ΚΛΟΥΝΕΪ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΙΤΡΙΝΙΣΜΟΥ

Με το "Καληνύχτα και καλή τύχη" ο George Clooney επιβεβαιώνει ότι είναι αξιόλογος σκηνοθέτης, πράγμα που μας είχε πρωτοδείξει με την πρώτη του ταινία "Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού". Και προοδευτικός άνθρωπος επίσης (για τα αμερικάνικα δεδομένα τουλάχιστον). Το να επιλέξεις να χτυπήσεις τον συντηρητισμό και τον υστερικό αντικομμουνισμό της μακαρθικής - έστω - περιόδου, είναι μάλλον τολμηρή πράξη στη σημερινή Αμερική του Μπους (που, παρεπιπτόντως, δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι οδεύει αργά αλλά σταθερά προς μία, ήπια ελπίζω, μορφή φασισμού, αλλά αυτό είναι θέμα προς συζήτηση άλλου post...)
Γυρισμένη ασπρόμαυρα, η ταινία καταφέρνει να πιάσει το κλίμα των '50ς (βοηθά και το τζαζέ σάουντρακ), καυτηριάζει τόσο την απύθμενη ηλιθιότητα όσων πίστεψαν στις φασιστικές απόψεις του ΜcCarthy και των γύρω του όσο και την υστερία της εποχής (και όχι μόνο, θα προσθέταμε). Παραδίδει επίσης μαθήματα σωστής δημοσιογραφίας - κυριολεκτικά αποκαλυπτικής - που φαντάζει σχεδόν ουτοπική σε σχέση με τον κιτρινισμό και τη γελοιότητα των σύγχρονων, τηλεοπτικών κυρίως, "αστέρων". Πολύ έξυπνη η ιδέα να χρησιμοποιηθούν φιλμς με τον αληθινό ΜcCarthy, ώστε να μη χρειαστεί να τον υποδυθεί σύγχρονος ηθοποιός.
Καλή ταινία λοιπόν, περισσότερο όμως ένα μάθημα ιστορίας, ιδιαίτερα επίκαιρο στις υστερικά-τρομοκρατημένες-από-κάθε-λογής-δυνάμει-τρομοκράτες μέρες μας.

DON'T COME KNOCKING: WENDERS ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Στο "Μην ξανάρθεις" (Don't Come Knocking) ξαναβρίσκουμε τον παλιό, καλό Wim Wenders (αν και όχι τόσο καλό όπως παλιά. Μερικά πράγματα ίσως να μη μπορούν ποτέ να ξαναγίνουν). Η αγάπη του όμως για την Αμερική, το λιτό τοπίο της, τους ανθρώπους των μικρών πόλεων, τους μύθους της, είναι εδώ εμφανέστατη, όπως και σε άλλες, παλιότερες ταινίες του. Όμορφες εικόνες του αμερικάνικου τοπίου, βουτηγμένες στη νοσταλγία, ανθρώπινες σχέσεις και η αθεράπευτη κινηματογραφοφιλία του σκηνοθέτη (αναφορές στο γουέστερν - ο ήρωας είναι ένας παλιός σταρ του σινεμά)... δημιουργούν ένα κλίμα που θυμίζει αυτό στο "Παρίσι Τέξας". Πολύ καλός ο Σαμ Σέπαρντ, που πλαισιώνεται από πολλούς άλλους καλούς ηθοποιούς.
Κάποιες αντιρήσεις ωστόσο υπάρχουν. Κατά τη γνώμη μου η ταινία κουράζει κάπως - ιδιαίτερα προς το τέλος - μερικοί μονόλογοι ή διάλογοι τραβάνε πολύ, ίσως κάτι να "σέρνεται"... Δεν πειράζει όμως. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για έναν αρκετά καλό Βέντερς, πράγμα που μας έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

