ΤΟ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΑΚΟΥΣΙΟ ΚΙΤΣ ΤΟΥ "MAMMA MIA"

Ήταν αναμενόμενο το Μamma Mia (2008) της πανάγνωστης Phyllida Lloyd να είναι το μεγάλο σουξέ του καλοκαιριού. Κάτι σαν «πρέπει όλοι να το δούμε», ακόμα κι αν για πολλούς κάθε άλλο παρά καλό ήταν. Καλοκαίρι σε ελληνικό νησί, και μάλιστα στο νησί Kalokairi (αλήθεια, έτσι λέγεται!!!), πασίγνωστα σουξέ των Abba, κωμωδιούλα, τι άλλο θέλετε; Όλες οι προδιαγραφές για το απόλυτο fun movie.
Δεν έχω καμιά αντίρρηση για όλα αυτά. Το πρόβλημά μου είναι ότι, κατά τη γνώμη μου τα παραπάνω δεν έγιναν με καλό τρόπο ή, για να το πω αλλιώς, χάθηκαν πάμπολλες ευκαιρίες για μια ευπρόσδεκτη καλοκαιρινή απόλαυση: Η ταινία ήταν εμφανώς κακογυρισμένη. Τα χορευτικά μέρη κυρίως μου φάνηκαν εντελώς ανέμπνευστα (ο Δαλιανίδης στην εποχή του είχε κάνει μάλλον καλύτερα). Οι ηθοποιίες επιεικώς μέτριες, με χειρότερες αυτές των νεαρών μελλόνυμφων, με τον φλούφλη γαμπρό στην πρώτη θέση, ενώ πολλοί από τους χαρακτήρες έμεναν ανεκμετάλλευτοι. Οι τρεις «υποψήφιοι» μπαμπάδες, ας πούμε, με τους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, θα μπορούσαν να βγάλουν φοβερό γέλιο, πράγμα που δεν έγινε. Και βέβαια (εντάξει, αυτό πια το είπε κι η κουτσή Μαρία) η κορύφωση της γελοιότητας ήταν ο παντελώς άφωνος Πιρς Μπρόσναν να τραγουδά. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι οι σκηνές αυτές έβγαλαν το γέλιο της αρκούδας και ήταν ίσως οι διασκεδαστικότερες του φιλμ, μόνο που αυτό έγινε ερήμην των δημιουργών… Περιττό να πούμε βέβαια ότι αν δεν υπήρχε η βασική ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα συμπαθή και για πολλούς αγαπημένα τραγούδια των Abba και είχε γραφτεί πρωτότυπη, άγνωστη μουσική (ανεξαρτήτως του αν αυτή θα ήταν καλή ή κακή), η ταινία κυριολεκτικά δεν θα βλεπόταν. Καθώς επίσης και το ότι θα προτιμούσα να ακολουθούσε το όλο πράγμα μια συνειδητά ακραία κιτς κατεύθυνση, σαν μια παρωδία των πάντων, όπως στην τελική σκηνή των credits, όπου οι 3 άντρες τραγουδούν το Waterloo ως Abba με μια απίστευτα trash εμφάνιση. Αν ήταν έτσι, θα το διασκέδαζα πραγματικά.
Στα ελάχιστα συν η Μέριλ Στριπ, που αποδείχτηκε καλή και στο τραγούδι, και η έξυπνη (σαν ιδέα τουλάχιστον) κατάδειξη της βαθύτατης διαφοράς δυο γενεών: Αυτής των 60ς – 70ς, με τα οράματα, την επαναστατικότητα ή «επαναστατικότητα», την προσπάθεια για την κατάκτηση του ελεύθερου έρωτα κλπ. και της νεότερης, συντηρητικής αλλά και περισσότερο προσγειωμένης, που καθόλου δεν την χαλάει ένας γάμος στα εικοσικάτι.
ΥΓ: Σημειωτέον ότι είδα το φιλμ σε πραγματικά ιδανικές συνθήκες: Θερινό σινεμά νησιού, με κοινό κυρίως ξένους, που πίνανε κρασί και τραγουδούσαν όλοι μαζί, ως ομαδικό καραόκε όλα, μα όλα τα τραγούδια, ενώ ακουγόντουσαν ατάκες του στιλ «Oh, this is the perfect place to see this film!” Έτσι, αν μη τι άλλο, βγήκα με ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά. Αν το έβλεπα οπουδήποτε στην Αθήνα, φοβάμαι ότι θα ξενέρωνα φριχτά.