CORPSE BRIDE: ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Ο Tim Burton έκανε ένα ακόμα αριστούργημα: Χρησιμοποιώντας την ίδια φοβερά δύσκολη και χρονοβόρα τεχνική με τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη", κατάφερε με το Corpse Bride (Νεκρή Νύφη) να φτιάξει μια ταινία που, προσωπικά, μου αρέσει ακόμα περισσότερο απ' αυτόν, καθώς διαθέτει περισσότερη σεναριακή συνοχή και μια μάλλον πιο "άρρωστη" ατμόσφαιρα (πράγμα που είναι βέβαια πλεονέκτημα αν πρόκειται για φιλμ του είδους). Οι εικόνες του, δοσμένες με σκοτεινά χρώματα, είναι και πάλι εκπληκτικές, η μουσική θαυμάσια (ίσως πάντως η μουσική του "Εφιάλτη" να μου άρεσε περισσότερο), η ιστορία ανατρέπει κάθε τι που (νομίζουμε) ότι ξέρουμε για τον κόσμο των νεκρών... (Προσέξτε ότι ο κάτω κόσμος είναι ο μόνος που δίνεται με ζωηρά, χαρούμενα σχεδόν χρώματα, ενώ στον δικό μας κυριαρχεί η σκοτεινιά και το μαύρο). Αλήθεια, ποιος άλλος μπορεί να μιλά για σκουλικιασμένα πτώματα, μισολειωμένα φαντάσματα, βίαιες δολοφονίες, κάθοδο στον κάτω κόσμο και ταυτόχρονα να είναι γλυκύτατος, τρυφερός και αστείος, κάνοντάς σε να συμπαθείς τα εφιαλτικά αυτά όντα; Αφείστε που η νύφη - με το σκουλίκι στο μάτι, τις ουλές και το σκελετωμένο χέρι, κατορθώνει να είναι σέξι!!! Μην το χάσετε.