ΚΑΘΩΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΑΓΩΝΕΙ...

Είχα καιρό να δω καλή και "καθαρή" επιστημονική φαντασία. Κατά τη γνώμη μου το Sunshine του Danny Boyle ανήκει σ' αυτή την ομάδα και πολύ χαίρομαι γι' αυτό.
Ξεκινώντας από την ιδέα ότι ο ήλιος αρχίζει να παγώνει και, κατά συνέπεια, η γη θα πεθάνει κι αυτή, ο Boyle επικεντρώνει τη δράση της ταινίας στο εσωτερικό του διαστημόπλοιου που μεταφέρει μια ομάδα αστροναυτών, με στόχο να ρίξουν στον ήλιο μια ειδική βόμβα που θα τον ξαναζωντανέψει. Έτσι εκμεταλλεύεται την ψυχολογία των επτά επιβατών, τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και αντιδράσεις τους στο όσα συμβαίνουν - και συναντούν - στο μακροχρόνιο ταξίδι τους, καθώς και την επίδραση του κλειστοφοβικού περιβάλλοντος σ' αυτούς. Κι όταν το "κακό" θα εισβάλλει, αυτό δεν είναι κάποιο alien, αλλά προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Χωρίς καθόλου να προσπαθεί να εντυπωσιάσει με σούπερ εφφέ και άνευ λόγου δράση-για- τη-δράση, η ταινία καταφέρνει να είναι ατμοσφαιρική και πέτυχε να μου μεταδώσει κάτι από την αγωνία των αποκλεισμένων αυτών ανθρώπων - και το άγχος από το βάρος της ευθύνης τους που είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να σώσουν τον κόσμο. Ενδιαφέρουσα επίσης η μεταφυσική ατμόσφαιρα που δημιουργείται μπροστά στο κολοσιαίο φλεγόμενο σώμα που ολοένα πλησιάζουν, οι σχεδόν θρησκευτικής φύσης σκέψεις πολλών από το πλήρωμα που η προσέγγιση αυτή υποβάλλει, αλλά και το στοιχείο του θρίλερ που υπάρχει στο τέλος. Όσο για τα εφφέ (που είναι μόνο τα απαραίτητα όπως είπα), είναι απόλυτα πειστικά και υποβλητικά. Νομίζω ότι οι εικόνες του πελώριου ήλιου θα μείνουν για καιρό χαραγμένες στη μνήμη μου.
Όσο για κάποιες επιστημονικής φύσης πιθανές αναληθοφάνειες ή για κάποια ακατανόητα (σε μένα τουλάχιστον) επί μέρους στοιχεία (ποια πόρτα πρέπει να ανοίξει ή να κλείσει για να βρεθούν κάπου, τι χειρισμοί πρέπει να γίνουν και τι όργανα να χειριστούν), μου είναι αδιάφορα ως ελάχιστες λεπτομέρειες σε μια συνολικά πετυχημένη και αποτελεσματική ταινία.