¨ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"... ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ

Ο Francois Ozon είναι ένας σκηνοθέτης που συνήθως μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Για να είμαστε ακριβείς καμιά ταινία του από όσες έχω δει δεν μου αρέσει πραγματικά. Οι περισσότερες είναι του στιλ "εντάξει ήταν, αλλά..." Το 2024 όμως γυρίζει το "Όταν έρθει το Φθινόπωρο" (Quand vient d'automne) και τα πράγματα αλλάζουν, καθώς το φιλμ μου άρεσε και με συγκίνησε με έναν απρόσμενο τρόπο. 

Μια συμπαθής ηλικιωμένη ζει μόνη στην επαρχία, με μοναδική φίλη τη συνομίληκή της Μαρί Κλοντ. Περιμένει με ανυπομονησία να έρθει η κόρη της από το Παρίσι και να της αφήσει για διακοπές τον εγγονό της. Από την αρχή βλέπουμε την επιθετική συμπεριφορά της κόρης προς τη μητέρα. Ένα ατύχημα θα ανατρέψει τα σχέδια, ενώ στο πλάνο θα μπει ο 35άρης γιος της Μαρί Κλοντ που μόλις αποφυλακίστηκε...

Σε ένα φιλμ με διαρκείς ανατροπές, τα πάντα αλλάζουν. Καινούρια πρόσωπα εμφανίζονται στην ιστορία, οι σχέσεις είναι όλο και πιο παράξενες, ακόμα και ο γενικός προσανατολισμός της αλλάζει 2-3 φορές. Αυτό που ξεκινά ως ήσυχο κοινωνικό δράμα θα μετατραπεί σε αστυνομικό και μετά σε ένα είδος ψυχολογικού θρίλερ. Μυστικά του παρελθόντος αποκαλύπτονται, τραγικά (και απρόσμενα) γεγονότα συμβαίνουν και τίποτα δεν γίνεται όπως το περιμένουμε. Όλα αυτά σε μια "ήσυχη" ταινία, που όμως τα πάντα είναι υπόκωφα, σιγοβράζουν...

Παράλληλα με την πρωτότυπη ιστορία, η ταινία μιλά για τη (γλυκιά εδώ) μοναξιά της τρίτης ηλικίας, για τα γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν την τροπή της ζωής μας, για τη ζωή στην επαρχία, τον κλειστό κόσμο και τον συντηρητισμό της... Και πάνω απ' όλα αναρωτιέται : Μήπως ένα τραγικό ατύχημα ή έγκλημα (το αστυνομικό στοιχείο που λέγαμε), και μάλιστα αγαπητού προσώπου, μπορεί να επιφέρει γαλήνη και, τελικά, ευτυχία;

Μου άρεσε πολύ. Αλλά, προειδοποιώ, μην περιμένετε δράση, κυνηγητά ή ό,τι άλλο τέτοιο. Θα επαναλάβω ότι πρόκειται για μια ήσυχη ταινία, που όλα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια.