"Ο ΛΑΚΚΟΣ" : ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η δεύτερη ταινία του Hiroshi Τeshigahara (1927-2001) που είδα, «Ο Λάκος» (Otoshiana) του 1962, πριν δηλαδή από τη «Γυναίκα της Άμμου», επιβεβαίωσε τη γνώμη μου γι’ αυτόν: Ότι δηλαδή πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό και με ιδιαίτερο στιλ σκηνοθέτη.
Τα χαρακτηριστικά της ¨Γυναίκας της Άμμου» υπάρχουν κι εδώ: Υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, ατμόσφαιρα και μια γενική αίσθηση του αλλόκοτου. Ίσως στον «Λάκκο» να μην υπάρχει ακριβώς μια τόσο κλειστοφοβική κατάσταση όπως σ’ αυτή, αλλά κι εδώ νοιώθεις κάτι πνιγηρό, μια αίσθηση απομόνωσης, ερήμωσης, εγκλωβισμού και αδιέξοδου. Γυμνά τοπία, εγκαταλειμμένα, έρημα χωριά, μια αίσθηση ότι και τα πιο ευτελή αντικείμενα έχουν αξία…
Ο λάκκος του τίτλου αναφέρεται σε ένα ορυχείο. Η ανεξήγητη αρχικά δολοφονία ενός κακόμοιρου, πάμπτωχου περιπλανώμενου που ψάχνει για δουλειά από τόπο σε τόπο, η ύπαρξη μιας μάρτυρος, ένας μυστηριώδης τύπος ντυμένος στα λευκά… συνθέτουν μια σχεδόν αστυνομική ιστορία, η οποία σύντομα βουτά στο χώρο του μεταφυσικού καθώς εμφανίζονται φαντάσματα και απροσδόκητα καταλήγει σε μια καθαρά πολιτική ταινία, που καταγγέλλει αδίσταχτους ισχυρούς που χρησιμοποιούν κάθε μέσο και ίντριγκα προκειμένου να μην απειληθεί η εξουσία τους.
Δείτε το και ανακαλύψτε έναν πολύ προσωπικό δημιουργό που καταπιάνεται με παράδοξες ιστορίες και καταστάσεις, δίχως αυτό να τον κάνει να υστερεί καθόλου στη μελέτη κοινωνικών και ψυχολογικών πτυχών, σύνθετων και πολύπλοκων, της ανθρώπινης ύπαρξης.