob Dylan. Από τότε που φτάνει μόνος και άγνωστος στη Νέα Υόρκη έως την περίφημη – και για άλλους περιβόητη – εμφάνισή του το 1965 στο φολκ φεστιβάλ του Newport, που σχεδόν αλλάζει για πάντα τη μουσική – το ροκ, την φολκ, όλα (αν και τα είχε αλλάξει ήδη η μέχρι τότε δουλειά του νεαρότατου τραγουδοποιού). Θα τονίσω ότι ο Τιμοτέ Σαλαμέ είναι εξαιρετικός (όχι μόνο μοιάζει με τον Dylan, όχι μόνο τραγουδά τα τραγούδια του, αλλά παίζει και πολύ πειστικά), όπως και οι Ελ Φάνινγκ, Έντουαρντ Νόρτον (ως Pet Seeger) και Monica Barbaro (ως Joan Baez).

Ίσως καταλάβατε τι εννοούσα στην αρχή. Για να απολαύσει κανείς την ταινία πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπά τη μουσική του Dylan. Να είναι ίσως fun, θα έλεγα, γιατί είναι πραγματικά πλημμυρισμένη από τραγούδια, καθώς βλέπουμε όχι μόνο εμφανίσεις του σε συναυλίες, αλλά και να τα παίζει σε κάθε πιθανή περίσταση. Οπότε, όσο καλό και να είναι το φιλμ, αν δεν σου αρέσει αυτό που ακούς σχεδόν συνεχώς… Έπειτα είναι και το ιστορικό κομμάτι. Σχεδόν όλα τα πρόσωπα που βλέπουμε στην οθόνη, έστω και σε σύντομα περάσματα, υποδύονται κάποιο υπαρκτό άτομο της εποχής αυτής. Αν κάποιος δεν ξέρει τον Woody Guthrie, τον Pete Seeger, τον Johny Cash (20τόσα χρόνια πριν τραγουδήσει Depeche Mode και τον μάθουν όλοι), τους Peter, Paul and Mary κλπ., το τι γινόταν με τη φολκ μουσική τέλη 50 – αρχές 60 στην Αμερική (που διαφέρει από την τραμπική Αμερική όσο ο πόλος με τη Σαχάρα), το φεστιβάλ του Newport κλπ., είναι φυσικά πιθανόν να του αρέσει η ταινία, αλλά θα έχει χάσει μεγάλο μέρος της πληροφορίας, του κλίματος της εποχής αυτής.

Ανεξάρτητα όλων αυτών πάντως, η ταινία με παρέσυρε τόσο με την υπέροχη μουσική από την οποία ξεχειλίζει (όχι μόνο του Dylan, αλλά και όλης αυτής της σκηνής) όσο και με την ανάπλαση της εποχής, τους ηθοποιούς, όλα. Για μένα είναι από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς, αν και ουσιαστικά απευθύνεται μόνο σε όσους ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο θέμα. Όσο για την προσωπικότητα του ίδιου του μεγάλου δημιουργού; Ε, δείχνεται όπως ακριβώς φημολογείται ότι είναι : Απόμακρος, κλειστός (εξ ου και «complete unknown») στρυφνός πολλές φορές, απρόβλεπτος, ίσως όχι και τόσο καλός ως φίλος…