ΕΓΩ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ

Το "Εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί" είναι μια τυπική αμερικάνικη ανεξάρτητη ταινία. Υπάρχουν πολλές σαν κι αυτή. Το Φεστιβάλ του Sundance ή οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι γεμάτες από τέτοιες. Ναι, όμως αυτή εδώ είναι μια από τις καλύτερες του είδους. Σύγχρονη αισθητική, χιούμορ, καθημερινότητα, τέχνη (video art για την ακρίβεια) και ποικίλοι χαρακτήρες, συνηθισμένοι ή εκκεντρικοί, που οι δρόμοι τους συναντιούνται, συνθέτουν ένα από τα πιο απολαυστικά φετινά φιλμ. Η Miranda July, video artist η ίδια, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια εδώ, μας κάνει να περιμένουμε ανυπόμονα τις νέες της δουλειές, που ελπίζουμε να διατηρήσουν την ίδια φρεσκάδα με αυτήν εδώ.
Προσοχή: όχι για το κοινό των Village Centers!

IRAQ: ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ...

Ρίχνοντας μια ματιά σε επίσημες λίστες (CNN κλπ.), διαπίστωσα ότι οι νεκροί αμερικάνοι από την αρχή του βρώμικου και εγκληματικού πολέμου στο Ιράκ έφτασαν αισίως στον "σημαδιακό" αριθμό των 2222! Απλά μαθηματικά δηλαδή μας δείχνουν ότι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ εκεί σκοτώνονται 2 με 3 από δαύτους. Ο αριθμός των τραυματιών, των ανάπηρων για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, των τύπων που για χρόνια θα χρειάζονται ψυχοφάρμακα κλπ. είναι άγνωστος. Κανένας (σχεδόν) δεν μιλά γι' αυτούς. Όσο για τον αριθμό των νεκρών Ιρακινών, από τότε που κάποιοι εισέβαλλαν αδίστακτα στη χώρα τους για να προωθήσουν τα οικονομικά και άλλα συμφέροντα των αφεντικών τους, ε, γι' αυτό μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Έχουν φτάσει πάντως στις πολλές χιλιάδες. Και η κόλαση στη χώρα αυτή συνεχίζεται καθημερινά.
Πόσο κτηνώδης μπορεί να είναι κάποιος (κάποιοι) που εξακολουθούν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό να στέλνουν στη σφαγή πιτσιρικάδες της πατρίδας τους προκειμένου να στηρίξουν τα βρώμικα συμφέροντά τους; Διότι, μια απλή ματιά στις ηλικίες, θα σας δείξει ότι η μέση ηλικία των νεκρών αμερικάνων είναι γύρω στα 25 χρόνια! (πιθανόν και λίγο πιο κάτω).
Ίσως να επανέλθω στο θέμα. Ίσως μάλιστα να επανέρχομαι συχνά. Δεν πρέπει, νομίζω, να ξεχνάμε μια πληγή που είναι πιο ανοιχτή από ποτέ και κακοφορμίζει εδώ και κοντά τρία χρόνια...

7 ΣΠΑΘΙΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Τα κινέζικα "7 Σπαθιά" του Hark Tsui θα ήθελαν πολύ να είναι "Ήρωας" ή "Ιπτάμενα στιλέτα" ή "Τίγρης και Δράκος", ωστόσο πολύ απέχουν απ’ όλα αυτά. Αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας, με χαώδες σενάριο που δεν μπορεί να αποφασίσει πού ακριβώς θα επικεντρωθεί, χωρίς να φτάνει την απίστευτη σκηνοθετική δεξιοτεχνία των προηγούμενων ταινιών, κουράζει αρκετά σύντομα. Μένουν μονάχα κάποιες εντυπωσιακές εικόνες, μερικές καλογυρισμένες σκηνές μαχών (φυσικά με τις άπειρες απιθανότητες που συνηθίζονται στα φιλμ του είδους), αλλά δεν είναι αρκετά για να τη σώσουν.

