ΤΟ "TOP SECRET" ΚΑΙ Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΜΩΔΙΑ

Κάποτε, στη δεκαετία του 80, υπήρχε ένα σκηνοθετικό και σεναριακό τρίο: Οι Jim Abrahams, David Zucker και Jerry Zucker, οι οποίοι "προσγειώθηκαν" στο χώρο της κωμωδίας με το "Airplane" του 1980. Το 1984 κάνουν τη δεύτερη ταινία τους στο ίδιο ακριβώς ντελιριακό, σουρεαλιστικό στιλ, το "Top Secret" (ηλίθιος ελληνικός τίτλος... "Άκρως... τρελό κι απόρρητο").
Όπου, κάπου στη δεκαετία του 50, νεαρός αμερικανός σούπερ σταρ του ροκ εντ ρολ πάει για μια συναυλία στην... Ανατολική Γερμανία. Το εκεί κομμουνιστικό καθεστώς παρουσιάζεται ως απόλυτα ναζιστικό, μια εντελώς παλαβή ιστορία διώξεων, απόπειρων δολοφονίας, συλλήψεων, αποδράσεων και... αντίστασης ξεκινά και, φυσικά, ο ήρωάς μας (ο νεαρός τότε Βαλ Κίλμερ) ερωτεύεται γερμανίδα, κόρη κρατούμενου ιδιοφυούς επιστήμονα...
Ξεχάστε κάθε, μα κάθε σεναριακή αληθοφάνεια. Εδώ τα πάντα συμβαίνουν για να παρωδηθούν "μέχρι θανάτου" ένα πλήθος από κλισέ, τόσο ενδοκινηματογραφικών (τρόπος λήψης, ηθοποιία, "καλοί" και "κακοί" κλπ.) όσο και συγκεκριμένων ειδών (ταινίες με ναζί, κατασκοπικές, περιπετειώδη θρίλερ, μιούζικαλ κλπ.) Κι όλα αυτά με ένα απόλυτα ντελιριακό, παράλογο και σουρεαλιστικό non stop χιούμορ, ενίοτε "χοντρό". Ξαναλέω ότι όλες οι καταστάσεις είναι απόλυτα προσχηματικές. Στην ουσία πρόκειται για μια ατέλειωτη παρέλαση κλισέ κάθε είδους, με μοναδικό σκοπό να ανατραπούν και να σατιριστούν. Πάντως εμένα δεν μου το βγάζετε από το μυαλό: Ουσιαστική επιρροή του κωμικού αυτού στιλ (εδώ σε κάπως πιο χοντροκομμένη βερσιόν) παραμένουν οι δαιμόνιοι Monty Python.
Απόλυτα διασκεδαστική αν ξεχάσετε κάθε μορφής αληθοφάνεια, είχε γίνει cult στα 80ς και συνεχίζει νομίζω να είναι ξεκαρδιστική σε αρκετά σημεία. Οπότε, για καθαρή διασκέδαση, ψάξτε την.