ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ "AND THEN THEY WERE NONE"

Το "And then they Were None" της Άγκαθα Κρίστι έχει βεβαίως μεταφερθεί πολλές φορές στην οθόνη. Ίσως η καλύτερη (μια από τις καλύτερες για να είμαι πιο ακριβής εφοσον δεν τις έχω δει όλες) είναι η ασπρόμαυρη βερσιόν του 1945. Αναμενόμενο, αφού, αν και αγγλόφωνο, έχει γυριστεί από τον κλασικό Γάλλο σκηνοθέτη Rene Clair (1898-1981).

7 άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, διαφορετικών επαγγελμάτων, φύλου και ηλικίας, καλούνται από μυστηριώδη πλούσιο να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε πύργο σε απομονωμένο και ακατοίκητο νησί. Όταν φτάσουν θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει ένα ζεύγος ως υπηρετικό προσωπικό, αλλά ο οικοδεσπότης είναι άφαντος. Και τότε ένας - ένας οι καλεσμένοι θα αρχίσουν να δολοφονούνται...

Τυπική Άγκαθα Κρίστι στα καλύτερά της, αλλά και απολαυστική ταινία. Εκτός από το προφανές σασπένς, την κλειστοφοβική ατμοσφαιρα, τις ανατροπές και την αγωνία για το ποιος είναι ο δολοφόνος (αφού ένας - ένας από τους ύποπτους αποκλείεται), υπάρχει και το διάχυτο χιούμορ, πράγμα που συνηθίζει ο Clair. Κάποιοι θα το βρουν "παλιομοδίτικο", με τους μόνιμα κοστουμαρισμένους κυρίους και τις ξυνές γεροντοκόρες ή μη. Ωστόσο είναι πολύ πιο ουσιαστικό και απολαυστικό από κάτι βαρυφορτωμένες σύγχρονες αντίστοιχες παραγωγές, που σε τραβάνε από το μανίκι κραυγάζοντας "Κοιτάξτε πόσο εντυπωσιακές εικόνες μπορώ να φτιάξω" και τελικά σε κάνουν να βαριέσαι αφού αυτό που χάνεται είναι ο ρυθμός. 

Τέλος πάντων, αν και τόσο "παλιό" ως εικόνα, το βρήκα απολαυστικότατο.