ΟΝΤΩΣ "A COMPLETE UKNOWN"...

 

Θα πω από την πρώτη στιγμή ότι το «A Complete Uknown” (2024) του James Mangold (ο οποίος αυτή τη φορά με εξέπληξε ευχάριστα) είναι μια ταινία που μου άρεσε πολύ. Το περίεργο είναι ότι θα πω επίσης ότι παρ’ όλα αυτά δεν την συστήνω σε όλους. Θα σας εξηγήσω τα τι και τα πώς.

Το φιλμ αφηγείται τα απόλυτα κρίσιμα χρόνια μεταξύ 1961-65 στη ζωή του Bob Dylan. Από τότε που φτάνει μόνος και άγνωστος στη Νέα Υόρκη έως την περίφημη – και για άλλους περιβόητη – εμφάνισή του το 1965 στο φολκ φεστιβάλ του Newport, που σχεδόν αλλάζει για πάντα τη μουσική – το ροκ, την φολκ, όλα (αν και τα είχε αλλάξει ήδη η μέχρι τότε δουλειά του νεαρότατου τραγουδοποιού). Θα τονίσω ότι ο Τιμοτέ Σαλαμέ είναι εξαιρετικός (όχι μόνο μοιάζει με τον Dylan, όχι μόνο τραγουδά τα τραγούδια του, αλλά παίζει και πολύ πειστικά), όπως και οι Ελ Φάνινγκ, Έντουαρντ Νόρτον (ως Pet Seeger) και Monica Barbaro (ως Joan Baez).

Ίσως καταλάβατε τι εννοούσα στην αρχή. Για να απολαύσει κανείς την ταινία πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπά τη μουσική του Dylan. Να είναι ίσως fun, θα έλεγα, γιατί είναι πραγματικά πλημμυρισμένη από τραγούδια, καθώς βλέπουμε όχι μόνο εμφανίσεις του σε συναυλίες, αλλά και να τα παίζει σε κάθε πιθανή περίσταση. Οπότε, όσο καλό και να είναι το φιλμ, αν δεν σου αρέσει αυτό που ακούς σχεδόν συνεχώς… Έπειτα είναι και το ιστορικό κομμάτι. Σχεδόν όλα τα πρόσωπα που βλέπουμε στην οθόνη, έστω και σε σύντομα περάσματα, υποδύονται κάποιο υπαρκτό άτομο της εποχής αυτής. Αν κάποιος δεν ξέρει τον Woody Guthrie, τον Pete Seeger, τον Johny Cash (20τόσα χρόνια πριν τραγουδήσει Depeche Mode και τον μάθουν όλοι), τους Peter, Paul and Mary κλπ., το τι γινόταν με τη φολκ μουσική τέλη 50 – αρχές 60 στην Αμερική (που διαφέρει από την τραμπική Αμερική όσο ο πόλος με τη Σαχάρα), το φεστιβάλ του Newport κλπ., είναι φυσικά πιθανόν να του αρέσει η ταινία, αλλά θα έχει χάσει μεγάλο μέρος της πληροφορίας, του κλίματος της εποχής αυτής.

Ανεξάρτητα όλων αυτών πάντως, η ταινία με παρέσυρε τόσο με την υπέροχη μουσική από την οποία ξεχειλίζει (όχι μόνο του Dylan, αλλά και όλης αυτής της σκηνής) όσο και με την ανάπλαση της εποχής, τους ηθοποιούς, όλα. Για μένα είναι από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς, αν και ουσιαστικά απευθύνεται μόνο σε όσους ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο θέμα. Όσο για την προσωπικότητα του ίδιου του μεγάλου δημιουργού; Ε, δείχνεται όπως ακριβώς φημολογείται ότι είναι : Απόμακρος, κλειστός (εξ ου και «complete unknown») στρυφνός πολλές φορές, απρόβλεπτος, ίσως όχι και τόσο καλός ως φίλος…