KING KONG: ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΑ

Λοιπόν, εμένα ο King Kong μου άρεσε. Τον θεωρώ μάλιστα μάλλον το καλύτερο φετινό blockbuster, είδος που πολλές φορές δεν είναι του γούστου μου... Ο Peter Jackson μένει πιστός στο αυθεντικό φιλμ της δεκαετίας του 30, διατηρώντας αυτούσια τα τρία του μέρη: Αυτό που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη της οικονομικής κρίσης και περιλαμβάνει την αναζήτηση του χαμένου νησιού, αυτό στο νησί με την εμφάνιση του γορίλα και τους δεινόσαυρους, κι αυτό της αιχμαλωσίας του King Kong πίσω στη Ν. Υόρκη. Το πρώτο δίνεται εκπληκτικά, με φοβερή ατμόσφαιρα εποχής, ενώ η αναζήτηση είναι διαπραγματευμένη σχεδόν ως ταινία τρόμου, με αποκορύφωμα τους σαν ζόμπι ιθαγενείς που υποδέχονται με καθόλου φιλικές διαθέσεις την ομάδα των "εξερευνητών". Το τρίτο καταφέρνει να βγάλει την πρέπουσα συγκίνηση και το ερωτευμένο "τέρας" κερδίζει την αμέριστη συμπάθειά μας σε σχέση με τον σκληρό και χυδαίο όχλο των "πολιτισμένων" λευκών αμερικάνων, καταλήγοντας στη δυνατή σκηνή του Empire State Building. Οι αντιρρήσεις μου επικεντρώνονται στο μεσαίο μέρος, αυτό που διαδραματίζεται στο νησί, από την εμφάνιση του Kong και πέρα. Εδώ ο Jackson υποκύπτει σε άπειρα εμπορικά και κιν/κά κλισέ, επικεντρώνοντας σε ατελείωτα κυνηγητά με δεινόσαυρους, γιγάντια έντομα και κάθε είδους καταστάσεις με συσσωρευμένες απιθανότητες, που θυμίζουν έντονα Jurassic Park. Βέβαια η σκηνοθετική του δεξιοτεχνία είναι εκπληκτική, τα εφφέ απίστευτα, το όλο δεύτερο μέρος ωστόσο παραμένει υπερβολικά - έως και κουραστικά - μακρύ και αχρείαστο σε πολλά σημεία.
Πάντως η όλη ταινία παραμένει μεγαλειώδης παρά τις συγκεκριμένες αντιρρήσεις, με τον προβληματισμό πάνω στις αντιθέσεις φύση - πολιτισμός, ενστικτώδης - ελεγχόμενη συμπεριφορά, ομορφιά και τερατωδία (στην ουσία πρόκειται για παραλλαγή του μύθου της Πεντάμορφης και του Τέρατος), αλλά και τις κριτικές αναφορές στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση των ΗΠΑ της εποχής (και γιατί όχι και της σημερινής;)

CORPSE BRIDE: ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Ο Tim Burton έκανε ένα ακόμα αριστούργημα: Χρησιμοποιώντας την ίδια φοβερά δύσκολη και χρονοβόρα τεχνική με τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη", κατάφερε με το Corpse Bride (Νεκρή Νύφη) να φτιάξει μια ταινία που, προσωπικά, μου αρέσει ακόμα περισσότερο απ' αυτόν, καθώς διαθέτει περισσότερη σεναριακή συνοχή και μια μάλλον πιο "άρρωστη" ατμόσφαιρα (πράγμα που είναι βέβαια πλεονέκτημα αν πρόκειται για φιλμ του είδους). Οι εικόνες του, δοσμένες με σκοτεινά χρώματα, είναι και πάλι εκπληκτικές, η μουσική θαυμάσια (ίσως πάντως η μουσική του "Εφιάλτη" να μου άρεσε περισσότερο), η ιστορία ανατρέπει κάθε τι που (νομίζουμε) ότι ξέρουμε για τον κόσμο των νεκρών... (Προσέξτε ότι ο κάτω κόσμος είναι ο μόνος που δίνεται με ζωηρά, χαρούμενα σχεδόν χρώματα, ενώ στον δικό μας κυριαρχεί η σκοτεινιά και το μαύρο). Αλήθεια, ποιος άλλος μπορεί να μιλά για σκουλικιασμένα πτώματα, μισολειωμένα φαντάσματα, βίαιες δολοφονίες, κάθοδο στον κάτω κόσμο και ταυτόχρονα να είναι γλυκύτατος, τρυφερός και αστείος, κάνοντάς σε να συμπαθείς τα εφιαλτικά αυτά όντα; Αφείστε που η νύφη - με το σκουλίκι στο μάτι, τις ουλές και το σκελετωμένο χέρι, κατορθώνει να είναι σέξι!!! Μην το χάσετε.