"Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΙΞΟΝ"... ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

"Η Δολοφονία του Ρίτσαρντ Νίξον" γυρίστηκε το 2004 και είναι η μοναδική σκηνοθετική δουλειά του κυρίως τηλεοπτικού σεναριογράφου Niels Mueller. Βασίζεται σε αληθινό γεγονός του 1974 και την παίρνει όλη πάνω του κυριολεκτικά ο πρωταγωνιστής Σον Πεν.
Το φιλμ είναι μια κατάβαση στην κόλαση. Βρισκόμαστε στο 1974, επί προεδρίας Νίξον και επί Βιετνάμ. Ο υπάλληλος-που-θέλει-να-γίνει-επιχειρηματίας ήρωας ξεκινά από χωρισμένος δίχως τη θέλησή του, αποτυχημένος στη δουλειά του (πωλητής επίπλων γραφείου), μοναχικός εν γένει (με ένα μοναδικό φίλο) και με μια έμφυτη τιμιότητα: Αρνείται να λέει ψέματα στη δουλειά (απαράβατο χαρακτηριστικό των πωλητών), προσβάλλεται από τα ψέμματα και την απαράδεκτη στάση του Νίξον και πιστεύει στο αμερικάνικο όνειρο, από το οποίο όμως δεν μπορεί να επωφεληθεί και, αντίθετα, το βλέπει να διαστρεβλώνεται καθημερινά. Έτσι αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να αντιδράσει βίαια, ενώ η μοναχικότητα, η κατάπτωση και, εντέλει, η ψυχοπάθειά του αυξάνονται καθημερινά.
Η ιστορία θυμίζει σε πολύ γενικές γραμμές αυτή του "Ταξιτζή". Μόνο που εδώ ο ήρωας είναι απόλυτα τίμιος, καλοκάγαθος και θέλει να ζει ήσυχα και συμβατικά. Αυτή όμως η απόλυτα συνηθισμένη, ρουτινιάρικη καθημερινότητα είναι ακριβώς αυτό που του ξεφεύγει, αυτό που δεν μπορεί να κατακτήσει. Και, βεβαίως, ο μύθος του περίφημου αμερικάνικου όνειρου αποδεικνύεται καθημερινά ψευδής και μη πραγματοποιήσιμος γι' αυτόν (ή μάλλον αποδεικνύεται ότι το ίδιο το αμερικάνικο όνειρο, για να επιτευχθεί, πρέπει να στηριχτεί στο ψέμμα).
Ο Πεν είναι εκπληκτικός στο ρόλο του σπαρακτικού ήρωα που διολισθαίνει προς την τρέλλα από ένα απάνθρωπο, τελικά, σύστημα. Το φιλμ είναι, παρ' όλα αυτά, μάλλον χαμηλότονο, καθώς παρακολουθεί την καθημερινή παρακμή ενός συνηθισμένου (απλώς τίμιου) ανθρώπου, που δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί την κοινωνία όπως έχει, αλλά ούτε και να αντιδράσει αποτελεσματικά στις αντιξόοτητες της ζωής. Τελικά βρήκα την ταινία πολύ δυνατή.