KING KONG: ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΑ

Λοιπόν, εμένα ο King Kong μου άρεσε. Τον θεωρώ μάλιστα μάλλον το καλύτερο φετινό blockbuster, είδος που πολλές φορές δεν είναι του γούστου μου... Ο Peter Jackson μένει πιστός στο αυθεντικό φιλμ της δεκαετίας του 30, διατηρώντας αυτούσια τα τρία του μέρη: Αυτό που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη της οικονομικής κρίσης και περιλαμβάνει την αναζήτηση του χαμένου νησιού, αυτό στο νησί με την εμφάνιση του γορίλα και τους δεινόσαυρους, κι αυτό της αιχμαλωσίας του King Kong πίσω στη Ν. Υόρκη. Το πρώτο δίνεται εκπληκτικά, με φοβερή ατμόσφαιρα εποχής, ενώ η αναζήτηση είναι διαπραγματευμένη σχεδόν ως ταινία τρόμου, με αποκορύφωμα τους σαν ζόμπι ιθαγενείς που υποδέχονται με καθόλου φιλικές διαθέσεις την ομάδα των "εξερευνητών". Το τρίτο καταφέρνει να βγάλει την πρέπουσα συγκίνηση και το ερωτευμένο "τέρας" κερδίζει την αμέριστη συμπάθειά μας σε σχέση με τον σκληρό και χυδαίο όχλο των "πολιτισμένων" λευκών αμερικάνων, καταλήγοντας στη δυνατή σκηνή του Empire State Building. Οι αντιρρήσεις μου επικεντρώνονται στο μεσαίο μέρος, αυτό που διαδραματίζεται στο νησί, από την εμφάνιση του Kong και πέρα. Εδώ ο Jackson υποκύπτει σε άπειρα εμπορικά και κιν/κά κλισέ, επικεντρώνοντας σε ατελείωτα κυνηγητά με δεινόσαυρους, γιγάντια έντομα και κάθε είδους καταστάσεις με συσσωρευμένες απιθανότητες, που θυμίζουν έντονα Jurassic Park. Βέβαια η σκηνοθετική του δεξιοτεχνία είναι εκπληκτική, τα εφφέ απίστευτα, το όλο δεύτερο μέρος ωστόσο παραμένει υπερβολικά - έως και κουραστικά - μακρύ και αχρείαστο σε πολλά σημεία.
Πάντως η όλη ταινία παραμένει μεγαλειώδης παρά τις συγκεκριμένες αντιρρήσεις, με τον προβληματισμό πάνω στις αντιθέσεις φύση - πολιτισμός, ενστικτώδης - ελεγχόμενη συμπεριφορά, ομορφιά και τερατωδία (στην ουσία πρόκειται για παραλλαγή του μύθου της Πεντάμορφης και του Τέρατος), αλλά και τις κριτικές αναφορές στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση των ΗΠΑ της εποχής (και γιατί όχι και της σημερινής;)